หลินไป๋หลัน นิยาย บท 44

ปลายยามจื่อแล้วพวกนางนั่งพูดคุยกันจนกระทั่งมีมี่ที่ทนไม่ไหวเพราะจัดหนักลองดื่มสุราของยุคนี้อยากลิ้มของแปลกจนคอพับคออ่อนสลบไสลไม่ได้สติ นางจึงพยุงสหายขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วจัดการห่มผ้าให้เรียบร้อย

"ก๊อก ๆ ๆ" เสียงเคาะหน้าต่างดังสามครั้งเบา ๆ ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นใคร เพราะเป็นโค้ดลับที่รู้กันสองคนนางจึงเดินไปเปิดทันที

"พี่หลงทำไมถึงได้มาดึกดื่นเช่นนี้เจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยถามด้วยความสงสัย

หนานเหวินหลงที่กระโดดเข้ามาภายในห้องเมื่อมองคนตัวเล็กก็นิ่งงันอย่างตกตะลึง!!

ไป๋หลันเห็นเขานิ่งเงียบมองจ้องตาไม่กระพริบพลันนึกขึ้นได้ว่าตนเองใส่ชุดนอนวาบหวิวมาปาร์ตี้กับสหายเมื่อได้ยินเสียงเคาะหน้าต่างก็รีบมาเปิดให้จึงลืมหยิบผ้ามาคลุมให้มิดชิด

ถามว่าอายไหมตอบเลยว่าไม่!!

"อุ๊ย...ขอโทษเจ้าค่ะ" ไป๋หลันรีบยกมือปิดหน้าอกแล้วหันหลังเสกผ้าคลุมไหล่ออกมาคลุมตัวเอาไว้

        หนานเหวินหลงได้สติกลับมาก็กระแอมกระไอด้วยความเก้อเขินนางช่างไม่ระมัดระวังเลย แต่งตัวเช่นนี้ได้อย่างไรโป้เปลือยจนมองเห็นเลือนร่างไปหมดทุกสัดส่วนเช่นนี้ ปากก็เอ่ยบ่นคนร่างเล็กแต่ในหัวก็พลันแต่นึกถึงภาพที่เห็นเมื่อครู่

"ข้าหาดูจวนเอาไว้ให้ห้าแห่งเจ้าลองไปเลือกดูเอาเถิด" หนานเหวินหลงเอ่ย พร้อมกับส่งแผนที่ของจวนทั้งหมดไปให้คนตัวเล็กตรงหน้า

"ลำบากท่านแล้ว" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับยื่นมือไปรับของจากมือใหญ่นางรู้สึกขอบคุณเขาเหลือเกินขนาดดึกดื่นป่านนี้ยังอุตส่าห์นำแผนที่จวนมาให้นางอีก

เขาน่ารักเกินไปแล้ว!

"พี่หลงเข้ามานั่งดื่มน้ำชาก่อนสิเจ้าค่ะไม่ต้องห่วงสหายของข้านางคงจะสลบยันเช้า" ไป๋หลันเอ่ยชักชวนชายหนุ่ม พร้อมกับเดินนำมายังโต๊ะมุมห้อง

"ข้ามาตั้งนานแล้วแต่รออยู่ด้านนอกได้ยินพวกเจ้าคุยกันแต่ฟังไม่รู้เรื่องว่าเจ้าพูดภาษาอะไรกัน" หนานเหวินหลงสงสัยจึงเอ่ยถาม เพราะเขามารออยู่ตั้งนานแต่ไม่อยากรบกวนพวกนาง เขาเองก็กำลังจะกลับอยู่เหมือนกันแค่ได้มาเห็นกับตาว่านางปลอดภัยและสบายดีเขาก็หายห่วง แต่ดูเหมือนว่าสหายของนางจะเมาจนหลับไปเขาจึงลองเคาะเรียกดู

"นางคือสหายคนสนิทของข้าที่พบเจอกันที่โลกในฝันและท่านปู่เทพก็ส่งนางมาเป็นสหายของข้า เราเลยพูดคุยกันเป็นภาษาของโลกในฝันเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยโกหกเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย ดีนะที่เขาฟังไม่รู้เรื่องไม่เช่นนั้นคงคิดว่าพวกนางเป็นผีสางที่มาเข้าสิงคนเป็นแน่

"เช่นนั้นหรือ? เจ้าช่างทำให้ข้าประหลาดใจยิ่งนัก" 

"เจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยตอบเพียงสั้น ๆ พลางคิด 'ยังมีเรื่องให้น่าประหลาดยิ่งกว่านี้อีกเจ้าค่ะ'

"ดึกแล้วเจ้าพักผ่อนเถิด" หนานเหวินหลงเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นเดินมายังหน้าต่าง

"ขอบคุณท่านมากนะเจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยขอบคุณเขาอีกครั้งที่คอยช่วยเหลือนางมาตลอดและยังส่งคนคอยตามคุ้มครองอีกด้วยจากนั้นนางตัดสินใจทำบางอย่าง

"จุ๊บ…รางวัลเจ้าค่ะ" ไป๋หลันประกบปากจุมพิตคนตัวสูงแล้วรีบผละออกมา

จะว่านางไวไฟก็ได้นางไม่เถียงเพราะมันคือเรื่องจริง!!

หนานเหวินหลงที่โดนเสี่ยวหลันของตนจุมพิตก็ยกยิ้มอย่างพอใจแล้วดีดตัวออกไปทันทีด้วยความลิงโลด

'นางจะน่ารักเกินไปแล้ว'

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อทุกคนกินอาหารเรียบร้อยก็ขึ้นรถม้าออกเดินทางไปหาซื้อจวนกัน ไป๋หลันเป็นคนให้บิดาคอยบังคับม้าไปตามเส้นทางที่นางบอก คราแรกท่านก็สงสัย นางจึงโป้ปดคำโตไปว่าสอบถามจากแม่ค้าที่ตลาดมาบ้างเมื่อคืนนี้

'นี่นางกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะไปแล้วหรือ?'

นางและครอบครัวเดินทางไปยังจวนที่พี่หลงของนางเขียนแผนที่มาให้มีทั้งหมดห้าหลังด้วยกัน เมื่อดูจนครบทุกหลังแล้วจึงตัดสินใจกันว่าจะเลือกจวนหลังหนึ่งที่อยู่ห่างจากตลาดประมาณห้าลี้ จวนหลังนี้มีขนาดใหญ่เนื้อที่กว้างขวาง มีสวนดอกไม้ สระบัวและเก๋งนั่งเล่นใกล้ ๆ