หลินไป๋หลัน นิยาย บท 31

เช้าวันรุ่งขึ้นไป๋หลันกับบิดาและพี่ชายเดินทางไปยังศูนย์พักพิง ระหว่างทางก็ได้ยินชาวบ้านพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องไฟไหม้ที่จวนท่านเจ้าเมืองทำให้บุตรีของท่านเจ้าเมืองโดนไฟคลอกได้รับบาดเจ็บสาหัส ไป๋หลันเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ จริง ๆ แล้วนางตั้งใจจะหาวิธีเอาคืนยายคุณหนูปากเสียนั่นอยู่เหมือนกัน

เป็นแบบนี้ก็ดีจะได้ไม่ต้องเปลืองแรง!

เมื่อเดินมาถึงก็ต่างแยกย้ายกันทำหน้าที่ ไป๋หลันเดินไปดูพื้นที่ ที่แบ่งให้ชาวบ้านทำนา มีชาวบ้านลงชื่อทำนาทั้งหมดยี่สิบแปดคน ผู้ใหญ่ตงแจ้งรายละเอียดทั้งหมดเกี่ยวกับการทำให้พวกชาวบ้านฟัง ชาวบ้านที่ลงชื่อทำนาทั้งหมดเข้าใจและยอมรับเงื่อนไขต่าง ๆ ที่ทางศูนย์ตั้งขึ้น

จนกระทั่งถึงยามบ่ายเมื่อเสร็จเรียบร้อยก็เดินมาช่วยแม่ครัวทำอาหารที่โรงครัวชั่วคราวแม่ครัวที่ศูนย์ช่างเรียนรู้การทำอาหารได้รวดเร็วและรสชาติอร่อยถูกปาก เมื่อทำอาหารเสร็จนางก็ขอตัวกลับบ้านก่อนเช่นเคย ระหว่างทางที่กำลังเดินอยู่นั้นนางก็เหลือบไปเห็นบุรุษคนเดิมที่กำลังยืนรออยู่เช่นเคย

"อ้าว! พี่หลงมายืนรอข้าหรือเจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยถาม จริง ๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าเขามายืนรอนางแต่ก็ยังแกล้งถามออกไป

"ข้าจะเดินไปส่งเจ้าที่บ้านรีบไปกันเถิด" เขารีบออกมาดักรอนางเหมือนเดิมทุกวัน เพราะวันนี้เขายังไม่มีโอกาสได้คุยกับนางเลย

"พี่หลงรู้เรื่องที่บุตรีของท่านเจ้าเมืองถูกไฟคลอกได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือไม่เจ้าคะ ข้าได้ยินชาวบ้านคุยกันเมื่อช่วงเช้า" ไป๋หลันเอ่ยถาม พร้อมกับก้าวเดินไปข้างหน้า

"นางสมควรโดนแล้ว" หนานเหวินหลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกนี่เขายังถือว่ามีเมตตามากแล้วที่ยังให้นางมีชีวิตอยู่

"อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือของท่าน!!" ถ้านางคิดไม่ผิดเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเขาเป็นแน่เพราะใบหน้าของเขามันฟ้องอย่างชัดเจน

"ใช่แล้วอย่างไร ไม่ใช่แล้วอย่างไร" หนานเหวินหลงเอ่ยด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"ข้าก็แค่ถามดูเฉย ๆ เจ้าคะ เรารีบเดินกันเถอะ" ไป๋หลันเอ่ยพลางคิด

'พี่หลงเวลาโหดน่ากลัวชะมัด นางจะไม่ทำให้เขาโกรธเป็นแน่ '

หนานเหวินหลงเดินมาส่งคนตัวเล็กถึงหน้าบ้าน แล้วก็รอให้นางเดินเข้าบ้านไปเสียก่อนเขาจึงค่อยเดินหันหลังกลับมา นางยังไม่วายหันหลังมาโบกมือไปมาพร้อมกับเอ่ยคำว่า บ๊าย บาย ให้เขาทุกครั้งที่เดินมาส่ง

เขาไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิดเวลาที่อยู่ใกล้ ๆ นาง รอยยิ้มที่สดใสและคำพูดจาที่ชอบพูดกวนประสาทเขานั่นมันทำให้ชีวิตของเขาไม่น่าเบื่ออีกต่อไป

'เขาชักอยากอยู่ใกล้ ๆ นางทุกวันเสียแล้วสิ'

หนานเหวินหลงคิด แล้วหยิบโอสถพิษไร้พ่ายออกมาจากแหวนมิติขึ้นมาสูดดม!

อ่า...กลิ่นนี้เขาชักจะเริ่มขาดมันไม่ได้เสียแล้วสิ

ตงชินและตงชุนต่างหันมามองหน้ากันแล้วคิดว่าท่านประมุขโดนทำเสน่ห์เล่กลอันใดหรือไม่ ดูท่าทางแล้วอาการจะหนักมากมากเสียด้วย

ยามจื่อ (23.00-00.59) ไป๋หลันเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเพลงฟัง ยังดีที่นางเปิดเพลงฟังเท่าไรแบตเตอรี่มันก็ยังอยู่ดีเช่นเดิมไม่หมด วันนี้นางไม่ได้ใส่หูฟังเพราะเจ็บหู ปกตินางชอบฟังเพลงเวลานอน เพลงที่เปิดส่วนมากจะเป็นเพลงประกอบซีรี่ย์ที่ชอบดูจึงโหลดมาเก็บเอาไว้ในเครื่องมากมายหลายเพลง ยิ่งโลกใหม่แห่งนี้มันต่างจากโลกเก่ามากไฟฟ้าก็ยังไม่มีใช้เลย ยังดีที่นางขอพรท่านปู่เทพมาไม่อย่างนั้นคงนอนไม่หลับเป็นแน่ เมื่อนอนได้สักพักก็เคลิ้มใกล้จะหลับเต็มทนพลันได้ยินเสียงบางอย่าง