หลินไป๋หลัน นิยาย บท 22

# เมืองหนานเหอ จวนเจ้าเมืองเหอจื่อหมิง

ร่างบางบนเตียงนอน ถูกตรึงแขนทั้งสองข้างเอาไว้กับหัวเตียง กรีดร้องเสียงดัง ร้องไห้ฟูมฟายด้วยความทรมาน ใบหน้ามีผื่นแดงขึ้นทั่วบริเวณใบหน้า รอยเลือดซึมจากการเกาทำให้ใบหน้านั้นดูน่ากลัวยิ่งขึ้น

"กรี๊ด...ปล่อย ๆ ข้าฮือ ๆ ๆ ข้าทรมานเหลือเกินท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าช่วยด้วย ฮือ ๆ" เหอเพ่ยอิงนอนร้องครวญครางอยู่บนเตียงด้วยความทรมาน

"ท่านพี่เราจะทำเช่นไรกันดี ข้าสงสารลูกเหลือเกิน" เหอเพ่ยอันกล่าวด้วยน้ำตา บุตรสาวของตนช่างโชคร้ายยิ่งนัก ต้องมาเจอกับเรื่องเช่นนี้ คนเป็นแม่เมื่อเห็นลูกทรมานตนเองนั้นทรมานยิ่งกว่า ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเป็นคนที่เจ็บป่วยเสียเอง

"หมอที่มาก็ไม่สามารถรักษาอิงเอ๋อร์ได้ พอทายาไปนางก็ยิ่งมีอาการเจ็บแสบและคันเพิ่มขึ้นกว่าเดิมข้าเองก็จนใจยิ่งนัก" ท่านเจ้าเมืองเอ่ยขึ้น ห้าวันมานี้มีหมอมารักษานางอยู่นับสิบคน แต่เมื่อทายาไปแล้วก็มีอาการแสบร้อนและคันขึ้นมาทันทีจนเขาเองก็จนปัญญา

"ท่านเจ้าเมืองขอรับ มีคนมาขอพบขอรับ" ท่านพ่อบ้านเอ่ย

"ใครหรือ? ได้แจ้งไว้หรือไม่" ท่านเจ้าเมืองเอ่ยถาม

"เป็นชายวัยประมาณสามสิบมีนามว่าลู่ตงขอรับ บอกว่ามียาวิเศษจากท่านหมอเทวดาต่างแดนมามอบให้ท่านเจ้าเมืองขอรับ" พ่อบ้านหูเอ่ย

"เช่นนั้นข้าจะออกไปดูเสียหน่อย" ท่านเจ้าเมืองกล่าวจบก็เดินออกไปด้านนอกทันที เมื่อมาถึงหน้าประตูจวนก็พบกับชายที่ชื่อลู่ตงยืนรออยู่

"คาราวะท่านเจ้าเมืองขอรับ" ลู่ตงเอ่ย

“เจ้าบอกว่ามียาวิเศษจากท่านหมอเทวดาเช่นนั้นหรือ? แล้วข้าจะเชื่อเจ้าได้อย่างไร มีหมอมารักษาบุตรสาวของข้าจนตอนนี้นางก็อาการแย่ลงเรื่อย ๆ" ท่านเจ้าเมืองเอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจ

"ข้ารับรองขอรับว่ายานี้ได้ผลแน่นอน ถ้าไม่ได้ผลเชิญท่านเจ้าเมืองลงโทษข้าได้เลยขอรับ" ลู่ตงเอ่ยเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงมั่นใจในตัวคุณหนูหลันนัก แต่เขาเชื่อว่ายาตลับนี้ต้องสามารถรักษาบุตรีของท่านเจ้าเมืองได้แน่นอน

"ได้! ข้าจะลองเชื่อเจ้าดูถ้าสามารถรักษาลูกข้าได้ ข้าจะมอบเงินรางวัลหนึ่งล้านเหรียญทองให้เจ้า แต่ถ้าไม่เจ้าเตรียมตัวโดยโบยได้เลย" ท่านเจ้าเมืองเอ่ยบอกลู่ตง แล้วหันไปบอกกับพ่อบ้าน "พ่อบ้านหูช่วยพาท่านลู่ตงไปรอข้าที่โถงรับแขก"

"ขอรับนายท่าน เชิญทางนี้ขอรับท่านลู่ตง" พ่อบ้านหูเดินนำลู่ตงมานั่งรอท่านเจ้าเมืองภายในห้องโถงรับแขก

ท่านเจ้าเมืองรีบเดินกลับมายังเรือนนอนของบุตรสาวและส่งตลับยาให้กับฮูหยินของตนทันที

"น้องหญิงเจ้าลองเอายานี้ทาแผลของอิงเอ๋อร์เถิด เผื่อจะทำให้นางหายจากการทรมานได้" เขาเองก็ไม่แน่ใจนักว่ามันจะได้ผลจริงหรือเปล่า

"ท่านพี่ ท่านแน่ใจหรือว่ามันจะได้ผล น้องกลัวว่าจะทำให้อิงเอ๋อร์อาการแย่ลงไปอีก" เหอเพ่ยอันยังลังเลไม่กล้าลองทายาให้บุตรสาวเพราะกลัวอาการจะทรุดลงอีก

"เราไม่มีทางเลือกแล้วต้องลองเสี่ยงดู คนที่นำยานี้มามอบให้บอกว่าเป็นของท่านหมอเทวดาจากต่างแดนเจ้าก็ลองดูเถิด" ท่านเจ้าเมืองเอ่ย

"ก็ได้เจ้าค่ะ ท่านพี่" เหอเพ่ยอันกล่าวจบก็เปิดฝาตลับยาออก กลิ่นหอมอ่อน ๆ สดชื่นลอยออกมาจากตลับยา มันช่างแตกต่างจากยาของหมอท่านอื่นที่เคยนำมารักษายิ่งนัก จึงรีบป้ายยาแล้วทาลงบริเวณผื่นแดงตรงแก้มของบุตรสาวเบา ๆ เพราะกลัวว่านางจะเจ็บปวดเหมือนทุกครั้งที่นางเคยทาให้

"อิงเอ๋อร์ เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้างลูกยาที่แม่ทาให้ เจ้าเจ็บแสบเหมือนยาตัวก่อนที่เคยทาหรือไม่" เหอเพ่ยอันเอ่ยถามบุตรสาว

"ท่านแม่! ข้ารู้สึกเย็นสบายยิ่งนัก ไม่เจ็บแสบเหมือนยาก่อนหน้านี้เลย ท่านแม่ ท่านทายาให้ข้าทั่ว ๆ ใบหน้าเลยเร็ว ๆ เข้าท่านแม่!!" เหอเพ่ยอิงเอ่ยขึ้นอย่างรีบร้อนเพราะดีใจ ยาที่ทาทำให้ใบหน้าของตนรู้สึกเย็นสบายไม่แสบไม่คัน

"จริงหรือลูก แม่ดีใจยิ่งนัก" เหอเพ่ยอันเอ่ยกับบุตรสาวของตนแล้วหันไปเอ่ยกับสามี "ท่านพี่ อิงเอ๋อร์บอกว่า ยาตลับนี้ทาแล้วรู้สึกเย็นสบายไม่แสบ ไม่คัน เลยเจ้าค่ะท่านพี่"