หลินไป๋หลัน นิยาย บท 21

# ศูนย์พักพิงคนไร้บ้าน

ตอนนี้ไป๋หลันและเฉินหยางได้เดินทางมายังศูนย์พักพิงเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย ตอนนี้การก่อสร้างคืบหน้าไปครึ่งหนึ่งแล้ว พวกชาวบ้านก็เข้ามาดูแลแปลงผักกัน บางคนก็มานอนค้างคืนกันที่นี่เพราะพวกเขาไม่มีที่ให้หลับนอนกันอยู่แล้ว เมื่อรู้ว่าศูนย์พักพิงนี้สร้างมาเพื่อให้พวกเขาได้พักอยู่อาศัย ทำให้พวกเขารู้สึกว่ามันเป็นบ้านสำหรับพวกเขาจริง ๆ

"หลันเอ๋อร์ พี่เห็นท่านเจ้าเมืองติดประกาศตามหาหมอเก่ง ๆ เพื่อไปรักษาบุตรสาวให้เงินรางวัลถึงหนึ่งล้านเหรียญทองเลยเชียวนะ" เฉินหยางกล่าว เขาพอจะได้ข่าวคราวมาว่าท่านเจ้าเมืองนั้นรักบุตรีมากอยากได้สิ่งใดก็ต้องหามาให้จงได้ เงินหนึ่งล้านเหรียญทองคงจะเหมาะสมแล้วกับความรักบุตรีของตน

"ยาที่ข้าปรุงขึ้นมาไม่มีผู้ใดรักษาได้หรอก เพราะยาของข้าเป็นสูตรพิเศษคูณสอง มีข้าคนเดียวที่จะรักษานางได้" ไป๋หลันเอ่ยตอบ พลางคิดว่าท่านเจ้าเมืองคือคุณพ่อบุญทุ่มจริง ๆ หรือไม่ท่านอาจคิดว่าถ้าให้เงินรางวัลน้อยเกรงว่าบุตรีจะไม่พอใจคิดว่าท่านเจ้าเมืองไม่รักนางก็อาจเป็นได้

"แล้วเจ้าจะไปรักษานางหรือไม่" เฉินหยางเอ่ยถาม

"ไปสิ ท่านเจ้าเมืองให้รางวัลค่ารักษาตั้งเยอะเชียวนะ แต่ข้าไม่ไปเองหรอก ข้าจะให้ผู้ใหญ่ตงไปแทนข้า" จริง ๆตอนแรกนางไม่คิดจะรักษาแต่เงินรางวัลมันล่อตาล่อใจ

นี่นางเห็นแก่เงินใช่หรือไม่!

"ท่านลู่ตงหรือ? แล้วท่านเจ้าเมืองจะยอมให้รักษาหรือ?" เฉินหยางเอ่ยด้วยความสงสัยเพราะท่านลู่ตงไม่ได้เป็นหมอ

"ก็แล้วแต่บุญวาสนาของของนางแล้วกัน เพราะข้าไม่ได้เดือดร้อนอะไร ถ้ายอมให้รักษานางก็จะหายข้าก็จะได้เงิน แต่ถ้าไม่ยอมนางก็จะหน้าเสียโฉมถึงข้าจะไม่ได้เงินข้าก็ไม่เดือดร้อน" ไป๋หลันเอ่ยอย่างสบาย ๆ ไม่ทุกข์ร้อน

"เจ้าวางแผนหาเงินเข้าศูนย์พักพิงของเจ้าหรือ? ช่างร้ายกาจยิ่งนัก ข้านับถือ ๆ" เฉินหยางกล่าวพร้อมกับประสานมือคำนับน้องสาวอย่างหยอกล้อ

"ร้ายกง ร้ายกาจอะไรข้าไม่เห็นรู้เรื่องเลย ข้าออกจะสวยน่ารักขนาดนี้พี่ใหญ่อย่ามาใส่ความข้าเลย" ไป๋หลันเอ่ยด้วยหน้าตาไร้เดียงสาประดุจว่าไม่รู้ไม่เห็นสิ่งใด ขณะที่ทั้งสองเอ่ยคุยกันนั้น นางก็หันไปเห็นท่านลู่ตงกำลังเดินเข้ามาพอดีจึงเอ่ยทัก "คาราวะผู้ใหญ่ตงเจ้าค่ะ"

"คาราวะคุณหนูหลัน คุณชายหยาง" ลู่ตงเอ่ย

"คาราวะท่านลู่ตง เอ๊ย!...ผู้ใหญ่ตงขอรับ" เฉินหยางเอ่ยหยอกล้อท่านลู่ตง

"ผู้ใหญ่ตงหาผู้ช่วยได้หรือยังเจ้าคะ"

"ได้แล้วขอรับ มีสองคนเป็นบุรุษหนึ่งคนและสตรีหนึ่งคนขอรับ และก็พออ่านออกเขียนได้" ลู่ตงเอ่ยตอบ

"ดีเจ้าค่ะ และข้าอยากให้ผู้ใหญ่ตงจัดหารปภ. สักยี่สิบคนมาฝึกซ้อมวรยุทธ์กับท่านด้วยเจ้าค่ะ"

"อะไรคือ รปภ.หรือขอรับคุณหนู " ลู่ตงเอ่ยถามเขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย

"รปภ.ก็คือหน่วยรักษาความปลอดภัยเจ้าค่ะ เอาไว้คอยดูแลความปลอดภัยภายในศูนย์พักพิง เผื่อมีขโมยหรือคนร้ายลักลอบเข้ามา ถ้าได้คนแล้วให้ผู้ใหญ่ช่วยฝึกฝนพวกเขาไปก่อนด้วยนะเจ้าคะ ระหว่างรอศูนย์สร้างเสร็จ"

"ถ้าผู้ใหญ่ตงจัดหาคนได้แล้วข้าจะมาช่วยฝึกฝนวรยุทธ์ด้วยอีกแรงหนึ่งขอรับ" เฉินหยางเอ่ยบอกผู้ใหญ่ตง

"ขอบคุณมากขอรับคุณชายหยาง" ลู่ตงเอ่ยขอบคุณ

"อ้อ!...ผู้ใหญ่ตงข้ามีเรื่องอยากรบกวนท่านสักหนึ่งเรื่องเจ้าค่ะ"

"มีเรื่องอะไรหรือขอรับคุณหนูหลัน"

"อีกห้าวันข้ารบกวนท่านนำยาตลับนี้ไปให้ท่านเจ้าเมืองเพื่อรักษาบุตรีหน่อยเจ้าค่ะ ให้บอกว่าท่านได้ยานี้มาจากหมอเทวดาต่างแดนที่ท่านเดินทางไปส่งสินค้า ห้ามบอกเด็ดขาดว่าได้ยานี้มาจากข้านะเจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับหยิบตลับยาออกมาจากมิติส่วนตัวส่งให้ผู้ใหญ่ตง

"ได้ขอรับอีกห้าวันข้าจะไปจวนท่านเจ้าเมือง"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ"