หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก นิยาย บท 84

“งั้นเหรอ？”

จ้าวฉี่ฉิงค่อย ๆ แลบลิ้นออกมา และเลียที่มุมปากของเธอโดยไม่รู้ตัว

“อย่าขยับ” ฟู่ซีเสินบอกให้เธอหยุด และยื่นมือไปเช็ดมุมปากที่เลอะของเธอ

น้ำเสียงของเขาต่ำและเซ็กซี่ เผยให้เห็นความเร่าร้อน จ้าวฉี่ฉิงหน้าแดงและตกตะลึง

ในขณะที่ฟู่ซีเสินค่อย ๆ เข้าไปใกล้ จ้าวฉี่ฉิงก็เขยิบถอยหลัง และรู้สึกประหม่าอย่างอธิบายไม่ถูก

เธอกำลังจะบอกให้เขาออกไปห่าง ๆ แต่ก็ได้ยินเสียงของเขาดังขึ้น

“ทานเสร็จแล้วก็ไม่รู้จักเช็ดปาก คุณเป็นเด็กหรือยังไง？”

จ้าวฉี่ฉิงส่งเสียงฮะ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปเช็ดมุมปากด้วยความเขินอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

เมื่อกี้ทำไมเธอถึงได้โง่แบบนี้？แล้วฟู่ซีเสินจะจูบเธอได้อย่างไร？

ต้องโทษเขา ทำไมถึงสนิทกันขนาดนี้！

เธอกลัวว่าเขาจะเห็นความผิดปกติของเธอ เธอจึงกระแอมเบา ๆ และปัดเสื้อผ้า

เมื่อเห็นการกระทำของจ้าวฉี่ฉิง นัยน์ตาที่ลึกล้ำของฟู่ซีเสินก็ยิ้มออกมา

เขาเลือกขนมที่จ้าวฉี่ฉิงชอบ ฉีกห่อขนมแล้วยื่นให้เธอ “กินก่อนสิ ผู้ช่วยเว่ยกำลังไปซื้ออาหารกลางวันมาให้”

"ฮะ？ไม่ต้องหรอก ฉันไม่หิว" จ้าวฉี่ฉิงรีบโบกมือ

ดูเหมือนว่าเธอกำลังโกหก วินาทีถัดมา ท้องของเธอก็ร้องประท้วง

จ้าวฉี่ฉิงตบตัวเองอย่างแรงในใจ และหยิบมันฝรั่งทอดกรอบด้วยความเขินอาย

เป็นรสบาร์บีคิวมะเขือเทศที่เธอชอบ

“ข้อมูลทั้งหมดของผู้เขียนเซิ่นก็เอาให้คุณแล้ว”

ฟู่ซีเสิ่นเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน และใช้มือข้างหนึ่งเคาะต้นขาของตัวเองเป็นจังหวะ

ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูด เพียงแค่จ้าวฉี่ฉิงจับจุดอ่อนของอีกฝ่ายได้ ก็ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะทำเรื่องที่ไม่เป็นผลดีต่อจ้าวฉี่ฉิง

“ขอบคุณนะ” จ้าวฉี่ฉิงรู้สึกขอบคุณฟู่ซีเสินมาก ข้อมูลแบบนี้ ต่อให้เธอหาทั้งชีวิตก็หาไม่ได้

ไม่คิดเลยว่าคนที่ภายนอกดูดีจะทำเรื่องแบบนี้ได้ ดังคำกล่าวที่ว่าคนเราไม่อาจตัดสินกันได้ด้วยภาพลักษณ์ภายนอก

ไม่นานผู้ช่วยเว่ยก็เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องอาหาร ซึ่งทั้งหมดเป็นของโปรดของจ้าวฉี่ฉิง

ในตอนนี้ดูเหมือนหัวใจของเธอจะถูกบางอย่างมากระตุ้น และใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก

“คืนพรุ่งนี้คุณว่างไหม？ฉันอยากจะชวนคุณกับผู้ช่วยเว่ยไปทานอาหาร”

ในระหว่างที่ทานอาหาร จ้าวฉี่ฉิงก็เอ่ยปากเชิญฟู่ซีเสินไปทานอาหาร

เขาช่วยเธอได้มาก เธอไม่รู้ว่าจะตอบแทนเขาอย่างไรดี

“ว่าง”

เมื่อนึกถึงอาหารมื้อค่ำ ฟู่ซีเสินก็หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าตกลง

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว จ้าวฉี่ฉิงก็นั่งอยู่สักพัก ก่อนที่จะออกไปจากบริษัท

เมื่อกลับมาที่บ้านเก่า เหม่ยหลานกำลังนอนอยู่บนโซฟา บนตัวของเธอมีกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ดูเหมือนว่าเธอจะดื่มเหล้าไปมาก

จ้าวฉี่ฉิงขมวดคิ้ว จากนั้นก็ปิดจมูกและเดินผ่านเธอไป

“กลับมาแล้วเหรอ？” เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เหม่ยหลานก็คิดว่าเป็นจ้าวหลิงหลิง

“……”

จ้าวฉี่ฉิงไม่ได้พูดอะไร และรีบเดินขึ้นไปชั้นบน

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบของอีกฝ่าย เหม่ยหลานก็ลืมตาขึ้นด้วยความโมโห และเมื่อเห็นจ้าวฉี่ฉิง เธอก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “จ้าวหลิงหลิงไปไหน？”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอไปไหน？”

ท่าทางที่ไม่ค่อยดีของเหม่ยหลานทำให้จ้าวฉี่ฉิงหยุดชะงัก และหันกลับไปมองเหม่ยหลานอย่างเย็นชา

“จ้าวฉี่ฉิง แกนี่มันยังไง แกหลอกให้ลูกสาวของฉันไปหาเงินใช่ไหม？”

จ้าวฉี่ฉิงหัวเราะเยาะ ในหัวของเหม่ยหลานคนนี้มีแต่เรื่องเงิน มีแม่ที่หน้าเงินอย่างนี้ จ้าวหลิงหลิงช่างโชคร้าย

“ไม่ต้องห่วง ลูกสาวของคุณไม่คู่ควรที่ฉันจะเอาไปทำอะไรทั้งนั้น”

จ้าวฉี่ฉิงอธิบาย เธอไม่ต้องการให้เหม่ยหลานมาตั้งข้อหาโดยไม่ทราบสาเหตุ