หลินไป๋หลัน นิยาย บท 15

เมื่อทั้งหมดเดินมาที่ห้องนอนใหญ่ไป๋หลันจึงเริ่มตกแต่งทันที เตียงนอนไม้ขนาดใหญ่พร้อมที่นอนสปริงนุ่มๆมีม่านโปร่งแสงสีขาวคลุมเตียงลงมาทั้งสี่ด้าน มุมห้องมีโต๊ะเก้าอี้สำหรับนั่งเล่นและตู้เสื้อผ้าหนึ่งหลังโต๊ะเครื่องแป้ง ด้านหลังเป็นห้องน้ำนางก็สร้างอ่างอาบน้ำมาพร้อมอุปกรณ์อาบน้ำครบครัน

"ชอบหรือไม่เจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านแม่"

"สวยมากเลยหลันเอ๋อร์" อู๋เหย๋าเอ่ยตอบบุตรสาวพลางมองไปรอบ ๆ อย่างชื่นชม

"เราไปดูห้องพี่ใหญ่กันเถิดเจ้าค่ะ" พูดจบก็เดินไปห้องพี่ชายทันทีอย่างลิงโลด นางจัดแต่งให้มีทุกอย่างครบครัน ตู้ เตียง โซฟา โต๊ะวางโน๊ตบุ๊ค ตู้เย็น พร้อมเครื่องดื่มต่าง ๆ ยันห้องน้ำ

ถามว่าใช้ตู้เย็นได้อย่างไร ก็นางมีธาตุน้ำแข็งจะให้เย็นจนเป็นน้ำแข็งเลยก็ยังได้ ห้องนอนของนางเองก็ตกแต่งเหมือนของพี่ชายแต่ต่างกันตรงสีของเฟอร์นิเจอร์เท่านั้น..

ส่วนห้องครัวก็มีขนาดกว้างขวางนางเสกโต๊ะกินข้าวเอาไว้ในห้องครัวเวลาเก็บล้างจะได้สะดวก มีตู้เย็นพร้อมใส่อาหารสดและเครื่องดื่มเอาไว้ครบครัน มีเตาแก๊สจะได้ไม่ต้องก่อไฟให้ยุ่งยาก เครื่องครัวต่าง ๆ อ่างล้างจาน ตู้เก็บของ มารดาของนางแปลกใจกับข้าวของทั้งหมดเพราะว่าไม่รู้จะใช้ได้อย่างไร นางจึงค่อย ๆ สอนมารดาใช้ทีละอย่างจนท่านเข้าใจ เมื่อตกแต่งบ้านเรียบร้อยก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน

# ยามซวี(19.00-20.59)

ตอนเย็นหลังกินอาหารเสร็จเรียบร้อยทั้งหมดก็เดินมานั่งที่ห้องโถง ไป๋หลันเสกขนมและน้ำชาออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้วเอ่ยถามมารดา "ท่านแม่พรุ่งนี้เราจะแจกอาหารกันที่หน้าบ้านหรือเจ้าคะ"

"ใช่แล้วจ้ะ พรุ่งนี้ยามหม่า(05.00-06.59)เราออกไปเตรียมตั้งโต๊ะสำหรับวางอาหารกัน แล้วก็บอกชาวบ้านที่ผ่านมาให้ช่วยกระจายข่าวบอกต่อให้ชาวบ้านรับรู้ และปลายยามเฉิน(07.00-08.59)เราค่อยเริ่มแจกอาหารกันดีหรือไม่" อู๋เหยาเอ่ย

"แล้วท่านแม่จะทำอาหารอะไรแจกชาวบ้านหรือเจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยถาม

"ทำโจ๊กหมูดีหรือไม่" อู๋เย๋าเอ่ย

"ดีเจ้าค่ะ เช่นนั้นลูกจะจัดการเองท่านแม่จะได้ไม่เหนื่อย แล้วท่านพ่อกับพี่ใหญ่จะออกไปช่วยแจกอาหารด้วยหรือไม่เจ้าค่ะ" ไป๋หลันหันไปเอ่ยถามบุรุษทั้งสองคนที่นั่งเงียบรับฟังอยู่ด้านข้าง

"ไปสิร่างกายพ่อแข็งแรงดีแล้ว พ่อจะไปช่วยเจ้าตักอาหารแจกชาวบ้าน" เฉินหยวนเอ่ยทันทีเพราะตนอยากออกไปช่วยงานบ้างหลังจากนอนป่วยมาหลายปีแล้ว

"พี่ก็ไปด้วยเหมือนกันหลันเอ๋อร์" เฉินหยางเอ่ยบอกน้องสาว

"ดีเจ้าค่ะ" หลังจากพูดคุยปรึกษากันเรียบร้อยต่างแล้วก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน

# หน้าบ้านสกุลหลิน ต้นยามหม่า(05.00-06.59)

อู๋เหยาและไป๋หลัน ตื่นแต่เช้าออกมาเตรียมจัดโต๊ะและคอยบอกกล่าวชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาให้ช่วยกระจายข่าว บริเวณด้านข้างของบ้านเป็นพื้นที่โล่งจึงเหมาะสำหรับตั้งโรงทาน

ไป๋หลันจึงเสกโต๊ะไม้ยาวสำหรับวางอาหาร เสกกระโจมผ้าออกมากางครอบเอาไว้บังเเดด แต่ที่นี่มีแค่แดดอ่อน ๆ อากาศค่อนข้างเย็นสบาย นางเสกม้านั่งยาวสำหรับนั่งกินอาหาร ภาชนะที่ใช้ใส่อาหารเป็นกะลาขัดมันที่เคยเห็นในร้านขายสินค้าจากกะลามะพร้าวในโลกเก่าของนาง

เมื่อเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยก็ใกล้ยามเฉิน บิดาและพี่ชายของนางแต่งตัวเสร็จก็ออกมารอด้านนอก นางจึงเสกโจ๊กหมูร้อน ๆ ในหม้อดินเผาออกมาสิบหม้อตั้งวางไว้บนโต๊ะ ผ่านไปราวหนึ่งเค่อผู้คนก็เริ่มทยอยมา ส่วนมากจะเป็นขอทานไม่มีที่อยู่อาศัยและผู้ยากไร้ ครอบครัวสกุลหลินทั้งสี่คนช่วยกันตักอาหารด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอิ่มเอมใจ

"คุณหนูหลิน ข้าขอนำโจ๊กกลับบ้านหนึ่งถ้วยได้หรือไม่ขอรับ ท่านย่าของข้าป่วยไม่สามารถออกมารับอาหารได้" เด็กชายวัยสิบขวบแต่งกายด้วยผ้าเนื้อหยาบเก่าจนขาดต้องเย็บปะชุนเอ่ยขึ้น

"ได้สิเด็กน้อย แต่ท่านย่าของเจ้าป่วยเป็นอะไรหรือ?” ไป๋หลันเอ่ยถาม

"ท่านย่าของข้าป่วยเป็นไข้หวัดมาสองวันแล้ว ข้าไม่มีเงินพาท่านไปหาหมอทำให้ท่านอาการทรุดลงขอรับ" เด็กน้อยเอ่ยตอบ

"บ้านของเจ้าอยู่ไกลหรือไม่ข้าจะไปดูอาการของท่านย่าเจ้าเอง" ไป๋หลันเอ่ยถามเด็กน้อย

"ไม่ไกลขอรับออกจากตลาดไปก็ถึงแล้ว"