หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี นิยาย บท 1

อากาศในเดือนตุลาคมของเมืองกวนเฉิงยังร้อนจัด มีเพียงตอนเช้าและตอนเย็นเท่านั้นที่สามารถทําให้ผู้คนรู้สึกถึงความเย็นของปลายฤดูใบไม้ร่วงได้

หลังจากไห่ถงตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและทําอาหารเช้าให้ครอบครัวพี่สาวทั้งสามคนแล้ว เธอก็หยิบทะเบียนบ้านและจากไปอย่างเงียบ ๆ

"จากนี้ไปเราจะใช้ระบบAAกันแล้ว ไม่ว่าจะเป็นค่าครองชีพหรือค่าผ่อนรถและผ่อนบ้าน ทุกอย่างก็ต้องAAกัน! น้องสาวคุณมาอยู่ที่บ้านเรา ก็ต้องบอกให้เธอช่วยจ่ายค่าใช้จ่ายครึ่งหนึ่งด้วย

แค่ให้เงินมา 10,000 บาทละเดือนเอาไปใช้อะไรได้? มันจะไปต่างอะไรกับมากินฟรีอยู่ฟรีล่ะ?"

นี่คือสิ่งที่ไห่ถงได้ยินพี่เขยของเธอพูด ตอนที่พี่สาวและพี่เขยทะเลาะกันเมื่อคืนนี้

เธอต้องย้ายออกจากบ้านของพี่

แต่มีทางเดียวเท่านั้นที่จะทำให้พี่วางใจก็คือแต่งงาน

เธออยากจะรีบแต่งงานไปให้เร็ว แต่ว่าแม้แต่แฟนก็ยังไม่มี เธอจึงตัดสินใจรับคำขอของคุณยายจ้าน

หญิงชราที่เธอได้ช่วยเหลือไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ เธอจะแต่งงานกับหลานชายคนโตของคุณยายจ้านซึ่งชื่อจ้านหยินที่การแต่งงานเป็นเรื่องยาก

ยี่สิบนาทีต่อไป ไห่ถงก็ลงจากรถหน้าประตูสํานักงานเขต

"ไห่ถง"

ทันทีที่ลงจากรถ ไห่ถงก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกที่คุ้นเคย นั่นคือเสียงคุณยายจ้าน

"คุณยายจ้านคะ"

ไห่ถงเดินไปหาอย่างรวดเร็วและเห็นชายร่างสูงดูหล่อเหลาเย็นชาคนหนึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ คุณยายจ้าน เขาต้องเป็นจ้านหยินคนที่เธอจะแต่งงานด้วยแน่

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ไห่ถงก็มองเห็นรูปร่างหน้าตาของจ้านหยินอย่างชัดเจนและอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

ตามที่คุณยายจ้านเล่าให้ฟังนั้น หลานชายคนโตของเธอจ้านหยินอายุสามสิบปีแล้ว แม้แต่แฟนก็จีบไม่ใด้ ซึ่งทำให้คุณยายจ้านกังวลมาก

ไห่ถงคิดเสมอว่าเขาคงจะเป็นผู้ชายที่หน้าตาขี้เหร่มากแน่

เพราะเธอได้ข่าวว่าเขาเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทใหญ่และมีรายได้สูง

แต่ในขณะนี้ได้เจอกัน ไห่ถงจึงรู้ว่าเธอเข้าใจผิดแล้ว

เพราะจ้านหยินนั้นหล่อเหลาและมีท่าทางเย็นชา ที่ยืนอยู่ข้างคุณยายจ้านด้วยใบหน้าที่มืดมน ทำให้เขาดูเท่เป็นพิเศษ และ รัศมีที่เขาเปล่งออกมาก็ทำให้คนแปลกหน้าไม่กล้าเข้าใกล้

สายตาเธอเบี่ยงเบนเล็กน้อยและมองไปดูรถธุรกิจสีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล ยี่ห้อของรถคือโตโยต้า ไม่ใช่รถหรูมูลค่าหลายล้าน สิ่งนี้ทำให้ไห่ถงรู้สึกว่า สถานะเธอกับ จ้านหยินนั้นไม่ได้แตกต่างเกินไปนัก

เธอกับเพื่อนร่วมชั้นเก่าเปิดร้านหนังสือที่ประตูหน้าโรงเรียนมัธยมเมืองกวนเฉิง

“คุณยายไปรอบนรถเถอะ ข้างนอกมันร้อนนะครับ”

จ้านหยินพูดพลางประคองคุณยายกลับไปขึ้นรถ

ไห่ถงมองดูการกระทำของเขาและเชื่อสิ่งที่คุณยายจ้านพูดแล้ว แม้จ้านหยินเป็นคนเย็นชา แต่เขาก็เอาใจใส่และมีน้ำใจด้วย

แม้ว่าเธอกับเขาจะเป็นคนแปลกหน้ากัน แต่คุณยายจ้านบอกว่าเขามีบ้านในชื่อของตนและจ่ายค่าบ้านจนหมดแล้ว หากแต่งงานกับเขา เธอก็ย้ายออกจากบ้านพี่สาวของเธอได้ และพี่ของเธอก็จะได้วางใจแถมไม่ต้องทะเลาะกับพี่เขยของเธอตลอดเวลาเพราะเธออีก

การแต่งงานของเธอเป็นแค่การใช้ชีวิตร่วมกันเท่านั้น

ไม่นานนัก จ้านหยินก็กลับมาหาไห่ถงและพูดกับเธอว่า "ไปกันเถอะ"

ไห่ถงรับคำและเดินตามเขาเข้าไปในสํานักงานเขตอย่างเงียบ ๆ

ที่แผนกทะเบียนสมรส จ้านหยินยังเตือนไห่ถงว่า "คุณไห่ ถ้าคุณไม่ยอม คุณยังสามารถกลับคำได้นะครับ ไม่ต้องสนใจว่าคุณยายของผมจะพูดอย่างไร การแต่งงานนั้นเป็นเรื่องใหญ่และไม่สามารถทำเหมือนเด็กเล่นขายของได้"

เขาหวังว่าไห่ถงจะกลับคำ

เพราะเขาไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาเคยเจอเพียงครั้งเดียว