หลินไป๋หลัน นิยาย บท 55
ไป๋หลันที่เห็นคนคุ้นตาเดินมาแต่ไกลเพราะตนเองก็คอยจับจ้องมองทางเข้าประตูจวนอยู่ก่อนก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหน้ารับทันที
"คาราวะท่านประมุขหนานเจ้าค่ะ" ไป๋หลันย่อกายเคารพอย่างนอบน้อมด้วยใบหน้าอมยิ้มเล็กน้อย
"จำเป็นด้วยหรือที่ต้องเรียกข้าแบบนั้น" หนานเหวินเอ่ยเสียงไม่พอใจที่คนร่างเล็กเรียกตนเหินห่างเช่นนั้น
"ก็แหม...ท่านมาเยือนแบบเป็นทางการทั้งทีข้าก็ต้องจัดเต็มสิเจ้าคะท่านประมุขหนาน" ไป๋หลันยังไม่เลิกแกล้งคนตัวโตด้านหน้าแล้วเอ่ยต่อ "เชิญด้านในเถิดเจ้าค่ะท่านประมุขหนาน"
หนานเหวินหลงตวัดสายตาส่งค้อนไปให้คนตัวเล็กอย่างคาดโทษแล้วก้าวเท้าเดินเข้ามายังห้องโถงด้านในเรือน พลันเห็นคนคุ้นตาที่ไม่ค่อยได้เจอบ่อยนักอยู่ที่นี่ด้วยพลันรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าใดนักเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดเช่นไรกับเสี่ยวหลันของตน แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ไม่แสดงออกมา
"ท่านผู้นี้คือประมุขหนานเหวินหลงแห่งพรรคจันทราเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยบอกทุกคนด้วยสีหน้าเกร็งเล็กน้อยเพราะวันนี้มีแขกสองคนที่มาโดยไม่บอกกล่าวยังนั่งอยู่ด้วย
แต่เอ๊ะ! องค์ไท่จื่อก็แซ่หนานหรือว่าทั้งสองจะเป็นพี่น้องกันหรือ?โอ้โลกจะกลมเกินไปแล้ว
"คาราวะท่านประมุขหนานขอรับ/เจ้าค่ะ" ทั้งหมดเอ่ยขึ้นพร้อมกันยกเว้นองค์ไท่จื่อที่ยังคงลุกขึ้นยืนแล้วมองผู้มาใหม่ด้วยความคาดไม่ถึง
"คาราวะท่านเฉินหยวนและฮูหยิน" หนานเหวินหลงค้อมศีรษะลงอย่างนอบน้อมคำนับว่าที่พ่อตาแม่ยายในอนาคตของเขา
หลังจากทักทายกันเรียบร้อยทุกคนก็ลงนั่งที่เก้าอี้โซฟา หนานเหวินหลงนั่งลงข้าง ๆ กับองค์ไท่จื่อ ส่วนไป๋หลันและมีมี่ขอเข้าไปในครัวเตรียมของว่างมารับรองแขกเรื่อที่อัดแน่นเต็มโถงในวันนี้
#ภายในโถง
"ท่านประมุขหนานไม่คิดว่าจะได้มาเจอท่านที่นี่ช่างน่าประหลาดใจยิ่งนัก" เฟยเทียนเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ พี่ชายที่อายุไล่เลี่ยกันผู้นี้เป็นคนไม่ค่อยคบค้าสมาคมกับผู้ใด แต่เหตุใดถึงได้มาปรากฏตัวที่นี่ได้ แต่ดูจากท่าทางของไป๋หลันคงจะสนิทสนมกับพี่ชายต่างมารดาของเขาอยู่ไม่น้อยเป็นแน่
"ข้าก็เช่นกันไม่คิดว่าองค์ไท่จื่อของแคว้นจะมาอยู่ที่นี่ได้" หนานเหวินหลงเอ่ยตอบกลับไปเช่นเดียวกันด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ข้าก็มาหาว่าที่คู่หมั้นในอนาคตของข้าน่ะสิ" เฟยเทียนเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้มจนคนที่นั่งฟังอยู่ทั้งหมดหน้าหดลงไปเล็กน้อย
ยกเว้นหนานเหวินหลงเท่านั้นที่หน้านิ่งไม่อาจคาดเดาได้ว่ากำลังคิดสิ่งใดแต่ทว่าอากาศรอบด้านเริ่มลดลงๆ
'ฝันไปเถอะว่าข้าจะยอม'
"ข้าเกรงว่าที่จวนแห่งนี้จะไม่มีว่าที่คู่หมั้นในอนาคตของเจ้าเป็นแน่ไปหาที่อื่นเถิด" หนานเหวินหลงอดกลั้นอารมณ์ไม่ให้เดือดพล่านพร้อมเอ่ยเสียงเข้มออกไป
เฟยเทียนที่ได้ยินดังนั้นก็ยกยิ้มมุมปาก เป็นใครก็ต้องมองออกว่าประมุขหนานคิดเช่นไรกับเด็กน้อยของเขา แต่แล้วอย่างไรตอนนี้นางยังไม่มีเจ้าเขาย่อมมีสิทธิ์ แต่ถ้านางเลือกบุคคลตรงหน้าเขาย่อมยอมรับการตัดสินใจของนางแต่โดยดี
"เอ่อ…" เฉินหยวนทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก นี่บุตรสาวของเขาเพิ่งย่างเข้าสิบสี่ขวบปีเพียงเท่านั้นก็มีบุรุษมาแย่งชิงกันเสียแล้วหรือ?ผู้เป็นพ่อเริ่มจะเพลีย...
#ทางด้านห้องครัว
"วันนี้มันวันมหกรรมรวมคนหล่อหรืออย่างไรทำไมถึงมีแต่ผู้ชายหล่อ ๆ ทั้งนั้นเป็นบุญตาข้าจริง ๆ เลย ตายไปก็ไม่เสียดายแล้วโดยเฉพาะผู้ชายของแกอ่ะ โคตร...หล่อ...เลย" มีมี่เอ่ยยืดยาวอย่างตื่นเต้นที่ได้เห็นคนรักของเพื่อนสาวที่นางเคยเล่าให้ฟังแต่ตนเองยังไม่เคยพบเห็นตัวจริงแต่เมื่อได้พบตัวจริงก็แทบจะกรี๊ดออกมาดัง ๆ
‘หล่อวัวตายควายล้มมันแบบนี้เองสินะ’
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลินไป๋หลัน