หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 91

ไม่รู้ว่าเพราะเสียงที่ตอบเปลี่ยนไปหรือเพราะดิกสันจับทางอีกฝ่ายถูก ปลายสายถึงรีบตัดไปแบบนั้น

ฉันไม่เคยคิดว่าดิกสันจะเดาว่าเป็น เกวน เวิร์ท

อย่างกับว่าเขาเคยเจอการกลั่นแกล้งลักษณะนี้มาก่อน

ร่างสูงยื่นโทรศัพท์คืนให้ฉัน ก่อนจะอธิบาย “เมื่อก่อนตอนที่ผมกับเกวนยังคบกัน ผมมักจะมกตัวอยู่กับงานจนลืมเธอ และเธอคงหงุดหงิดจนสร้างเกมลักษณะนี้มาให้ผมเล่น เธอจะชอบดัดเสียงและให้ผมเดาว่าเธอเป็นใคร แต่ผมก็ไม่สนใจเธอยู่ดี”

เมื่อพูดจบ นัยตาคมแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม พลางเอ่ย “ผมสืบเรื่องนี้เอง ถ้าเป็นเธอจริง ๆ... ผมจะกลับมาอธิบายเรื่องนี้กับคุณเอง”

สองเดือนก่อน ครั้งที่เกวนไปยั่วโมโหซัมเมอร์ จนเพื่อนของฉันโดนจับข้อหาขับรถชนเธอ ตอนนั้นดิกสันก็ยืนกรานที่จะให้คำชี้แจ้งต่อข้อกล่าวหาและอธิบายทุกอย่างกับเกวน

เพราะเขาเคยพูดว่า “ผมต้องชี้แจ้งทุกอย่างให้เกวนเข้าใจ เหมือนกับตอนที่คุณบาดเจ็บ ผมก็ต้องพยายามพูดหาคำอธิบายที่เหมาะสมให้คุณพอใจ ไม่อย่างนั้นเธอก็จะสร้างปัญหาให้ผมอีก อีกทั้งคิดย้ำไปมาว่าผู้ชายที่เธอเชื่อใจ และหวังพึ่งพาคนนั้นแท้จริงแล้วไร้ความสามรถ”

ดิกสันเป็นผู้ชายที่ดีนะ

เพียงแค่... ถ้าเขารักคุณ

ฉันยิ้มบาง “อืม ฉันเชื่อคุณ”

ฉันเชื่อว่าเขาสามารถให้คำอธิบายกับฉันได้ไม่ว่าจะเรื่องอะไร

ร่างสูงยิ้มพลางยื่นมือมาลูบศีรษะของฉัน แคโรขยับตัวเข้าไปหาอ้อมแขนนั้นมากขึ้น ก่อนที่ดิกสันจะกระชับแขนที่วาดผ่านลำคอของฉันให้แน่นขึ้น

ร่างบางขยับตัวออกเล็กน้อย ทว่าชายหนุ่มกลับกอดเธอแน่นกว่าเดิม “อย่าพึ่งขยับ ให้ผมกอดคุณหน่อยนะ”

เสียงแหบทุ้มเอ่ยขอ

ผ่านไปไม่นานนัก ดิกสันก็ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ แคโรเอนกายลงบนเตียงอย่างเกียจคร้าน ดิกสันลุกขึ้นยืนพลางใช้มือขยี้ผ้าขนหนูเช็ดลงบนผมที่หมาดใกล้แห้งของตัวเอง ร่างสูงอยู่ในชุดสูทตัวเดียวกันกับเมื่อวาน ทว่าเมื่อสังเกตเห็นปกเสื้อเชิ้ตตัวในมีรอยยับ คิ้วหนาพลันขมวดขึ้นทันควัน “อันที่จริงบริษัทชอว์ คอปเปอเรชั่น ก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านตระกูลเกร็กนะ ถ้าคุณคิดถึงความสะดวกสบาย จะสามารถย้ายไปอยู่บ้านของผมได้”

ฉันยังคงจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในบ้านตระกูลเกร็กตลอดสามปีนั้นได้ดี อยู่ในบ้านหลังใหญ่คนเดียว รอคอยว่าเมื่อไหร่เขาจะรักฉันบ้าง แต่ว่าตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้าย... สิ่งที่ฉันได้กลับคืนมาจากการอยู่ที่นั่นนะเหรอ? อย่าให้พูดจะดีกว่า

แม้ว่าจะเลิกขุดคุ้ยเรื่องในอดีตได้ แต่ในใจลึก ๆ แล้วฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่อยากกลับไปอยู่ที่นั่น “ไม่เป็นไร อยู่ที่นี่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น”

ดิกสันไม่ได้บังคับอะไรต่อ เพียงแค่เอ่ยฮึมฮัมราวพูดกับตัวเอง “งั้นตอนช่วงบ่าย ผมจะให้ผู้ช่วยย้ายของ ๆ ผมส่วนหนึ่งมาไว้ที่นี่”

นี่เขาคงวางแผนจะมาอยู่กับฉันที่นี่ถาวรเลยสินะ

“ฉันยังไงก็ได้ ว่าแต่ คุณจะกลับไปหนานจิงแล้วใช่ไหม?”

ดิกสันจัดพับแขนเสื้อของตัวเองพลางเอ่ยต่อ “รอให้คุณแม่ผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยดีก่อน แล้วผมจะกลับไป คงจะประมาณอีกสองสามวัน คงไม่มีปัญหาอะไรมากมาย คุณพ่อก็ดูเป็นห่วงท่านมาก”

นัยน์ตาสวยมองไปยังคนตัวสูงอย่างสงสัย “ถ้าคุณพ่อเป็นห่วงคุณแม่ขนาดนั้น แล้วทำไมพวกท่านถึงหย่ากันล่ะ?”

ดิกสันก้าวเท้าไปยังหน้าต่างบานใหญ่ก่อนจะยืนพิงมุมขอบหน้าต่างไว้ แสงจากด้านนอกที่ส่องเข้ามาในห้อง ทำให้ห้องสี่เหลี่ยมนี้ดูสว่างขึ้นทันตา พลันได้ยินเสียงเข้มปนเศร้าเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ “พวกท่านต่างดื้อดึง ต่างคนต่างไม่อยากยอมรับความผ่ายแพ้ สุดท้ายเลยจบลงที่... คุณพ่ออยากขอคุณแม่แต่งงานอีกครั้ง แต่ด้วยความศักดิ์ศรีค้ำคอละมั้ง ถึงไม่ยอมเอ่ยปากขอไปตรง ๆ ซักที”