หลินไป๋หลัน นิยาย บท 17

ขณะนี้เฉินหยวนและเฉินหยางเดินทางมาที่ร้านช่างไม้เพื่อติดต่อว่าจ้างสร้างศูนย์พักพิง เมื่อส่งแบบให้นายช่างดูก็มีสีหน้าตกใจเล็กน้อย

"นายท่านต้องการสร้างตามแบบนี้เลยใช่หรือไม่ขอรับ ข้าขอเสียมารยาทถามว่าท่านจะทำอะไรถึงได้สร้างที่พักใหญ่โตเช่นนี้ขอรับ" นายช่างเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ข้ากำลังจะสร้างศูนย์พักพิงคนไร้บ้านหรือชาวบ้านที่ยากจน ท่านพอจะเร่งมือสร้างให้เสร็จโดยเร็วไวได้หรือไม่" เฉินหยวนเอ่ยบอกช่างไม้

"ได้ขอรับข้าจะรีบดำเนินการให้เร็วที่สุด" นายช่างเอ่ยอย่างยินดี เขาเองก็อยากจะเห็นว่ามันจะออกมาเป็นเช่นไรเหมือนกัน

เมื่อตกลงกันเรียบร้อยนายช่างคิดค่าก่อสร้างทั้งหมดหกหมื่นเหรียญทอง เฉินหยางจึงจ่ายเงินค่ามัดจำงวดแรกเป็นจำนวนสองหมื่นเหรียญทองให้นายช่างเมื่อเสร็จเรียบร้อยทั้งสองก็เดินทางกลับบ้าน

เย็นนี้เมื่อทั้งหมดกินอาหารเสร็จเรียบร้อยก็มานั่งปรึกษาพูดคุยกันเรื่องศูนย์พักพิงรวมถึงเรื่องการฝึกฝนเลื่อนพลังปราณ

"ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ข้าเตรียมโอสถทะลวงฟ้าจำนวนห้าเม็ดเอาไว้ให้พวกท่านดูดซับพลังปราณ โอสถเม็ดนี้ท่านสามารถดูดซับพลังไปได้เรื่อย ๆ จนกว่าจะเลื่อนพลังถึงระดับเซียนและก็น้ำทิพย์วารีอีกคนละสิบขวดเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับหยิบโอสถและน้ำทิพย์ออกมาจากมิติส่งให้ทั้งสามคน

"ขอบใจเจ้ามาก หลันเอ๋อร์" เฉินหยวนกล่าวกับบุตรสาวอย่างตื้นตันใจ

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านพ่อ"

พูดคุยกันเสร็จทั้งหมดต่างแยกย้ายกันพักผ่อน ไป๋หลันเดินเข้ามาในห้องอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ใช้เวทย์วิเศษเสกโทรศัพท์มือถือที่เคยเป็นของนางในภพเก่าจากออกมาเปิดดูรูปถ่ายของตนเองถ่ายเก็บเอาไว้ และรูปที่ถ่ายกับเพื่อนสาวที่สนิทที่สุดของนาง

''ป่านนี้จะทำอะไรอยู่นะ" ไป๋หลันเอ่ยเมื่อมองรูปตัวเองที่ถ่ายกับเพื่อนสาว

ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไป๋หลันเดินไปเปิดประตูห้องพบพี่ชายของนางยืนทำหน้าเป็นหมาหงอยอยู่หน้าห้องจึงเอ่ยถาม "มีอะไรหรือพี่ใหญ่ ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น" ไป๋หลันถามออกไป จริง ๆ นางก็พอจะเดาออกว่าพี่ชายเป็นอะไร

"หลันเอ๋อร์ พี่ดูละครคนเดียวมันเหงาเจ้าดูเป็นเพื่อนพี่หน่อยได้หรือไม่" เฉินหยางเอ่ยพร้อมทำหน้าออดอ้อนน้องสาว

นั่นไงนางคิดเอาไว้ไม่มีผิดพี่ชายติดนาง เอ๊ย!...ติดละครงอมแงมแล้ว

"เข้ามาในห้องก่อนเจ้าค่ะวันนี้ข้าว่าเรามาเล่นเกมส์สนุก ๆ กันเถิด" ไป๋หลันเสนอความคิดที่จะหาอะไรสนุก ๆ ทำร่วมกับพี่ชาย

"เกมส์อะไรหรือหลันเอ๋อร์" เฉินหยางเอ่ยถามอย่างสงสัย

"เกมส์โดมิโน่เจ้าค่ะ" เอ่ยจบนางก็เสกกล่องโดมิโน่ออกมา แล้วก็อธิบายวิธีการเล่นอย่างละเอียดให้พี่ชายฟังแล้วเอ่ยต่อ "ถ้าใครแพ้โดนดีดหน้าผากหนึ่งที"

"ไม่เอาหรอกพี่กลัวดีดเจ้าแรงแล้วเจ้าจะเจ็บ" เฉินหยางรีบเอ่ยปัดเพราะตนมีแรงเยอะกลัวเผลอดีดนางแรงจนเจ็บตัว

"ถ้าดีดหน้าผากกลัวข้าเจ็บก็เปลี่ยนมาหอมหน้าผากข้าแทนดีหรือไม่พี่ใหญ่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ไป๋หลันเอ่ยพลางหัวเราะชอบใจที่ตัวเองจะได้เต๊าะผู้ชาย เอ๊ย..พี่ชายของนาง

"เจ้าเด็กแก่แดด" เฉินหยางถึงจะเอ่ยเช่นนั้นแต่ก็ยอมทำตามข้อเสนอของนางแต่โดยดี ทั้งสองเล่นกันจนดึกและหลับกันไปในที่สุด

# ยามหม่า (05.00-06.59) ไป๋หลันตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารอย่างเช่นเคย เมื่อชาวบ้านมารับอาหารนางจึงแจ้งให้ชาวบ้านที่ต้องการจะเข้าพักที่ศูนย์ให้มาลงชื่อเอาไว้และเขียนถึงความสามารถว่าทำอะไรได้บ้าง โดยขออาสาคนที่เขียนหนังสือได้มาช่วย และพรุ่งนี้เช้านางจะขอแรงพวกเขาไปปลูกกอไผ่ริมรั้วและช่วยกันปลูกผักสวนครัวเอาไว้ก่อนที่จะสร้างศูนย์เสร็จ

ตอนนี้ไป๋หลันและเฉินหยางเดินทางมายังศูนย์พักพิงเพื่อเตรียมเครื่องมือสำหรับทำการเพาะปลูก ช่างไม้เกือบร้อยคนกำลังเร่งมือสร้างกันอย่างขันแข็ง นายช่างบอกว่าไม่เกินสองเดือนก็น่าจะเสร็จ ทั้งสองคนพี่น้องใช้ธาตุลมเดินไปตามริมรั้วเพื่อวางต้นไผ่ไว้รอชาวบ้านมาขุดปลูกกันในวันพรุ่งนี้