หลินไป๋หลัน นิยาย บท 50

เช้าวันรุ่งขึ้นที่โต๊ะอาหารทุกคนนั่งกินอาหารเช้ากันตามปกติ เช้าวันนี้หยางอู๋เหยาลุกขึ้นมาทำข้าวต้มปลาและมีขนมปังปิ้งเอาไว้กินกับกาแแฟสำหรับสามีและบุตรชายของตน

              ส่วนมีมี่นั้นนางก็ดื่มกาแฟเช่นกันแต่เป็นกาแฟใส่นมข้นหวานและคอฟฟี่เมทรสชาติหวานมัน ไป๋หลันนางดื่มนมอุ่น ๆ หลังจากทานข้าวต้มในตอนเช้า

       "มี่เอ๋อร์ปากของเจ้ายังไม่หายอีกหรือ ได้ทายาบ้างหรือไม่" อู๋เหยาเอ่ยถามบุตรสาวบุญธรรมอย่างห่วงใยที่เห็นริมฝีปากของนางบวมแดงขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

"ข้าลืมทายาเสียสนิทเลยเจ้าค่ะท่านแม่" มีมี่เอ่ยตอบด้วยท่าทางสำนึกผิด

"เช่นนั้นกินข้าวเสร็จแล้วก็รีบทายาเสียเฉินหยางเจ้าทายาให้มี่เอ๋อร์ด้วยนะ" ประโยคหลังอู๋เหยาหันไปสั่งบุตรชายของตนเพราะกลัวว่ามี่เอ๋อร์จะลืมทายาอีก

"ขอรับท่านแม่กินข้าวเสร็จแล้วข้าจะทายาให้นางเอง" เฉินหยางเอ่ยใบหูขึ้นสีเล็กน้อยด้วยความขัดเขินและรู้สึกผิดที่จูบนางเสียจนทำให้ปากบาง ๆ นั้นบวมแดงขึ้นมา

"เช่นนั้นพ่อกับหลันเอ๋อร์ต้องออกไปโรงค้าทาสก่อน เฉินหยางฝากเจ้าดูแลทางนี้ด้วยเข้าใจหรือไม่" เฉินหยวนเอ่ยสั่งบุตรชายของตน

"เข้าใจแล้วขอรับท่านพ่อข้าจะดูแลท่านแม่และมี่เอ๋อร์เองท่านพ่อและหลันเอ๋อร์ดูแลตัวเองด้วย" เฉินหยางเอ่ย 

"ได้ ๆ เช่นนั้นไปกันเถิดหลันเอ๋อร์" เฉินหยวนเอ่ยชวนบุตรสาวของตน

ไป๋หลันและบิดาออกเดินทางด้วยรถม้าโดยมีบิดาของนางที่โผกผ้าปิดบังใบหน้าแล้วเป็นผู้บังคับม้าเอง โรงค้าทาสอยู่ห่างจากตลาดออกมาค่อนข้างไกลใช้เวลาเดินทางราว ๆ ครึ่งชั่วยามก็ถึงที่หมาย

"ยินดีต้อนรับขอรับนายท่าน ท่านต้องการทาสแบบไหนโปรดแจ้งข้าน้อยมาได้เลย ทางโรงค้าทาสของเรามีให้ท่านเลือกทุกแบบเลยขอรับ" ชายอ้วนท้วมผู้ดูแลโรงค้าทาสเอ่ย

"ข้าอยากได้ทาสที่เป็นบุรุษพอจะฝึกวรยุทธ์ได้" เฉินหยวนเอ่ย

"เช่นนั้นเชิญตามข้าน้อยมาเลยขอรับ" ชายอ้วนท้วมเดินนำไปยังด้านในสุด