หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก นิยาย บท 55

หลังจากที่ได้ไม้เสียบกลิ่นหอมนั้นแล้ว ปฏิกิริยาแรกของจ้าวฉี่ฉิงก็คือการที่แบ่งให้กับฟู่ซีเสิน

“ลองชิมดูสิ” จ้าวฉี่ฉิงแอบกัดไปเล็กน้อย แต่ฟู่ซีเสินน่าจะไม่เห็น

อย่างที่ทุกคนรู้ ตอนที่ฟู่ซีเสินได้เข้าใกล้ไม้เสียบเขาก็มันในทันที

อีกอย่างตรงริมฝีปากของใครบางคนก็มีเครื่องเทศติดอยู่ ถ้าบอกว่าเธอไม่ได้แอบกินมัน เขาไม่มีทางเชื่อแน่ๆ

ฟู่ซีเสินลังเลอยู่แปปหนึ่ง แล้วกัดเข้าไป ความรู้สึกที่สดและนุ่มก็เต็มปากของเขา เขาเข้าใจเลยว่าทำไมจ้าวฉี่ฉิงถึงชอบมัน

เมื่อเห็นการแสดงออกของฟู่ซีเสิน จ้าวฉี่ฉิงก็รู้สึกภูมิใจขึ้นมา: "ไม้เสียบนี้ถ้าเติมพริกเข้าไปหน่อยจะอร่อยกว่านี้อีก"

ทั้งสองคนมีรสนิยมที่ต่างกัน คุณลุงแบ่งออกเป็นสองส่วน จ้าวฉี่ฉิงเอาส่วนที่เป็นของฟู่ซีเสินให้เขา: "ของคุณ"

ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว หลังจากที่ได้กลิ่นก็รู้สึกหิวขึ้นมา ฟู่ซีเสินก็ได้รับเอาไว้

“กินข้าวเย็นไม่อิ่มเหรอ?”

ตอนที่อยู่ในร้านอาหาร ฟู่ซีเสินเห็นจ้าวฉี่ฉิงและหรงเยี่ยนพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

อย่าพูดถึงมัน จ้าวฉี่ฉิงก็รู้สึกว่าไม้เสียบในมือของเธอดูไม่น่ากินแล้ว

“ก็เพราะอานหนิงนั่นแหละ ไม่งั้นฉันคงไม่ออกมาเร็วขนาดนี้”

จ้าวฉี่ฉิงยังคงคิดถึงสเต็กบนจานที่เธอเพิ่งกินไปแค่ชิ้นเดียวจานนั้น น่าเสียดายจริงๆ คำพูดที่พูดออกมาไม่ทันได้คิดไตร่ตรองก่อน

“ขอโทษ” ฟู่ซีเสินถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เขาไม่มีความคิดที่จะไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารมิทเชลล์เลย บางทีอานหนิงอาจจะเลือกที่จะเข้าไปหลังจากเห็นจ้าวฉี่ฉิงแล้วก็ได้

“ไม่เป็นไร ทุกอย่างจบลงแล้ว ตราบใดที่ฉันพูดต่อหน้าเธอ แต่คุณไม่โกรธก็โอเคแล้ว” จ้าวฉี่ฉิงยักไหล่อย่างเฉยเมย ปลดปล่อยตัวเองออกมาอย่างเต็มที่

ก่อนหน้านี้เธอเก็บกดมากเกินไป โดยไม่ได้สังเกตเห็นสายตาของฟู่ซีเสินที่จ้องมองอยู่

เนื่องจากจ้าวฉี่ฉิงไม่ระวังและชนเข้าที่ข้อเท้าของเธอ ฟู่ซีเสินจึงทำได้แค่ส่งเธอกลับไปที่บ้านหลังเก่าของเธอ

“พี่สาว เธอประมาทเกินไปแล้ว”

