หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 90

ดวงตาคมคู่นั้นเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อฉันพูดถึงเกวน ดิกสันส่ายศรีษะปฏิเสธเร็วควัน “ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้นกับเธอ”

“แม้แต่ตอนที่พวกคุณเดตกันด้วยเหรอ?”

แคโรถามออกไปเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ เธอรู้ดีว่าคนเรานั้นต่างมีอดีต และบางครั้งอดีตก็เป็นสิ่งที่เราไม่ควรกลับไปรื้อฟื้นหรือใส่ใจ

คิดไปคิดมาแล้ว ถามแบบนั้นอาจจะเป็นอะไรที่อุกอาจเกินไปหน่อย

ฉันจึงเปลี่ยนใจพูดตัดบทแทน “คิดซะว่าฉันไม่เคยถามคุณแล้วกัน”

แม้ว่าฉันพยายามปัดเรื่องนี้ออกไป แต่เสียงเข้มกลับพูดขึ้นมาราวกับอธิบาย “ผมเจอเกวนครั้งแรกหลังจากจบมหาวิทยาลัยได้ไม่นาน ตอนนั้นเพื่อนในกลุ่มต่างก็พากันมีแฟนกันหมด ผมเลยอยากจะมีบ้าง จะได้ไม่โดนล้อว่าไร้น้ำยาน่ะสิ! แต่ว่า ตลอดเวลาที่เราคบกัน ผมไม่เคยมีอะไรกับเธอเลยนะ และก็ไม่ใช่ว่าผมอดทนทำตัวเป็นผู้ชายที่ดีหรืออะไรแบบนั้น แต่เป็นเพราะผมไม่ได้สนใจเธอต่างหาก ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิดนะแคโร”

ร่างสูงถอนหายใจพลางเอ่ยต่อ “ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเกวนจริง ๆ ผมแค่รับไม่ได้ที่อยู่ ๆ เธอก็โดนไล่ออกแบบนั้น ตอนนั้นผมถึงโทษคุณ และเย็นชาใส่คุณตลอดสามปีที่เราแต่งงานกัน ทว่าความจริงแล้ว คุณไม่รู้หรอกว่าผมรักคุณขนาดไหน”

ฉันเบนสายตากลับไปจ้องหน้าเขา ก่อนถาม “อะไรที่ทำให้คุณรักฉัน?”

“เรื่องนั้นไง”

ฉันได้แต่เงียบอย่างไม่เข้าใจ

มือหนาเอื้อมมาจับที่ข้างแก้มของฉันอย่างแผ่วเบา “เกวนปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งหลังจากสามปีนั้น...ผมรู้สึกว่าตัวเองยังติดค้างเธออยู่จึงอยากจัดงานแต่งให้เธอแทนการลบล้างเรื่องทั้งหมด ทว่าตอนนั้นผมกลับตกหลุมรักคุณแล้วแคโร แต่ผมแค่ยังไม่กล้ายอมรับมัน”

ฉันสังเกตว่าช่วงนี้ดิกสันค่อนข้างจะพูดคำว่า “รัก” บ่อยขึ้น

ร่างสูงตรงหน้าเริ่มเปิดเผยความรู้สึกกับเธอมากกว่าเดิม

“ฉันเข้าใจแล้ว” แคโรตอบ

ดิกสันไม่เคยมีอะไรกับเกวนจริง ๆ

แต่คำพูดของผู้ชายใช่ว่าจะเชื่อได้เสมอไป ฉันไม่เคยเชื่อว่าความสัมพันธ์ของเขากับเกวนจะดูปกติธรรมดาอย่างที่เขาพูดออกมา แต่ฉันก็จะไม่เค้นความเรื่องนี้กับเขาอีก

ดิกสันโน้มตัวลงมาพร้อมแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากของฉัน

ร่างสูงชะงักก่อนอุ้มร่างของหญิงสาวขึ้นเดินไปยังชั้นสอง

ขายาวก้าวเข้าไปให้ห้องพลางค่อย ๆ วางร่างเล็กลงบนเตียงหนานุ่ม ก่อนจะหายเข้าห้องน้ำไป

พลันร่างสูงกลับพุ่งออกมาหาเธอด้วยความตกใจ “ทำไมมีรอยแดง ๆ ตรงอ่างอาบน้ำ?”

ดิกสันถามอย่างกระอักกระอ่วน

อย่างกลับว่าเขากำลังกลัวอะไรบางอย่าง

“ฉันเป็นประจำเดือนน่ะ” ฉันอธิบาย

เมื่อได้ยินแบบนั้นดิกสันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

ทว่าความจริงนั้นไม่ใช่เลือดจากประจำเดือนหรอก

แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร

ถ้าหากเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกครั้ง ฉันคงต้องกลับไปเมืองเอสเพื่อเช็คร่างกาย

เสียงอาบน้ำหยุดไปแล้ว ซักพักดิกสันก็เดินเปลือยเปล่าออกมาจากห้องน้ำ

ฉันหันหน้าหนีทันควัน พลางเอ่ย “หาอะไรปิดหน่อยก็ดี”

มือหนาใช้ผ้าเช็ดตัวขยี้ผมตัวเองให้แห้งพร้อมเอ่ยหยอก “เราอยู่ด้วยกันมานานแล้วนะ ทำอย่างกับไม่เคยเห็นไปได้”

ร่างบางกรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย

ผู้ชายนี่ไม่รู้จักอายกันจริง ๆ

แคโรหันไปอีกทางอย่างเมินเฉย ทว่าเขากลับกอดเธอไว้จากด้านหลังพร้อมกระซิบเสียงนุ่ม “คุณอยากจะช่วยผมไหม?”

“ฉันเป็นประจำเดือนอยู่” เสียงเล็กรีบตอบ

ฉันพยายามบอกปฏิเสธเขา “ฉันเหนื่อยดิกสัน”

ในขณะที่กำลังหาทางออกให้ตัวเอง ฉันกลับได้ยินเสียงกรนดังขึ้นมาเสียก่อน ขอบคุณพระเจ้า ดิกสันผล็อยหลับไปเร็วกว่าที่คิด เขาคงจะเหนื่อยมากแน่ ๆ

ลองมาคิดดูแล้ว ร่างสูงนั่งเฮลิคอปเตอร์มาจากหนานจิงในกลางดึกแบบนี้ แถมยังเสียเวลากับการเปลี่ยนรหัสตัวเลขพวกนั้นอีกชั่วโมงได้ ไม่แปลกเลยที่เจ้าตัวจะสลบไปด้วยความเหนื่อยแบบนี้

แคโรฝืนตัวเองให้ปิดตาลงนอน และราวกับมีเวทมนต์ทำให้คืนนั้นเธอหลับสนิทกว่าคืนไหน ๆ ทว่ารุ่งสางที่แสนสงบกลับถูกทำลายด้วยเสียงเรียกเข้าจากใครบางคน

มันคือสายจากเบอร์แปลกอีกเบอร์

มือบางกดรับสายก่อนเสียงตะโกนจะดังลอดออกมา “แคโรไลน์ ชอว์”

ฉันตอบกลับไปเสียงเรียบ “คุณเป็นใครกันแน่?”

เสียงตะโกนนั้นปลุกดิกสันให้ลืมตาตื่นเช่นกัน มือหนาคว้าโทรศัพท์ไปจากฉันพลางแนบเข้าหู และเป็นจังหวะเดียวกันที่อีกฝ่ายกำลังพูด “ลองเดา...”

“เกวน” ดิกสันพูดตัด

และปลายสายก็วางหูทันที