หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก นิยาย บท 54

“จ้าวฉี่ฉิง เธอหมายความว่ายังไง？”

อานหนิงไม่สามารถทนต่อการแสดงออกของจ้าวฉี่ฉิงได้ เธอยืนขึ้นพร้อมด้วยวางมือของเธอไว้ที่โต๊ะและจ้องมองไปที่ฝั่งตรงข้าม

“คุณผู้หญิงอานฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง”

ไม่รู้เพราะอะไร ตอนที่เห็นทั้งสองเข้าและออกไปด้วย คุณผู้หญิงอานรู้สึกถึงไฟที่อยู่ในใจของเธอ

เธอแค่ไม่อยากเห็นภาพที่อานหนิงได้ใจ

ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นๆ ในวันนี้ฟู่ซีเสินควรจะพูดเรื่องที่เกี่ยวกับการยกเลิกงานแต่งงาน

“จ้าวฉี่ฉิง อย่าให้มันมากเกินไป” อานหนิงเดินไปหาฟู่ซีเสินที่อยู่ตรงข้าม จับมือเขาแล้วพูดอย่างภาคภูมิว่า “ฟู่ซีเสินกับฉันจะหมั้นกันในเร็วๆนี้ หลังจากนี้ก็จะไม่ใช่แค่กินข้าวด้วยกันแค่ครั้งหรือสองครั้ง"

จ้าวฉี่ฉิงได้แต่หัวเราะและไม่ได้พูดอะไร เธอสังเกตเห็นฟู่ซีเสินที่แสดงท่าทีเหมือนเบื่อหน่าย อาจเป็นเพราะเขาคงไม่อยากให้เธอได้อับอายในที่สาธารณะแบบนี้ แค่อานหนิงไม่รู้ก็เท่านั้นเอง

“อานหนิง ฉันมีอะไรจะบอกเธอ”

ฟู่ซีเสินลากทั้งสองให้ออกห่างจากกัน พูดและมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขา

แม้ว่าอานหนิงจะยืนอยู่ที่ข้างหน้าของเขา แต่เธอก็ยังรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของชายที่อยู่ข้างหน้าเธอ แต่เพื่อที่จะรักษาภาพลักษณ์ของเธอ เธอพยายามที่จะอยู่อย่างสงบ

การที่แอบฟังทั้งสองคนคุยกันมันไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก จ้าวฉี่ฉิงก็ได้ไอออกมาและส่งซิกให้หรงเยี่ยนหลีกออกไปก่อน

“พี่ฉี่ฉิง ฉันจะไปจ่ายเงิน เธอไปรอฉันอยู่ที่นอกประตูก่อนนะ”

พฤติกรรมทั้งหมดมันดูเป็นธรรมชาติมาก อานหนิงรู้สึกว่าจ้าวฉี่ฉิงกลัวที่จะโต้เถียงกับเธอ เธอเลยฉวยโอกาสนี้ในการหนีออกไป

สภาพแวดล้อมรอบๆก็ได้เงียบลงในทันที ฟู่ซีเสินก็เลยเข้าประเด็นทันที: "เรื่องที่เกี่ยวกับการหมั้นของเรา ผมอยากที่จะไปคุยที่บ้านของคุณในวันพรุ่งนี้"

"พรุ่งนี้เหรอ?"

เมื่อได้ยินฟู่ซีเสินบอกว่าจะมาที่บ้าน อานหนิงก็ยิ้มขึ้นทันที ในที่สุดวันที่เธอตั้งตารอก็มาสักที

แม่ของเธอมักจะถามฟู่ซีเสินเกี่ยวกับเรื่องของการหมั้นว่าไปถึงไหนแล้ว

“จะได้บอกพวกเขาว่าไม่ต้องเตรียมจัดงานหมั้นแล้ว”

หลังจากฟู่ซีเสินพูดเสร็จก็เดินออกจากร้านอาหารมิทเชลล์ไป ปล่อยให้อานหนิงยืนอยู่คนเดียวโดยที่ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ฟู่ซีเสินพูด

ไม่ต้องเตรียมแล้ว ความหมายคือเขาได้เตรียมหมดแล้ว หรือหมายถึงอย่างอื่น?

อานหนิงไม่อยากที่จะคิดว่าเป็นอย่างอื่น เธอรีบโทรมาบอกพ่อแม่ของเธอว่าฟู่ซีเสินจะไปหารือเกี่ยวกับการหมั้นในวันพรุ่งนี้

“พี่ฉี่ฉิง ไม่ต้องการให้ฉันไปส่งที่บ้านจริงๆเหรอ?” หรงเยี่ยนพอเข้าใจสถานการณ์ที่อยู่ในบ้านหลังเก่านั้นแล้ว

แต่ว่าท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว เขากลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น

“วางใจได้ ตราบใดที่ไม่ได้อยู่กับเธอ แฟนๆผู้หญิงพวกนั้นก็จะไม่มาวุ่นวายกับผม”

จ้าวฉี่ฉิงปิดปากของหรงเยี่ยน ครั้งล่าสุดที่แกล้งเป็นแฟนกันก็เพราะเขานั้นแหละที่พลาดเอง

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ จ้าวฉี่ฉิงกับหรงเยี่ยนก็ขับรถออกไป เธออยากจะเดิน

จริงๆแล้วเธอไม่มีที่ที่ต้องไป จ้าวฉี่ฉิงเดินไปในที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน เพราะแบบนั้นเธอถึงจะไม่รู้สึกเหงา

ป้ายของห้างที่อยุ่ข้างหน้าเธอทำเอาเธออึ้ง ไม่ได้ไปซื้อของนานมาก ได้เวลาที่จะปรับปรุงเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ของเธอแล้ว

พอคิดไปคิดมา เธอเริ่มรู้สึกสนใจขึ้นมา จากนั้นฝีเท้าของเธอก็เริ่มร่าเริงขึ้น

"ไปไหน?"

ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีในการจุดประกายความสนใจนี้ แต่จู่ๆก็ถูกเสียงของฟู่ซีเสินพังทลายลง

เธอหันกลับมาอย่างไม่เต็มใจ เห็นใบหน้าของชายคนนั้นอยู่ข้างหน้าเธอและได้ถอนหายใจ: “คุณคุยอะไรกับอานหนิง?”

ถ้าจ้าวฉี่ฉิงเดาไม่ผิด จากตอนที่เธอเดินมาจนถึงตอนนี้มากสุดก็น่าจะประมาณสิบนาที

อานหนิงเป็นคนเข้าใจยาก ไม่สามารถที่จะให้เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว จำเป็นที่จะต้องอธิบายอย่างละเอียด

“ไม่ล่ะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันดีกว่า”

เดิมทีฟู่ซีเสินต้องการจะอธิบายในวันนี้ แต่พอเห็นหรงเยี่ยน เขาก็หงุดหงิดขึ้นมาและไม่อยากที่จะพูดอะไรเยอะ

เขาให้ความสนใจกับทั้งสองคน โดยเฉพาะในวันสำคัญ ทั้งสองยังแยกออกจากกัน มันไม่ปลอดภัยเอาซะเลย

แต่พอเห็นจ้าวฉี่ฉิง เขาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง

"อ้อ" จ้าวฉี่ฉิงตอบกลับไปว่า "คุณจะกลับบ้านรึเปล่า？"

"แล้วเธอล่ะ?"