หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 263

“ฮ่าๆ คิดว่าใครเสียอีก พระชายาอ๋องไม่ใช่หรือนี่”

ท่านหญิงหยวนหลี่ไม่ได้แต่งกายหรูหราดูดีมีเครื่องประดับเช่นเมื่อก่อน นางไร้ซึ่งความรู้สึกเหมือนเป็นเทพธิดาลงมาจุติ บัดนี้มองดูแล้วช่างทรุดโทรมห่อเหี่ยว เป็นเพียงสตรีธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

นางหัวเราะขึ้นอย่างเยือกเย็น “ทำไมหรือ วันนี้เดินทางมาเพื่อตั้งใจเยาะเย้ยข้า? ขอบใจมากจริงๆ "

เซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้า "เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าแค่บังเอิญผ่านมาเจอเจ้า"

“ไม่ว่าเจ้าจะพูดอย่างไรก็ตาม เจ้าก็ได้เห็นสภาพของข้าเช่นนี้แล้ว เจ้าคงจะสะใจน่าดู มีความสุขมากสินะ"

ท่านหญิงหยวนหลี่กำมือแน่น กัดริมฝีปากซีดเผือดแห้งผากของตน

เซี่ยเชียนฮวันรู้ว่านางอธิบายไปเช่นไรนางก็คงไม่เชื่อ จึงเอ่ยว่า “แท้จริงแล้วเจ้ามีพรสวรรค์ด้านการแพทย์มากนัก เพียงแต่เดินทางผิดไป หากเจ้าออกไปถึงหยาโจวแล้วสงบอารมณ์ตั้งใจศึกษาทักษะการรักษา สร้างคุณงามความดีให้ประชาชนก็คงจะเป็นเรื่องดีไม่น้อย"

"เจ้าไม่ต้องมาพูดจาปลอบโยนข้า! เซี่ยเชียนฮวัน แต่ไหนแต่ไรมาข้าไม่เคยคิดว่าข้าด้อยกว่าเจ้า รอดูเถอะ สักวันข้าจะรุ่งเรืองขึ้นอีกครั้ง แล้วกลับมาแย่งฉายายอดหมอเทวดาของเจ้า!"

แววตาของท่านหญิงหยวนหลี่เต็มไปด้วยความคับแค้น คาดว่าในใจคงจะเต็มไปด้วยความอาฆาตบาดหมาง อธิบายไปก็ไร้ประโยชน์

เซี่ยเชียนฮวันจึงได้นิ่งเงียบ

สตรีผู้นี้ไร้ที่เยียวยาแล้ว

ช่างเถิด หากนางไม่ฟังก็ปล่อยนางไป หยาโจวช่างห่างไกลและอยู่บนเขาสูง แม้ปากนางจะยังคงด่าทอสาปแช่ง แต่ก็ยากที่จะกลับมารุ่งเรืองได้อีกครั้ง

"หยวนหลี่กล่าวเช่นนี้ทำให้ข้าหวาดกลัวเหลือเกิน เดิมทีข้าตั้งใจจะเป็นคนดี ให้เงินพวกเขาสักเล็กน้อยแล้วกำชับให้ดูแลเจ้าอย่างดีตลอดการเดินทาง แต่ตอนนี้... เจ้าดูแลตัวเองให้ดีก็เเล้วกัน"

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวจบก็หันหลังเดินจากไป

ก่อนหน้านี้นางเคยได้ยินมาว่า ระหว่างพาตัวนักโทษไปยังแดนรกร้าง บางก็จะถูกทรมาน หรือนักโทษหญิงบางคนอาจจะถูก...

เห็นแก่ความสามารถอันสูงล้ำด้านการแพทย์ของท่านหญิงหยวนหลี่ เซี่ยเชียนฮวันจึงคิดอยากจะช่วยสักหน่อย ดูว่าอีกฝ่ายจะสามารถกลับตัวกลับใจไม่เดินไปในทางที่ผิดได้หรือไม่

คิดไม่ถึงว่าท่านหญิงหยวนหลี่จะไม่ฟังคำโน้มน้าวใดๆ ทั้งสิ้น

เซี่ยเชียนฮวันก็หาใช่แม่พระ ในเมื่อเป็นเช่นนี้นางจึงได้เก็บความหวังดีของตนไว้ แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายเผชิญชะตาตามมีตามเกิด

“พระชายาอ๋อง”