หลินไป๋หลัน นิยาย บท 23

# เช้าวันต่อมา

วันนี้หลินไป๋หลันสวมใส่อาภรณ์สีเขียวอ่อนเป็นสีโปรดของนาง รวบผมครึ่งศีรษะถักเปียหลวม ๆ อีกครึ่งถูกปล่อยลงมาผมตรงยาวสลวยเกินครึ่งหลังปลิวสยายเมื่อต้องลม ข้างเอวมีพู่หยกมันแพะสีขาวห้อยอยู่ ใบหน้าสวยงดงามนับวันความงามยิ่งเพิ่มมากขึ้น

'สวยจนเพลีย'

หยกขาวที่นางห้อยอยู่นั้น มันดูดซับกลิ่นกายของนางได้ในระดับหนึ่ง ผู้คนรอบข้างไม่สามารถรับรู้กลิ่นหอมของนางได้นอกเสียจากจะมาสูดดมอย่างใกล้ชิดแนบสนิทจริง ๆ คงไม่มีใครเดินเข้ามาหอมนางหรอก ไป๋หลันคิด

#ศูนย์พักพิงคนไร้บ้านไป๋หลันเมื่อมาถึงศูนย์พักพิงก็พบกับผู้ใหญ่ตง ผู้ช่วยสองคน หัวหน้ารปภ.และหัวหน้าแม่บ้านนั่งรออยู่พอดีบิดาและพี่ชายก็มาร่วมฟังการประชุมด้วยเช่นกันเมื่อแสดงความเคารพทุกคนเสร็จก็เริ่มเปิดการประชุมชุมทันที

"การประชุมเรื่องแรกคือ ให้ผู้ใหญ่บ้านและผู้ช่วยทั้งสองคนช่วยกันคัดกรองรายชื่อชาวบ้านที่จะฝึกอาชีพกับเรา หรือถ้าใครอยากทำนา ปลูกผัก ก็ให้ผู้ใหญ่จัดสรรที่ดินด้านหลังสามสิบไร่ แบ่งให้พวกเขาช่วยกันทำ ออกทุนให้พวกเขาก่อนหากได้ผลผลิตมาขายก็หักทุนไว้ แล้วให้พวกเขาแบ่งกำไรคนละเท่า ๆ กัน ส่วนผลผลิตที่ได้ให้นำมาขายกับศูนย์พักพิง เพราะอย่างไรเสียเราก็ต้องซื้อข้าวอยู่แล้ว แต่ถ้าผลผลิตมีจำนวนมากก็ให้ผู้ใหญ่เป็นคนนำออกไปขายเพื่อนำเงินมาหมุนเวียนภายในศูนย์ พวกท่านคิดเห็นเช่นไรเจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยถามทุกคน

"ข้าว่าเหมาะสมดีแล้วขอรับ ถ้าใครอยากทำนา หรือปลูกผักขาย เราก็ให้พวกเขาช่วยกันทำ ทางเราจะออกทุนให้ก่อน เมื่อได้ผลผลิตขายก็หักต้นทุนและแบ่งกำไรเท่า ๆ กัน เป็นความคิดที่ดีอย่างยิ่ง" ผู้ใหญ่ตงเอ่ย

"พวกข้าก็เห็นด้วย" ทุกคนกล่าว

"แล้วพวกผักและผลไม้ที่พวกเราปลูกกันมันจะมีปัญหาหรือไม่ถ้ามีชาวบ้านเก็บไปขาย" ป้าฝูเอ่ยถาม เพราะถ้าเกิดมีคนโลภเก็บไปขายจะทำให้คนอื่นเดือดร้อนได้

"ข้าก็คิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน และพยายามหาวิธีรับมือคือ ไข่ ปลา ผักและผลไม้ที่พวกเราช่วยกันปลูกและเลี้ยงไว้ ให้เก็บมาไว้สำหรับทำอาหารกินกันภายในศูนย์เท่านั้นเป็นของส่วนรวม ห้ามนำไปขายเด็ดขาด แต่ถ้ามีจำนวนมากจนกินไม่ทันก็ให้ป้าฝูและแม่ครัวช่วยกันเก็บและนำไปขายเพื่อนำเงินมาซื้อวัตถุดิบในโรงครัว โดยป้าฝูเป็นคนควบคุมดูแล" ไป๋หลันกล่าว

"ได้ ป้าจะจัดการเองคุณหนูไม่ต้องห่วง" ป้าฝูกล่าว

"ฝากผู้ใหญ่ ผู้ช่วยและหัวหน้ารปภ. ช่วยดูอีกแรงด้วยนะเจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ย

"ได้ ๆ คุณหนูไม่ต้องห่วง" ทุกคนเอ่ย

"แล้วเรื่องที่พักอาศัย ข้าจะแบ่งออกเป็นสามหลัง คือ สำหรับคนที่อาศัยอยู่คนเดียวเป็นบุรุษหนึ่งหลัง และเป็นสตรีหนึ่งหลัง ส่วนคนที่อยู่กันแบบครัวอีกหนึ่งหลัง คนที่พักอาศัยที่ฝึกอาชีพ หรือคนที่ทำงานอยู่ภายในศูนย์ ให้ผู้ใหญ่แจกเสื้อผ้าให้พวกเขาคนละสามชุดก่อน ส่วนคนที่มาอาศัยนอนและออกไปทำงานข้างนอกไม่ต้องแจกให้พวกเขาเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ย

"ได้ขอรับ ข้าจะจัดการให้เรียบร้อยไม่ต้องห่วง" ผู้ใหญ่ตงเอ่ย

"ส่วนซุ้มประตูทางเข้าข้าจะให้ท่านหัวหน้ารปภ. คอยจัดเวรยามตรวจตราคนเข้าออกจดรายชื่อไว้ด้วยยิ่งดีเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยกับหัวหน้า รปภ.

"เรียกข้าว่าหัวหน้าอี้ หรือท่านตาอี้ก็ได้คุณหนู ข้าจะจัดเวรยามคอยเฝ้าซุ้มประตูทั้งกลางวันและกลางคืนและคอยเดินตรวจตรารอบ ๆ ศูนย์ด้วย " หัวหน้าอี้กล่าวตัวเขาเองนั้นอายุห้าสิบปีแล้วถ้าเปรียบก็เป็นตาของนางได้

"ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ท่านหัวหน้าอี้ ข้าขอฝากด้วยนะเจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ย หัวหน้าอี้ถึงจะมีอายุมากแต่ร่างกายกำยำแข็งแรงสมแล้วที่เป็นหัวหน้ารปภ.ของนาง

"ทางศูนย์จะมีเงินค่าตอบแทนสำหรับทุกคนที่ปฏิบัติหน้าที่เจ้าค่ะ ถ้าใครมีปัญหาอะไรก็แจ้งข้าได้เจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ย

"พวกเราไม่มีปัญหาอะไรแล้ว แต่ถ้ามีจะแจ้งให้ทราบเลยขอรับ" ผู้ใหญ่ตงกล่าว