หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 514

“มันมาจากไหน?”

เซียวเย่หลันถาม

เซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้ว “ตงไหล!”

“ตงไหล...”

พอได้ยินชื่อสถานที่นี้ สีหน้าของเซียวเย่หลันก็ขรึมลงเล็กน้อย เขานึกถึงคนๆ หนึ่ง

เซี่ยเชียนฮวันเอ่ยชื่อของคนที่อยู่ในความคิดของเขาทันที “รู้สึกว่าบังเอิญมากใช่หรือไม่? ยาที่พวกฆาตกรให้เหยื่อกินเป็นผลผลิตพิเศษจากตงไหล ประจวบเหมาะกับตอนที่พวกเขาจับคนร้ายแถบชานเมืองนั้น ฉินจีที่มีสมญานามว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งตงไหลถูกส่งตัวไปที่วังหลัง”

“ช่างบังเอิญมากจริงๆ”

เซียวเย่หลันจ้องไปที่หญ้าที่ส่งกลิ่นคาวปลาตายบนโต๊ะ นิ้ววางอยู่เหนือริมฝีปากแล้วบีบจมูกเบาๆ

เรื่องราวมากมายจริงๆ

เขาไม่รู้สึกว่าพวกนี้เป็นเรื่องบังเอิญ

ทั้งสองเรื่องนี้ อย่างไรเสียก็ต้องเกี่ยวข้องกัน

เซี่ยเชียนฮวันพูดว่า “แล้วก็ ข้าให้เพื่อนไปสืบดูแล้ว เป็นเพราะหญ้าโช่วผิงถูกคนเข้าใจว่าเป็นยายืดอายุขัย มีจอมยุทธ์มากมายที่จะใช้มันกลั่นเป็นยาเพื่อใช้บำรุงสำหรับการฝึกยุทธ์”

“เพื่อนเจ้าคนไหน? ผู้ชายหรือผู้หญิง?”

จุดสนใจของเซียวเย่หลันอยู่ตรงนี้

เซี่ยเชียนฮวันกลอกตามองบนอย่างไม่สบอารมณ์ “เถ้าแก่เนี้ยที่หอฮัวเยว่!”

“อืม”

ผู้หญิง เช่นนั้นเซียวเย่หลันก็ไม่ถือสา

เขาเพิ่งจะนึกถึงครึ่งประโยคหลังของเซี่ยเชียนฮวัน “เมื่อกี้เจ้าว่าเอามากลั่นยา?”

“ถูกต้อง ก็คือยาจินตันที่ดูแล้วสุดเก่งกาจทำให้อายุขัยยืนยาวแต่จริงๆ แล้วกลับเร่งให้ตายเร็วขึ้น”

เซี่ยเชียนฮวันรู้ดีว่าในสมัยโบราณนั้นมีวิชากลั่นยามากมายที่มีโทษต่อผู้คน

การเป็นลูกศิษย์ของกุ่ยอีที่ดั้งเดิมที่สุด ฐานะด็อกเตอร์แพทย์หญิง นางเกลียดพวกคนหลอกลวงพวกนั้นเป็นที่สุด

กระนั้น จักรพรรดิล้วนอยากจะเป็นอมตะ พวกเขามักจะหลงกลโดนหลอกได้ง่ายๆ

ก็อย่างเช่น ฮ่องเต้แห่งตงไหล