หลินไป๋หลัน นิยาย บท 11

#ป่าหมอกอสูรชั้นในสุด

ตู้ม!ตู้ม! เสียงต่อสู้ดังสนั่นหวั่นไหวต้นไม้เล็กใหญ่โค่นล้มเป็นวงกว้าง ร่างสูงใหญ่ของบุรุษสวมชุดสีดำมีผ้าสีดำพันหัวเอาไว้ด้านบนเพื่อไม่ให้ผมร่วงหล่นลงมา บุรุษผู้นั้นกำลังต่อสู้โรมรันกับสัตว์อสูรมันคือ'งูนิลตาเพชร'ลำตัวมีขนาดใหญ่ยักษ์เกล็ดมีสีนิลสะท้อนแสงแวววาวสวยงาม

หนานเหวินหลงนามของบุรุษชุดดำกำลังใช้ลูกไฟซัดเข้าใส่งูยักษ์มันตวัดหางดีดลูกไฟไปอีกทางเสียงดัง ตู้ม!!... หนานเหวินหลงไม่รอช้าสร้างหอกน้ำแข็งนับร้อยพุ่งเข้าใส่หวังจุดตายใต้ท้องของมัน เจ้างูยักษ์เห็นหอกน้ำแข็งมันรีบเลื้อยกายหลบ พร้อมหันมาโจมตีกลับมันพ่นพิษออกไป หนานเหวินหลงกระโดดหลบพิษไปด้านข้าง ขณะเจ้างูยักษ์กำลังอ้าปากพ่นพิษนั้นหนานเหวินหลงใช้มีดสั้นอัดธาตุไฟลงไปแล้วปาเข้าไปยังปากของมันทันที

โฮกกก!!...เจ้างูส่งเสียงกรีดร้องดังลั่นด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับพ่นพิษโจมตีอย่างบ้าคลั่งไร้ทิศทาง หนานเหวินหลงกระโดดหลบพร้อมสร้างหอกน้ำแข็งที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิมซัดเจ้าไปยังจุดตายของมัน

โฮกก!!..ก...คราวนี้ไม่พลาดเจ้างูล้มลงสิ้นลมหายใจ หนานเหวินหลงเมื่อเห็นเจ้างูยักษ์สิ้นใจเขาก็รีบไปเอาแก่นอสูรและดวงตาเพชรของมันออกมา อึก!!...หนานเหวินหลงกระอักเลือดออกมาคำโตมันเป็นสีดำ

“นี่เขาถูกพิษหรือ?” หนาวเหวินหลงเอ่ยพึมพำกับตนเอง จากนั้นจึงรีบหยิบโอสถยับยั้งพิษออกมาจากด้านในสาบเสื้อแล้วกินเข้าไปทันทีเพื่อไม่ให้พิษแพร่กระจายเข้าสู่อวัยวะสำคัญภายใน แล้วรีบรีดพิษงูออกมาเพื่อนำไปปรุงยาถอนพิษ หนานเหวินหลงรวบรวมกำลังที่เริ่มอ่อนแรงใช้วิชาตัวเบาดีดกายขึ้นกลางอากาศแล้วออกมาจากป่าชั้นในสุดอย่างรวดเร็ว

#ป่าหมอกอสูรชั้นกลาง

ร่างบางของดรุณีน้อยใช้ธาตุลมลัดเลาะเข้ามายังเขตป่าชั้นกลาง เพราะเขตชั้นนอกนั้นมีชาวบ้านเข้ามาหาสมุนไพรกันประปรายและต้นไม้ก็ไม่หนาแน่นเท่าใดจึงไม่เหมาะที่จะทดสอบพลังปราณของนาง

"ลองตรงนี้แล้วกันขืนเข้าไปลึกมากประเดี๋ยวเจอสัตว์อสูรจะซวยเอาได้" ไป๋หลันเอ่ยพึมพำบอกกับตัวเอง จากนั้นนางจึงตั้งจิตร่ายเวทย์น้ำแข็งเป็นเข็มเล่มเล็กนับร้อยเล่มซัดออกไปยังต้นไม้ทันที ตู้ม!!... ต้นไม้ขนาดเล็กประมาณสองคนโอบระเบิดฉีกออกเป็นเสี่ยงๆและล้มลง

"โอ้พระเจ้าจ๊อด...มันยอดมาก" ไป๋หลันอุทานออกมาอย่างตื่นตะลึง จากนั้นก็ลองใช้เข็มน้ำแข็งอีกครั้งซัดไปยังต้นไม้ที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิมสองเท่า ตู้ม!!.. ต้นไม้ขนาดใหญ่แค่ฉีกขาดไม่ล้มลงเหมือนครั้งแรก

"อืม...แสดงว่าต้องเลื่อนพลังปราณให้สูงขึ้นอีกถึงจะสามารถล้มต้นไม้ใหญ่ได้" ไป๋หลันเอ่ยบอกตัวเอง จากนั้นนางจึงเรียกลูกไฟออกมา ลูกไฟขนาดเท่าลูกฟุตบอลปรากฏออกมาบนฝ่ามือ นางซัดออกไปยังต้นไม้ด้านหน้าทันที ตู้ม!! ต้นไม้ขนาดกลางหักโค่นลงมาและเป็นรอยคล้ายโดนไฟไหม้

“เหมือนระเบิดในภพเก่าเลย" ไป๋หลันเอ่ยพึมพำกับตัวเอง

"ตุ้บ!!..." เสียงอะไรบางอย่างร่วงลงพื้นด้านหลังไป๋หลันจึงหันไปมองตามเสียงนั้น พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ ๆ นางต้องตกตะลึงเพราะเบื้องหน้าคือคนที่นอนไม่ไหวติง

“ข้าทำร้ายคนหรือ?แค่ลองกับต้นไม้เองนะ” ไป๋หลันเอ่ยกับตัวเอง นางเดินเข้าไปใกล้ ๆ ด้วยความระมัดระวัง ร่างสูงใหญ่ที่นอนคว่ำอยู่บนพื้นไม่บอกก็รู้ว่าเป็นบุรุษ

ไป๋หลันนั่งคุกเข่าลงด้านข้างลำตัวของชายชุดดำ ใช้มือเรียวเล็กเขย่าตัวเบา ๆ แต่ชายชุดดำก็นิ่งสนิทไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบโต้กลับมา

“ตายหรือป่าวนะ” จากนั้นนางลองยื่นมือไปอังจมูกเพื่อตรวจดูว่าเขายังมีลมหายใจอยู่หรือไม่

"ยังหายใจอยู่นี่นา..." นางเอ่ยแล้วรีบพลิกตัวชายชุดดำให้นอนหงาย เมื่อสำรวจใบหน้าพบว่าชายผู้นี้มีใบหน้าซีดขาวมุมปากมีคราบเลือดสีดำติดอยู่ ริมฝีปากเริ่มมีสีม่วงอ่อน ๆ