หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 262

“ท่านกุ่ยอี่ แม่หนูนั่นได้รับความนิยมมากกว่าท่านเสียอีก"

ชิวหมิ่นเดินไปหาชายผู้นั้นพร้อมกับอาหารเรียกน้ำย่อยแล้ววางมันลงอย่างเกียจคร้าน ก่อนจะล้อเลียนขึ้น

เสิ่นหรงยิ้มขึ้นเบาๆ "นี่เป็นเรื่องดี หากข้าต้องการหาผู้สืบทอด ข้าคงไม่อยากหาคนที่มีนิสัยแปลกๆ และสันโดษเช่นเดียวกับข้า"

"ที่แท้ท่านรู้ตัวว่าตนมีนิสัยแปลกหรือ ไม่ง่ายเลยจริงๆ " ชิวหมิ่นพึมพำออกมาเบาๆ

ที่จริงแล้ว นิสัยของกุ่ยอีนางว่าก็ไม่ได้แปลกอะไรนัก แค่ไม่ปกติ

มีขุนนางชั้นสูงมากมายนำเงินมามอบให้เขาหลายล้านตะลึง แต่เขาไม่ย่างกายไปให้เห็นแม้แต่เงา ว่าในบางครั้งเจอกับขอทานข้างถนนที่กำลังใกล้ตาย พวกเขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วแท้ๆ เพราะอยู่ไปก็มีแต่ความทุกข์ลำบาก แต่หมอคนนี้กลับยัดเยียดที่จะรักษาโรคให้หาย

ถ้าไม่เรียกว่าแปลก แล้วนี่มันอะไรกัน?

แต่ผู้ชายนิสัยเยี่ยงนี้กลับกลายเป็นกุ่ยอี ผู้ที่มีความสามารถล้นฟ้า ช่างเดาได้ยากเหลือเกิน

"น่าเสียดาย แม่นางคนนี้โชคไม่ดีนัก”

เสิ่นหรงลูบไปที่เคราของตน สายตาจ้องไปยังรถม้าของเซี่ยเชียนฮวันที่ขับเคลื่อนไกลออกไป

ชิวหมิ่นถามด้วยความสงสัย "โชคหรือ?"

"เห็นได้ชัดว่าโรคระบาดครั้งนี้มีคนทำขึ้น หากข้ากลับมาเร็วกว่านี้อีกสักวันเดียว อาจจะช่วยนางค้นหาแหล่งที่มาของโรคระบาดได้ ตอนนี้กลับสายเกินไปแล้ว” เสิ่นหรงกล่าวเบาๆ

ชิวหมิ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "ตอนนี้ท่านสามารถเข้าไปช่วยนางได้ไม่ใช่หรือ? ได้ยินมาว่าในราชสำนักมีคนกำลังมุ่งเป้าไปที่นางการที่นางเดินทางออกจากเมืองครั้งนี้ อาจจะไม่ได้กลับมาอีก"

"หากต้นไม้โดดเด่นเกินป่า ก็จะถูกลมพัดจนโค่นล้ม ในฐานะที่นางเป็นพระชายาอ๋องและเป็นเพียงสตรี กลับมีผลงานมากมาย ต่อให้คนในราชสำนักไม่มีใครคิดกำจัดนาง แต่ฮ่องเต้ก็คงจะรู้สึกหวาดเกรงนางไม่ช้าก็เร็ว”

เสิ่นหรงร่อนเร่ไปทั่วในยุทธจักร เรื่องราวการต่อสู้ในราชสำนักเหล่านี้เขาเห็นจนชินชา

เขาหยิบแก้วสุราขึ้นมาจิบเบาๆ "เรื่องนี้ข้าไม่อาจช่วยนางได้ นางต้องพึ่งพาตัวเองแล้ว"

"แต่เจ้าไม่ได้คิดอยากจะรับลูกศิษย์หรือ? หากนางถูกกักตัวไว้ในภูเขาจื่อเสียตลอดไป ต่อให้เจ้าถ่ายทอดทักษะทั้งหมดไปให้นางก็ไร้ประโยชน์" ชิวหมิ่นเอ่ยโน้มน้าว

โรคระบาดในครั้งนี้ นางได้เห็นถึงความพยายามของเซี่ยเชียนฮวันตั้งแต่ต้น