จ้าวหลิงหลิงพยายามแสร้งทำเป็นห่วง โดยมองไปที่จ้าวฉี่ฉิง ซึ่งอยู่ห่างจากเธออยู่ประมาณสองเมตร แต่ในความเป็นจริงกลับหยุดอยู่ที่ใกล้ๆกับฟู่ซีเสิน

“ใครบอกให้ฟู่ซีเสินดูแลฉันเป็นอย่างดีแบบนี้ละ ทำให้ไม่ค่อยที่จะได้เดินเลย”

จ้าวฉี่ฉิงลืมตาขึ้นและพูดเรื่องไม่เป็นเรื่อง ร่างของฟู่ซีเสินก็หยุดลง

“โอเค ค่ำแล้ว ผมจะพาคุณขึ้นไปพักผ่อน”

ฟู่ซีเสินกำลังจะอุ้มจ้าวฉี่ฉิง จ้าวหลิงหลิงที่อยู่ด้านหลังก็มองไปที่จ้าวฉี่ฉิงอย่างไร้เดียงสา: "พี่ เธอเพิ่งเดินเข้ามาไม่ใช่เหรอ?"

“พี่เขยของเธอต้องการจะอุ้มฉัน ฉันเองก็ไม่มีทางเลือก”

ด้วยเหตุนี้จ้าวฉี่ฉิงจึงโอบแขนของเธอไว้รอบคอของฟู่ซีเสินและมองไปที่จ้าวหลิงหลิงอย่างโอ้อวด

เธอเอาแต่ใจตัวเอง แล้วจ้าวหลิงหลิงล่ะ?

จ้าวหลิงหลิงได้แต่จ้องไปที่จ้าวฉี่ฉิงและมองดูฟู่ซีเสินส่งเธอขึ้นไป

ในเวลาเดียวกัน ก็มีข้อสงสัยในใจว่าทำไมจ้าวฉี่ฉิงถึงมาอาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่านี้?

อีกทั้งจ้าวฉี่ฉิงและฟู่ซีเสินก็ควรที่จะแยกจากกันแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาดีขึ้นแล้วเหรอ?

เธอเพิ่งกลับมาที่เมือง A และยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเร็วๆนี้ โดยเฉพาะเรื่องที่เหม่ยหลานได้ฟังเกี่ยวกับเรื่องงานของจ้าวฉี่ฉิง โดยที่ไม่ได้สนใจเรื่องส่วนตัวของเธอเลย

“ฟู่ซีเสิน ขอบคุณคุณมาก” จ้าวฉี่ฉิงขอบคุณฟู่ซีเสินอย่างจริงใจที่ตามน้ำไปกับเธอ

เธอกำลังคิดหาวิธีที่อธิบายการหย่าร้างระหว่างทั้งสองคนอยู่ ยังไงซะเรื่องงานแต่งงานที่เธอปกปิดเอาไว้ มันก็ต้องถูกเปิดเผยอยู่ดี

“ไม่เป็นไร งั้นผมกลับก่อนนะ”

บังเอิญหลี่ซูหรงก็ได้ส่งข้อความตามเขาให้กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลฟู่ มีเรื่องที่ต้องการที่จะคุยกับเขา

“อือ” จ้าวฉี่ฉิงพยักหน้า

หลังจากที่ส่งฟู่ซีเสินออกไป เธอก็ได้บ่นออกมาอย่างหงุดหงิด

“เมื่อไหร่ฉันถึงจะเลิกทำตัวงี่เง่าต่อหน้าฟู่ซีเสินสักที?”

เธอสามารถเดินได้ตามปกติและมีเต่เธอเท่านั้นที่ทำได้ แต่เธอก็ทำให้ฟู่ซีเสินล้มลงต่อหน้าผู้คนมากมาย

โชคดีที่ฟู่ซีเสินพาเธอออกไปด้วยสีหน้าที่สงบนิ่งและก็ไม่ได้ไล่ตามมาทีหลัง