หลินไป๋หลัน นิยาย บท 5

# ยามหม่า(05.00-06.59) ไป๋หลันตื่นมาล้างหน้าบ้วนปาก แล้วเดินไปยังห้องครัวเห็นมารดากำลังทำอาหารอยู่จึงเอ่ยอาสาช่วยงานครัว เพราะนางรู้สึกว่าร่างกายของนางนั้นนอนพักผ่อนมานานมากแล้วเลยอยากยืดเส้นยืดสายบ้างจึงเอ่ยถามมารดา "ท่านแม่ให้ลูกช่วยนะเจ้าคะ"

"อ้าว! หลันเอ๋อร์ตื่นแล้วหรือลูก ถ้าเจ้าอยากช่วยเช่นนั้นก็ล้างผักพวกนี้ให้แม่ก็แล้วกัน" อู๋เหยาเอ่ย พร้อมกับส่งตะกร้าที่มีผักสดให้บุตรสาวช่วยล้าง

"วันนี้ท่านแม่จะทำอะไรทานหรือเจ้าคะ" หลินไป๋หลันเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

"เช้านี้แม่จะทำข้าวต้มและมีเครื่องเคียงสามอย่างจ้ะ" อู๋เหยาเอ่ยตอบบุตรสาวพร้อมกับเร่งมือทำอาหารเช้าโชคดีที่วันนี้มีลูกมือมาช่วย

ไป๋หลันช่วยมารดาทำกับข้าวในครัวอยู่ครู่ใหญ่ เมื่อทำเสร็จเรียบร้อยจึงช่วยกันยกไปที่ห้องโถงด้านหน้าเห็นบิดาและพี่ชายนั่งรออยู่ที่โต๊ะแล้วเช่นกัน

"วันนี้ตื่นมาช่วยแม่เจ้าทำอาหารหรือหลันเอ๋อร์" เฉินหยวนเอ่ยถามบุตรสาวของตน

"เจ้าค่ะ ท่านพ่อทานเยอะๆนะเจ้าคะจะได้แข็งแรงไวๆ" นางเอ่ยตอบบิดาพร้อมกับตักอาหารใส่ถ้วยข้าวของท่านอย่างเอาอกเอาใจ

"ได้ๆพ่อจะทานให้เยอะๆเลย" เฉินหยวนเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดีใจ

"วันนี้พี่ใหญ่จะออกไปไหนหรือป่าวเจ้าคะ" นางเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

"พี่ว่าจะเข้าป่าหาสมุนไพรเจ้าถามพี่ทำไมหรือหลันเอ๋อร์" เฉินหยางเอ่ยตอบและถามกลับไป

"ข้าขอไปด้วยนะเจ้าคะ" นางเอ่ยตอบทันทีด้วยความดีใจ เพราะอยากจะออกไปเปิดหูเปิดตาด้านนอก

"ไม่ได้!!" ทั้งสามเอ่ยขึ้นพร้อมกัน นางเพิ่งจะหายป่วยไข้ร่างกายยังไม่แข็งแรงจะให้ไปเดินตากเเดด ตากลมด้านนอกได้อย่างไรกัน

ไป๋หลันได้ยินดังนั้นก็ทำหน้าเศร้าก้มหน้าบีบน้ำตาแล้วเงยหน้ามองพี่ชายกระพริบตาถี่ๆแล้วเอ่ยว่า "พี่ใหญ่ให้ข้าไปด้วยนะเจ้าคะ ข้าจะไม่ดื้อไม่ซน ข้าอยากไปเปิดหูเปิดตาบ้าง" นางงัดออกมาทุกกระบวนท่าสำหรับสาวยุคสองพันสิบเก้าที่เคยดูทั้งละคร ซีรี่ย์ดราม่า โรแมนติกและแอคชั่น หวังพี่ชายของนางใจอ่อน

หลินเฉินหยางมองหน้าน้องสาวพลันเห็นน้ำใสๆคลออยู่เต็มดวงตาก็ทำให้ใจอ่อนหยวบลงทันทีแล้วเอ่ย "ท่านพ่อ ท่านแม่ให้หลันเอ๋อร์ไปกับข้าก็ได้ วันนี้ข้าจะเข้าไปแค่ป่าชั้นนอกไม่ค่อยมีสัตว์อสูร ไม่น่าจะมีอันตรายขอรับ " ตนอยากจะพาน้องสาวออกไปด้านนอกจึงคิดว่าจะเข้าป่าเพียงแค่ชั้นนอกเท่านั้นจะได้สมุนไพรหรือไม่นั้นตนก็ไม่สนใจ

"ก็ได้ ๆ…แต่เจ้าต้องดูแลน้องดี ๆนะห้ามให้เกิดอันตรายเด็ดขาด" หลินเฉินหยวนเอ่ยกำชับบุตรชาย ตนเห็นบุตรสาวมีน้ำตาคลอที่ดวงตาก็นึกสงสารนางคงอยากออกไปเดินเล่นบ้างก็เท่านั้น

"ขอรับท่านพ่อข้าจะดูแลนางเป็นอย่างดีท่านมิต้องเป็นห่วง" หลินเฉินหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเพื่อให้บิดาคลายความกังวล

"ขอบคุณท่านพ่อ ท่านแม่เจ้าค่ะ" หลินไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับทำหน้าดีใจยิ้มจนแก้มแทบปริ

เฉินหยางหันมามองน้องสาวเห็นแววตาระยิบระยับเจ้าเล่ห์ เขาไม่เคยเห็นมันมาก่อนตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมาก็ดูสดใสร่าเริง ช่างพูดช่างคุย ผิดกับเมื่อก่อนที่มักจะเก็บตัวเงียบไม่ชอบออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้านแต่เป็นเช่นนี้ก็ดีไม่น้อย จึงหันไปส่งยิ้มให้น้องสาวพลางเอ่ย "กินอิ่มแล้วเจ้ารีบไปเตรียมตัวเถิดประเดี๋ยวจะสาย"

"เจ้าค่ะพี่ใหญ่" หลินไป๋หลันเอ่ยรับคำ พร้อมกับช่วยมารดาเก็บโต๊ะอาหารเสร็จแล้วจึงรีบเดินไปเตรียมตัวทันที

แสงแดดอ่อน ๆอากาศค่อนข้างเย็นสบายสองข้างทางมีต้นไม้เล็ก ใหญ่มองดูสดชื่น วันนี้ไป๋หลันใส่เสื้อผ้าสีเขียวอ่อนที่เป็นสีโปรดของนาง แต่ชุดสมัยโบราณมันลุ่มล่ามแขนเสื้อที่กว้างจนทำอะไรไม่ถนัด นางจึงเอาชุดเก่าที่ไม่ใส่แล้วมาตัดเป็นริ้วคล้ายเชือกเอามามัดชายแขนเสื้อเอาไว้แล้วผูกโบว์สวยงาม

เมื่อทั้งสองเดินมาถึงชายป่าเฉินหยางจึงเอ่ยกับน้องสาวของตนด้วยความเป็นห่วง "หลันเอ๋อร์เจ้าเดินใกล้ๆพี่เอาไว้นะประเดี๋ยวจะหลงทาง”