หลินไป๋หลัน นิยาย บท 14

#หอหมื่อโอสถ

"คาราวะคุณชายหลิน คุณหนูหลินเชิญด้านในเลยขอรับ" คนงานหน้าร้านเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม

"ขอรับ/เจ้าค่ะ" ทั้งสองเอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามาภายในร้านก็เจอเถ้าแก่จางกำลังนั่งคัดสมุนไพรอยู่

"คาราวะเถ้าแก่จางขอรับ/เจ้าค่ะ"

"ตามสบายเถิด วันนี้พวกท่านสองคนนำอะไรมาขายหรือ?" เถ้าแก่จางเอ่ยถาม

"วันนี้ข้านำโอสถมาขายเจ้าค่ะ เถ้าแก่" ไป๋หลันเอ่ยบอกเถ้าแก่จาง

"โอ้…โอสถเพิ่มพลังปราณอีกอย่างนั้นหรือ?"

"เจ้าค่ะเถ้าแก่จางแต่วันนี้ข้ามีโอสถตัวใหม่มาเพิ่มอีกเจ้าค่ะ"

"เป็นโอสถชนิดใดหรือ?" เถ้าแก่จางเอ่ยถามอย่างสงสัย

ไป๋หลันหยิบโอสถ'พิษไร้พ่าย'ออกมาหนึ่งขวดมีจำนวนห้าเม็ดส่งให้เถ้าแก่จางตรวจดู "เป็นโอสถที่ถอนพิษได้ทุกชนิดชื่อว่าพิษไร้พ่ายเจ้าค่ะ"

เถ้าแก่จางรับขวดยาแล้วเปิดฝาออกก็ได้กลิ่นหอมสดชื่นโชยออกมา เมื่อมองดูเม็ดยาโอสถก็ตกใจดวงตาเบิกกว้างแล้วกล่าวเสียงสั่นออกมาว่า "ยะ...ยา เม็ดสีทองแวววาวเม็ดนี้มันเรียกว่าพิษไร้พ่ายเช่นนั้นหรือ ข้าเคยศึกษาตำราอยู่บ้างแต่ไม่เคยได้สัมผัสของจริงสักครั้งเลย"

"เจ้าค่ะเถ้าแก่ ข้าใช้สมุนไพรหายากหลายชนิดที่พี่ชายหามาได้นำมาหลอมเป็นโอสถเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยโหกด้วยวาจาไหลลื่น จนพี่ชายของนางมองตาปริบ ๆ

"โอ้...ความบริสุทธิ์เต็มสิบอีกแล้วหรือ? แล้วกลิ่นหอมแบบนี้เหมือนกับยาเพิ่มพลังปราณที่เจ้านำมาครั้งที่แล้วเลย" เถ้าแก่จางเอ่ยถามอย่างสงสัย

"มันเป็นเคล็ดลับห้ามลอกเลียนแบบเจ้าค่ะเถ้าแก่" ไป๋หลันเอ่ยตอบออกไปพร้อมรอยยิ้มสดใสให้เถ้าแก่ผู้ดูแลร้าน

เถ้าแก่จางเมื่อเห็นรอยยิ้มของสตรีตัวน้อยก็ทำให้รู้สึกเอ็นดูไม่น้อย พลางคิดว่านางโตขึ้นจะต้องงามล่มเมืองแน่นอน

"โอสถเม็ดนี้ล้ำค่ายิ่งนักข้าคงประเมินราคาให้เจ้าไม่ได้ เพราะตอนนี้ท่านผู้อาวุโสเจ้าของหอได้เดินทางไปยังเมืองหลวงเพื่อจัดงานประมูลประจำปีของหอหมื่นโอสถ" เถ้าแก่จางเอ่ยตอบ พร้อมกับคิดอะไรบางอย่างได้จึงเอ่ยต่อ "อีกเจ็ดวันจะมีงานประมูลสินค้าข้าจะส่งโอสถ'พิษไร้พ่าย'ของเจ้าเข้าร่วมประมูลเจ้ามีความคิดเห็นเช่นไร"

"ตกลงตามนั้นก็ได้เจ้าค่ะ ขวดนี้โอสถเพิ่มพลังปราณเจ้าค่ะ" ไป๋หลันตอบตกทันที พร้อมกับหยิบโอสถชนิดเดิมที่เคยนำมาขายเมื่อครั้งก่อนออกมาให้เถ้าแก่อีกหนึ่งขวด

"เจ้าจะนำโอสถขวดนี้เข้าประมูลอีกหรือไม่ถ้าไม่ข้าก็ให้ราคาเดิม" เถ้าแก่จางเอ่ยถาม

"ไม่เจ้าค่ะ ข้าจะขายในราคาเดิมแต่ถ้าเถ้าแก่จะนำไปเข้าร่วมประมูลก็แล้วแต่ท่านเถิดเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ย

"ได้ ๆ เจ้ารอสักครู่ข้าจะไปนำตั๋วเงินมาให้" เถ้าแก่เอ่ยพร้อมกับเดินหายไปหลังร้าน

"เจ้าไม่นำโอสถเข้าร่วมประมูลหรือ?หลันเอ๋อร์ มันอาจจะได้ราคาสูงอยู่ไม่น้อย" เฉินหยางเอ่ยถามน้องสาว

"ไม่เจ้าค่ะข้าขี้เกียจรอ กำขี้ดีกว่ากำตด" ไป๋หลันเอ่ยสำนวนของภพเก่าออกไป

เฉินหยางได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกสงสัยแต่ก็ไม่อยากถามเพราะช่วงหลังมานี้นางชอบพูดจาประหลาดอยู่บ่อย ๆ

ไป๋หลันเห็นพี่ชายทำหน้าสงสัยเลยเอ่ยอธิบายให้เขาฟัง "ข้าหมายถึงได้บ้างดีกว่าไม่ได้เลยเจ้าค่ะพี่ใหญ่"

"เจ้านี่นะช่างเปรียบเทียบขี้กับตดคำอื่นไม่มีพูดแล้วหรือ?" เฉินหยางส่ายหน้าเบาๆอย่างระอากับน้องสาวที่นับวันก็ยิ่งทะลึ่งทะเล้นมากขึ้น

"ฮ่าๆๆ... " ไป๋หลันไม่ตอบได้แต่หัวเราะชอบใจเพราะนางไม่ได้คิดเองนางยืมคำพูดคนอื่นมาอีกที

ผ่านไปชั่วครู่ เถ้าแก่จางที่เดินไปหลังร้านเพื่อนำเงินมาให้ก็กลับออกมาพร้อมตั๋วเงิน "โอสถเพิ่มพลังปราณขั้นสูงจำนวนห้าเม็ด เป็นเงินหนึ่งแสนเหรียญทอง ถ้าจบงานประมูลแล้วพวกเจ้าจะให้ข้าไปแจ้งข่าวได้ที่ไหนหรือ?"

"อีกสองวันพวกข้าจะย้ายมายังบ้านที่อยู่ท้ายตลาดเป็นบ้านของเถ้าแก่ฟงเจ้าค่ะ"