หลินไป๋หลัน นิยาย บท 19

"เช่นนั้นให้ป้าดูแลเรื่องในครัวดีหรือไม่คุณหนูหลัน" ป้าฝูเอ่ยอาสา

"ดีเลยเจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นท่านป้าช่วยจัดกลุ่มแม่บ้านทำอาหารสักหกกลุ่ม กลุ่มละสิบคน ผลัดเวรกันมาทำอาหารดีหรือไม่เจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยพลางคิดว่าเพราะถ้าจะให้ต่างคนต่างทำมันจะเลอะเทอะและวุ่นวาย

"ดีเลยเจ้าค่ะคุณหนู ป้าจะรีบหาคนครัวตามที่คุณหนูบอก" ป้าฝูเอ่ย

"เช่นนั้นข้าจะจดสูตรอาหารจากพืชผักที่เราปลูกเอาไว้ให้ท่านป้า ถ้าสร้างศูนย์เสร็จเราจะได้ลองทำกันนะเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยบอกป้าฝู เพราะพืชผักส่วนมากนางนำมาจากภพเก่าชาวบ้านยังไม่จักกันเท่าไรนัก

"ได้เจ้าค่ะ คุณหนู" ป้าฝูเอ่ย

"ถ้าพวกท่านสะดวกก็เข้าไปที่ศูนย์ได้ตลอดเลยนะเจ้าคะ เพราะตอนนี้พวกชาวบ้านก็เข้าไปดูแลต้นไม้และพืชผักที่ปลูกกันไว้ แล้วข้าจะหาพันธุ์ผลไม้มาให้พวกท่านปลูกกันอีกจะได้มีไว้กินและเหลือก็นำไปขายได้เจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ย

"ได้ขอรับ คุณหนูหลัน" ลู่ตงเอ่ย

"เช่นนั้นข้าและพี่ชายขอตัวลาก่อนเจ้าค่ะ/ลาก่อนขอรับ" ทั้งสองเอ่ยลา จากนั้นก็เดินทางเข้าเมืองมุ่งหน้ากลับบ้านทันที เมื่อกลับมาถึงก็พบกับบิดาและมารดากำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โถงหน้าบ้าน

"ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกและพี่ใหญ่กลับมาแล้วเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ย

"พวกเจ้ากลับมากันแล้วหรือ มานั่งคุยกันก่อนสิ" เฉินหยวนเอ่ย

"มีอะไรหรือขอรับ ท่านพ่อ" เฉินหยางเอ่ย

"ท่านเจ้าเมืองส่งคนมาแจ้งว่า เชิญพวกเราไปกินอาหารที่จวนท่านเจ้าเมืองพรุ่งนี้ยามอู่(11.00-12.59)" เฉินหยวนเอ่ย

"ท่านเจ้าเมืองมีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะถึงได้เชิญพวกเราไปทานอาหารที่จวน" ไป๋หลันเอ่ยถาม

"พ่อก็ไม่รู้เหมือนกันท่านไม่ได้แจ้งมา แต่จากที่พ่อเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามท่านเจ้าเมืองผู้นี้ก็น่าคบหาอยู่"

"ดีเจ้าค่ะท่านพ่อ ถ้าคิดไม่ดีกับพวกเราลูกจะเผาจวนไม่ให้มีที่อยู่เลยคอยดู ฮ่า ฮ่า" ไป๋หลันเอ่ยจริงจังแต่นางแกล้งทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน

"เจ้านี่นะ!! อย่าไปพูดแบบนี้ให้ใครได้ยินเชียว ประเดี๋ยวได้เข้าไปนอนเล่นในคุกหรอก" เฉินหยางเอ่ยดุน้องสาว

"ข้าล้อเล่นเจ้าค่ะพี่ใหญ่ ขำ ขำ" ไป๋หลันเอ่ย นางเองก็อยากเห็นจวนท่านเจ้าเมืองเหมือนกันว่าจะใหญ่โตขนาดไหนและสวยเหมือนในซีรี่ย์จีนเคยดูหรือไม่

"ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ วันนี้ข้าได้เงินจากการประมูลโอสถมาข้าให้พวกท่านคนละหนึ่งร้อยล้านเหรียญทองเจ้าค่ะ ข้ารู้ว่าพวกท่านจะพูดอะไร พวกท่านเก็บไว้เถิดข้าเต็มใจให้มันคือความสุขของข้าพวกท่านมีหน้าที่ใช้มันเท่านั้นก็พอ" ไป๋หลันเอ่ยสาธยายเพราะเห็นว่าพี่ชายกำลังอ้าปากเหมือนกำลังจะเอ่ยบางอย่าง นางคิดว่าเขาคงจะเกรงใจที่นางให้เงินเขาใช้อีกแล้ว

"พี่ไม่ได้เกรงใจ พี่จะบอกว่าเจ้าได้มาตั้งหลายพันล้าน แต่ให้พี่แค่ร้อยล้านเองหรือ?" เฉิงหยางเอ่ยขึ้นพร้อมกับทำหน้ายียวนกวนประสาทน้องสาว เขาแค่อยากจะแกล้งนางเพียงเท่านั้น ทุกวันนี้เขาแทบจะไม่ได้ใช้เงินเลยด้วยซ้ำไป

"พี่ใหญ่!! ข้าว่าแล้วท่านมันร้าย~ ข้าไม่น่าเลย..." ไป๋หลันหมดคำจะกล่าว

โทษพี่ใหญ่ไม่ได้ต้องโทษละครที่ทำให้พี่ใหญ่เสียคน!!

"พี่ล้อเล่น! ไป ๆ เราเข้าห้องไปดูละครกันต่อดีกว่า ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าขอตัวก่อนนะขอรับ" เฉินหยางเอ่ยพร้อมกับเดินจูงมือน้องสาวเข้าห้องไป

'แบบนี้ข้าก็ฟินไปอีกแบบฮ่า ๆ ๆ' ไป๋หลันคิดในใจ

# เช้าวันต่อมา จวนเจ้าเมืองเหอ เหอจื่อหมิง

"คุณหนูเจ้าคะ นายท่านให้บ่าวมาแจ้งกับคุณหนูว่ายามอู่วันนี้ จะมีแขกมาร่วมโต๊ะกินอาหารที่จวน ให้คุณหนูออกไปต้อนรับแขกด้วยเจ้าค่ะ" เสียงสาวใช้นามว่าผิงผิงเอ่ย

"ใครกันจะมากินอาหารกับท่านพ่อเจ้าทราบหรือไม่"

" ไม่ทราบเจ้าค่ะ แต่นายท่านบอกว่าต้องให้คุณหนูออกไปให้ได้เจ้าค่ะ" ผิงผิงเอ่ย

"เจ้านี่! ไม่ได้เรื่องเลย ไปเตรียมสำรับเช้ามาให้ข้าที่เรือน"

"เจ้าค่ะ คุณหนู"