หลินไป๋หลัน นิยาย บท 45

มีมี่ที่กำลังพยุงแขนพี่ชายบุญธรรมให้ลุกขึ้นแต่จู่ๆเขาก็เซล้มลงมา ด้วยร่างที่สูงใหญ่นางจึงไม่อาจต้านแรงของเขาได้จึงหงายหลังไปพร้อม ๆ กันปากของเขาก็ประกบลงมาที่ปากนางพอดิบพอดีจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นคราวเลือดในปาก

อ่า...เลือดนี้มันช่างหอมหวานยิ่งนัก!!

ไป๋หลันที่ช่วยพยุงแขนพี่ชายให้ลุกขึ้นยืนเพื่อจะไปส่งเขาที่เรือนนอนแต่เห็นพี่ชายเซไปเซมานางจึงใช้มือน้อย ๆดันร่างสูงให้ล้มลงไปทางสหายรักของนางทันทีและเป็นไปตามคาด

หืม..ฉากล้มในตำนานชัด ๆ อะไรจะเหมาะเหม็งขนาดนี้

ไป๋หลันยืนดูอยู่เพียงชั่วครู่จึงเข้าไปช่วยดึงร่างสูงใหญ่ของพี่ชายให้ลุกขึ้นจากร่างของสหาย

"ทำได้ดีมากเพื่อนรักแต่รุนแรงไปนิดนะเห็นไหมว่าเลือดกลบปากเลย" มีมี่เอ่ยบอกสหายพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ปากของตนเองที่ตอนนี้รู้สึกได้ว่ามันบวมขึ้นมาแล้ว

"เอาน่า...คุ้มแล้วช่วยแล้วยังจะอย่าบ่นอีก'' ไป๋หลันเอ่ย

ทั้งสองช่วยกันพยุงร่างสูงใหญ่ของพี่ชายเข้าไปในเรือนนอนด้วยความทุลักทุเล กว่าจะมาพาเขามาถึงห้องเล่นเอาเหนื่อยหอบกันทั้งคู่ เมื่อมาถึงเตียงนอนก็ล้มลงไปด้วยกันทั้งสามคนและตอนนี้พี่ชายก็ไม่ได้สติไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

              "หลันหลัน แกกลับไปก่อนเลยเดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้พี่หยางเอง" มีมี่เอ่ยอาสาด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์นอนเอามือเท้าคางอยู่บนเตียงนอนด้วยท่วงท่าสบายใจ

"เฮ้!! แกคิดมิดีมิร้ายพี่ใหญ่อยู่ใช่ไหมแค่อ้าปากฉันก็เห็นลิ้นไก่แล้ว" ไป๋หลันเอ่ยดักคอสหายรักด้วยท่วงท่าเดียวกันโดยมีร่างสูงใหญ่ของคนเมานอนคั่นกลางเอาไว้

"ก็แค่จะรักษาแผลที่ปากก็เท่านั้นพี่หยางทำข้าเจ็บก็ต้องรับผิดชอบสิ" มีมี่เอ่ยอย่างหน้าด้าน ๆ มีเพียงสหายของตนเท่านั้นที่รู้ซึ้งถึงความหมายนั้น

คนฟังงงอยู่ชั่วครู่รักษาแผลที่ปากแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเช็ดตัวให้พี่ชาย แต่เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่า...พลันดวงตาเบิกกว้างหน้าเห่อแดงขึ้นมาทันที

"พูดออกมาได้ไม่อายปากนังบารมี!!" ไป๋หลันเน้นชื่อจริงของสหายอย่างเหลืออดพลันเด้งตัวขึ้นลุกจากที่นอนแล้วกล่าวต่อว่า "อย่าให้พี่ใหญ่จับได้เด็ดขาดเลยนะเข้าใจไหม"

‘พี่ใหญ่โทษข้าไม่ได้นะท่านเมาเอง’

"เออ...รู้แล้วน่า...มือชั้นนี้แล้วแกรีบ ๆ ออกไปเลย" มีมี่เอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นดันร่างของสหายให้ออกจากห้องไปทันที

‘อย่างนี้สิถึงจะเรียกว่ารักกันจริง’

ไป๋หลันเดินไปยังเรือนนอนของตนเองที่อยู่คนละฝั่งระยะทางค่อนข้างไกลเหมือนกันนางเดินเรื่อยเปื่อยไม่เร่งรีบเพราะเรือนของนางอยู่ติดกับสระบัวบรรยากาศจึงร่มรื่นมากเหมาะแก่การเดินเล่นพักผ่อนหย่อนใจยิ่งนัก

"มายืนเหม่อทำไมตรงนี้หรือ?" 

เสียงทุ้มแต่มีเสน่ห์เอ่ยขึ้นที่ด้านหลังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ถึงจะเป็นเสียงที่คุ้นเคยแต่ก็ทำให้ร่างเล็กของไป๋หลันตกใจ ไวกว่าความคิดก็ข้อศอกเล็กแหลมของนางนี่แหละกระทุ้งเข้าที่ท้องแกร่งโดยอัตโนมัติทันทีทันใด

สมน้ำน่า!!

ไป๋หลันคิดในใจใครใช้ให้เขาโผล่พรวดพลาดมาราวกับผีอย่างนี้กันเล่าคนสวยตกใจหมด

"โอ้ย!!... เสี่ยวหลันเจ้าทำร้ายข้าหรือ" หนานเหวินหลงแกล้งร้องเพื่อเรียกร้องความเห็นใจเพียงเท่านั้นแต่ความจริงแล้วไม่ได้เจ็บอะไรมากแต่จุก ๆ นิดหน่อยเพราะไม่เตรียมตัวว่าจะโดนร่างเล็กทำร้านเช่นนี้