หลินไป๋หลัน นิยาย บท 20

เฉินหยางและไป๋หลันเดินตามพ่อบ้านหู มายังสวนดอกไม้สามฤดูภายในสวนมีดอกไม้นานาพันธุ์หลากหลายสีสันสวยงามจนไม่อาจละสายตา

"หลันเอ๋อร์ ประเดี๋ยวพี่มาเจ้าเดินชมดอกไม้คนเดียวไปก่อนนะ" เฉินหยางเอ่ยบอกน้องสาว

"เจ้าค่ะ"

"ท่านพ่อบ้าน ไม่ทราบว่าห้องน้ำไปทางไหนขอรับ" เฉินหยางเอ่ยถามพ่อบ้าน

"ข้านำทางไปเองเชิญทางนี้เลยขอรับคุณชายหลิน" พ่อบ้านหูเอ่ยพร้อมเดินนำทางทันที

ไป๋หลันเดินชมสวนดอกไม้พลางคิดว่าสวยเหมือนในซีรี่ย์จีนที่เคยดูเลยเผลอ ๆ จะสวยกว่าเสียด้วยซ้ำแถมกลิ่นก็หอมชื่นใจ พลันความคิดต้องหยุดลงเพราะมีเสียงแหลมใสดังมาจากด้านหลัง

"เจ้าเป็นใครมาทำอะไรในสวนของข้า" เหอเพ่ยอิงกล่าว

"ข้าชื่อหลินไป๋หลัน ข้ามาเดินชมดอกไม้" ไป๋หลันตอบพลางคิดว่าสตรีตรงหน้าแต่งตัวดูดีมีฐานะ ผิวพรรณดีหน้าตาสวยคงเป็นบุตรสาวท่านเจ้าเมืองเป็นแน่

"นี่คือคุณหนูเหอเพ่ยอิง บุตรสาวของท่านเจ้าเมืองเจ้ายังไม่คาราวะคุณหนูอีก" ผิงผิง สาวใช้ข้างกายเอ่ยเสียงดัง

"ข้าทำไมต้องคาราวะคุณหนูเจ้าด้วย" ไป๋หลันหันไปกล่าวกับสาวใช้

"ช่างเถอะ ผิงผิง นางเป็นแค่ลูกแม่ทัพตกอับคงไม่มีคนคอยอบรมสั่งสอนมารยาท" เหอเพ่ยอิงกล่าวกับสาวใช้แต่กระทบไปยังสตรีอีกคนหนึ่ง

"คนอบรมสั่งสอนก็พอมี แต่สมองน้อย ๆ ของข้ามันสั่งให้มีมารยาทกับคนที่นิสัยดีๆเท่านั้น" ไป๋หลันเอ่ย

แหม่...นางนี่มาว่าท่านพ่อของข้า รู้จักข้าน้อยเกินไปเสียแล้ว ไป๋หลันคิด

"นี่เจ้าว่าข้านิสัยไม่ดีหรือ? นางคนชั้นต่ำ เจ้ารีบออกไปจากสวนของข้าประเดี๋ยวนี้เลยนะ" เหอเพ่ยอิงเอ่ยเสียงดังอย่างเอาแต่ใจเพราะไม่เคยมีผู้ใดกล้าว่าตนเองมาก่อน

"ข้าก็ไม่อยากอยู่ตรงนี้นานนักหรอก ประเดี๋ยวนิสัยไม่ดีจะมาติดข้าเอา" ไป๋หลันเอ่ย พลางแอบหยิบยาพิษเจ็ดราตรีออกมาจากมิติ ขณะเดินผ่านร่างบอบบางของเหอเผ่ยอิง นางก็ใช้ธาตุลมส่งยาพิษให้ปลิวไปที่ใบหน้าของเหอเพ่ยอิงทันที

"หลันเอ๋อร์ เจ้าไม่ชมสวนดอกไม้แล้วหรือ?" เฉินหยางเอ่ยถาม เขาเห็นน้องสาวกำลังเดินกลับมาจากสวนด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"ข้าไม่ชมสวนแล้ว ไม่เห็นสวยสักนิดแถมดอกไม้ก็เหม็นอีกต่างหาก เราไปหาท่านพ่อ ท่านแม่กันดีกว่า" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมจับจูงมือพี่ชายกลับไปหาบิดามารดาทันที

หลังจากทั้งสี่คนอยู่พูดคุยกันกับท่านเจ้าเมืองสักพักก็ขอลากลับ เฉินหยางรู้สึกว่าน้องสาวอารมณ์ดีเป็นผิดสังเกตตั้งแต่ออกจากจวนท่านเจ้าเมืองมา เมื่อกลับมาถึงบ้านบิดาและมารดาก็เข้าห้องพักผ่อนกัน เขาและน้องสาวนั่งพูดคุยกันอยู่ที่โถงรับแขก

"หลันเอ๋อร์ เจ้าไปทำอะไรมาพี่เห็นเจ้านั่งยิ้ม แต่ยิ้มของเจ้ามันชวนให้ขนลุกยิ่งนัก"

"ข้าแค่สั่งสอนคนสวยปากเสีย ให้หน้าเสียเหมือนกับปากอย่างไรเล่า ฮ่า ๆ ๆ" ไป๋หลันพูดพร้อมกับแหงนหน้าขึ้นฟ้าหัวเราะเสียงดัง

"ใครกันหรือ? คนสวยปากเสีย" เฉินหยางเอ่ยถามอย่างสงสัย

"ก็บุตรสาวท่านเจ้าเมืองอย่างไรเล่า ข้าโปรยผงพิษเจ็ดราตรีที่ใบหน้าของนาง อีกสองวันยาจะออกฤทธิ์ นางจะคันจนทนไม่ไหวจึงต้องเกา และถ้าเกาจะยิ่งลุกลามทำให้หน้านางเสียโฉมได้" ไป๋หลันเอ่ยตอบพี่ชายโดยไม่ปิดบัง

"เจ้าช่างร้ายกาจเสียจริงเลย"

"ใครใช้ให้มาพูดจาดูถูกท่านพ่อกันเล่าข้าต้องสั่งสอน"

"เอาเถิดทำอะไรก็ระวังหน่อยอย่าให้โดนจับได้เล่าพี่ขี้เกียจไปเยี่ยมเจ้าในคุก พี่เข้าไปดูดซับพลังปราณในห้องก่อนนะ" เฉินหยางเอ่ยพร้อมกับเอานิ้วไปดีดหน้าผากน้องสาวหนึ่งที

"โอ๊ย...พี่ใหญ่ท่านทำร้ายข้า!"

# จวนเจ้าเมืองเหอจื่อหมิงสองวันต่อมา ยามเฉิน

"ผิงผิง ไปหยิบคันฉ่องมาให้ข้า ข้ารู้สึกว่าใบหน้ามันคันยุบยิบและมีผื่นขึ้น" เหอเพ่ยอิงเอ่ยกับสาวใช้

"คันฉ่องได้แล้วเจ้าค่ะ คุณหนู" ผิงผิง รีบเดินไปหยิบคันฉ่องมาให้คุณหนูของนางทันที

เหอเพ่ยอิงรีบรับกระจกมาส่องดูใบหน้าของตนเองทันที แต่ก็ต้องตกใจเพราะมีจุดสีแดงเล็กๆขึ้นบนใบหน้าสอง สามจุด เพราะปกติหน้าของนางจะเรียบเนียนไร้รอยขีดข่วนแม้แต่น้อย

"ใบหน้าข้าทำไมถึงมีผื่นคันเช่นนี้ เจ้าเอาอะไรมาให้ข้าล้างหน้ากัน"