หลินไป๋หลัน นิยาย บท 24

ตงชินและตงชุน องครักษ์เงาที่เฝ้าติดตามเจ้านายของตนนั้นถึงกับทำหน้าเหมือนปลาขาดน้ำ ไม่คิดไม่ฝันว่าท่านประมุขของพวกตนจะทำได้ถึงเพียงนี้

"ท่านไม่ต้องห่วงข้าหรอก ห่วงตัวเองเถิดจะตายอยู่แล้ว ท่านมานั่งตรงนี้ก่อนให้ข้าดูบาดแผลของท่านหน่อย" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับพยุงตัวชายหนุ่มตรงหน้ามานั่งลงใต้ต้นไม้ด้านข้าง จุดที่นางยืนอยู่นั้นออกจากตลาดมาแล้วไม่ค่อยมีผู้คนเดินผ่านสักเท่าไร

"ขอบใจเจ้ามากแม่นางน้อยลำบากเจ้าแล้ว" หนานเหวินหลงพูดพลางก้มหน้ายิ้มมุมปาก ให้คนตัวเล็กเดินพยุงเขาไปที่ต้นไม้ข้างทาง ถ้านางใช่คนที่ตามหาคงจำเขาไม่ได้เพราะเขาเอาผมลงมาปิดบังใบหน้าด้านซ้ายเอาไว้และนางคงยังไม่ทันได้สังเกต

"ข้าขอตรวจดูบาดแผลของท่านหน่อยนะ" ไป๋หลันพูดพร้อมกับเปิดสาบเสื้อออกเพื่อตรวจดูบาดแผล และตรวจชีพจรของชายหนุ่มตรงหน้าเมื่อตรวจดูเรียบร้อยจึงกล่าวออกไป "บาดแผลของท่านมีสีดำคล้ำน่าจะเกิดจากพิษ พิษที่ท่านได้รับจะเข้าไปทำลายอวัยวะภายใน ถ้าไม่ได้รับการรักษาท่านอาจจะต้องตาย โชคดีของท่านแท้ ๆ ที่มาเจอข้า ข้าจะช่วยรักษาท่านเอง" นางเอ่ยบอกอาการของคนตรงหน้าพร้อมอาสาจะช่วยชีวิตเขา

"เจ้าเป็นหมอหรือ? เจ้าสามารถรักษาข้าได้เช่นนั้นหรือ ช่างเป็นโชคดีของข้าแท้ ๆ ข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างสาสม!เลยที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้"  เขาเองก็รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย สตรีน้อยตรงหน้าทำให้เขาต้องเอาชีวิตตนเองมาเสี่ยงอันตรายถึงขนาดต้องวางยาพิษตัวเองช่างน่านัก!!

"ทั้งใช่และไม่ใช่ แต่ข้าก็สามารถรักษาท่านได้" ภพเก่านางเรียนจบแพทย์มาแต่โลกนี้นางแค่ศึกษาตำราและปรุงยาไม่มีอาจารย์คอยสั่งสอน

ถ้าจะเปิดร้านหมอจะผิดกฎหมายบ้านเมืองไหมนะ นางคิดพลางหยิบโอสถพิษไร้พ่ายออกมาหนึ่งเม็ดป้อนชายหนุ่มตรงหน้า

หนานเหวินหลงเมื่อเห็นเม็ดยาที่นางหยิบออกมามันมีกลิ่นหอมสดชื่นเช่นเดียวกับที่เขาเคยได้รับ และเมื่อนางป้อนเข้ามาในปากเขาจึงมั่นใจว่าเป็นนางจริง ๆ นางคือคนเดียวกันกับที่ช่วยชีวิตเขาไว้และเมื่อยาไหลผ่านลำคอลงไปบริเวณช่องท้องก็เริ่มรู้สึกดีขึ้น จึงหลับตาเพื่อดูดซับยาที่ได้รับมา

หลินไป๋หลันเมื่อป้อนยาเข้าไปแล้วจึงนั่งมองชายหนุ่มตรงหน้า เมื่อเห็นเขาหลับตาจึงรู้สึกคุ้นตาเขาเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อ แต่ก็นึกไม่ออก นางมองหน้าชายหนุ่มไม่ค่อยถนัดเพราะเส้นผมที่บดบังใบหน้าซีกซ้ายอยู่ จึงเอื้อมไปด้านหน้าเพื่อจะเปิดผมที่ตกลงมาออก

ระหว่างที่มือน้อยกำลังจะสัมผัสเส้นผมนั้นจู่ ๆ ชายตรงหน้าก็คว้ามือของนางเอาไว้  แล้วดึงรั้งแขนจนร่างกายนางเซเข้าไปพิงกับอกแกร่งของชายหนุ่ม  นางตกใจจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง แต่ทันใดนั้นชายหนุ่มตรงหน้าก็ก้มลงมาประกบปากจุมพิตทันที นางตกใจดวงตาเบิกกว้างจนร่างกายแข็งแกร็ง

ริมฝีปากอุ่น ๆ ที่จุมพิตมานั้นมันทำให้ใจเต้นเต้นแรง!!

หนานเหวินหลงที่นั่งหลับตาสักพักรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ด้านหน้า จึงยกมือขึ้นคว้าเข้ากับมือน้อยนุ่มนิ่ม ไม่ทันได้คิดเขาก็รั้งร่างของนางเข้ามาอยู่ในอ้อมอกแกร่งแล้วประกบปากจุมพิตทันที!

ปากแดงระเรื่อนุ่มนิ่มนี้เขาเคยสัมผัสมันมาก่อน  กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่คุ้นเคยลอยฟุ้งออกมาจากริมฝีปากของนาง ลมหายใจอุ่น ๆ ที่ได้สัมผัสทำให้เขาเผลอขบเม้มริมฝีปากล่างของนางอย่างอดใจไม่ไหว  แล้วค่อย ๆ ผละออกมาอย่างน่าเสียดาย

"นี่คือค่ารักษาของเจ้า ข้าจ่ายมันด้วยตัวข้าเองเลยนะ" หนานเหวินหลงกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มเขาอยากจูบปากแดงระเรื่อนั่นนานๆยิ่งนัก

"จะ...เจ้าคนบ้า!! ค่ารักษาบ้าบออะไร ใครเขาจ่ายค่ารักษาเช่นนี้กัน"  ไป๋หลันเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ใจเต้นเร็วรัว นางไม่เคยถูกใครจูบมาก่อน มีแต่นางเป็นคนจูบคนอื่น!! ยังไม่ทันที่นางจะได้คิดต่อชายหนุ่มตรงหน้าก็เอ่ยขึ้น

"เจ้าจำข้าไม่ได้จริง ๆ หรือ? ว่าเจ้าเคยรักษาใครแล้วจุมพิตเขาเป็นค่ายารักษาหรือไม่ เจ้าลองคิดดูให้ดี" หนานเหวินหลงพูดพร้อมกับใช้มือปัดผมด้านหน้าขึ้น