หลินไป๋หลัน นิยาย บท 60

"มี่เอ๋อร์...มี่เอ๋อร์..." เฉินหยางเขย่าตัวน้องสาวบุญธรรมเบา ๆ พร้อมกับนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ นาง

"อืม..."มีมี่ครางรับในลำคออย่างขอไปทีด้วยความลำคาญที่โดนกวนใจจากนั้นก็นิ่งหลับต่อ

"ทำไมเจ้าถึงได้นอนขี้เซาแบบนี้ถ้ามีคนแอบเข้ามาลักหลับเจ้าจะทำเช่นไร" เฉินหยางเอ่ยบ่น พลางจ้องหน้าร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง

หัวใจพลันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะและรู้สึกวาบหวิวขึ้นมาเมื่อเผลอจ้องมองริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อที่เขาเคยสัมผัสมันมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง หรือว่ามันจะเป็นความเคยชินที่ลองได้สัมผัสแล้วก็อยากจะสัมผัสมันอีกเรื่อย ๆ คิดได้ดังนั้นเขาจึงก้มหน้าจุมพิตไปที่ริมฝีปากอิ่มทันทีอย่างเคยชิน

ลิ้นหนาไล่เลียริมฝีปากอิ่มละเลียดชิมความหอมจากกลีบปากบนล่างขบเม้มดึงดูดอย่างชำนาญจนปากอิ่มเผลออ้าออกเขาจึงส่งลิ้นหนาแทรกเข้าโพรงปากหวานกวาดชิมน้ำหวานในโพรงปากอย่างกระหาย ลิ้นหนาหยอกเย้าลิ้นบางเกี่ยวรัดดูดดึงอย่างดูดดื่ม

ด้านมีมี่ที่หลับอยู่จู่ ๆ ก็ถูกกวนใจ นางรับรู้ได้ถึงบางอย่างที่สัมผัสกลีบปาก กลิ่นกายหอมที่เป็นเอกลักษณ์นี้นางจำมันได้ดีถึงแม้จะไม่ได้สัมผัสมันมานานแรมเดือนแล้วก็ตาม

คนที่นางอยากจะกินหัว กันหางกินกลางนั่นเอง เพื่อความแน่ใจจึงค่อย ๆ หลี่เปลือกตาเล็กน้อย เมื่อมั่นใจจึงหลับตาแล้วเผยอกลีบปากออกให้ลิ้นหนาได้ส่งเข้ามาตักตวงความหวานในโพรงปากของตนอย่างง่ายดาย คนตรงหน้าช่างมีฝีมือในการจูบยิ่งนัก ทำเอาร่างกายร้อนรุ่มอ่อนระทวยจนเผลอครางออกมาด้วยความวาบหวิว

เฉินหยางที่ได้ยินเสียงครางเย้ายวนก็ยิ่งทวีความรุนแรง มอบจุมพิตอันเร่าร้อนยิ่งขึ้น แล้วผละริมฝีปากออกเพื่อให้ร่างบางได้สูดเอาอากาศเข้าปอด นางสูดหายใจแรงจนดอกบัวสองดอกสั่นสะท้านชวนให้สัมผัสยิ่งนัก ไม่รอช้าเขารีบประกบปากจูบอีกครั้งพร้อมกับค่อย ๆ เคลื่อนมือต่ำลงไปเค้นคลึงดอกบัวคู่งามที่อวบอิ่มเต็มฝ่ามือทั้งสองดอกอย่างนุ่มนวลถะนุถนอม

"อืมม..." มีมี่ครางออกมาด้วยความเสียวสะท้านเมื่อถูกมือใหญ่เคล้นคลึงเข้าที่หน้าอกและมอบจุมพิตอันเร่าร้อนจนเผลอแอ่นกายรับมือหนาให้เคล้นคลึงได้อย่างถนัดมือ

เฉินหยางที่รับรู้ถึงแรงตอบสนองของร่างบางที่แอ่นกายเชื้อเชิญมือของเขาก็ย่ามใจ เคลื่อนมือปลดกระดุมชุดนอนของนางออกสองเม็ดแล้วแทรกมือเข้าไปสัมผัสกับโนนเนื้อนุ่มที่ล้นมือนุ่มนิ่มอย่างมัวเมาลุ่มหลง

เขาผละริมฝีปากออกแล้วค่อย ๆ เลื่อนต่ำลงพร้อมระดมจูบชิมความหวานจากเรือนร่างบางผ่านลำคอระหงลงมายังดอกบัวสีขาวบริสุทธ์ตรงหน้า ริมฝีปากอุ่นอ้างับดูดดึงพร้อมขบเม้มอย่างยั้งใจไม่ไหว ปลายลิ้นหยอกเย้าเกสรจนชูชันตั้งขึ้นแล้วดูดดึงเกสรนั้นราวกับว่ามันมีน้ำหวานออกมา ส่งเสียงจ๊วบจ๊าบดังไม่หยุดด้วยความคะนองลิ้นสลับกันทั้งสองข้างด้วยอารมณ์ที่สูงขึ้นร่างกายเร่าร้อนปวดหนึบทั่วกายหนุ่ม

มีมี่ที่ถูกคนตรงหน้าชักพาอารมณ์ขึ้นสูงแตะเพดานสติหลุดออกจากร่างไป มารู้ตัวอีกทีก็โดนริมฝีปากร้อนครอบครองอกอิ่มของนางอยู่ นางเพิ่งเคยสัมผัสความวาบหวิวในเรือนร่างของหญิงสาวเช่นนี้เป็นครั้งแรก มันช่างซาบซ่านหัวใจยิ่งนัก

แต่!! นางไม่อยากถูกชายตรงหน้าจับกินตอนนี้ เพราะไม่แน่ใจว่าพี่หยางรักจริงหรือเพียงแค่อยากลองตามประสาวัยที่กำลังเติบโต ถ้าถูกจับกินง่าย ๆ มันจะไปตื่นเต้นอะไรเล่าสู้เต๊าะแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ก่อนดีกว่าพาหัวใจวาบหวิวดี คิดได้ดังนั้นนางจึงรวบรวมสติตัดสินใจหยุดคนตรงหน้าทันที

"หลันหลัน อย่ามากวนคนจะนอน" มีมี่แกล้งเอ่ยออกมาคล้ายคนนอนละเมอแล้วพลิกตะแคงหนีอย่างไม่สนใจคนตรงหน้า

               เฉินหยางที่ได้ยินร่างบางเอื้อนเอ่ยก็พลันได้สติกลับมา จึงหยุดการกระทำของตน พลางจ้องมองร่างบางตรงหน้าอย่างเอ็นดู แล้วก้มลงจุมพิตที่แก้มนวลเบา ๆ อย่างรักใคร่ถะนุถนอม พลางคิดในใจว่าเขาจะต้องควบคุมตนเองให้ได้จะไม่ล่วงเกินนางไปมากกว่านี้ เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงจัดแจงร่างบางนอนหงายแล้วติดกระดุมเสื้อที่หลุดรุ่ยเพราะฝีมือของตนที่เป็นผู้กระทำ แล้วดึงผ้ามาคลุมร่างให้นางเพราะอากาศเริ่มเย็นลงมากแล้วเสร็จเรียบร้อยจึงรีบเดินออกจากห้องไปทันที

              มีมี่พ่นลมหายใจอย่างโล่งอกโชคดีที่พี่ชายบุญธรรมยังควบคุมสติได้ดีนับว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง ถ้าเป็นบางคนมาถึงขั้นนี้แล้วคงไม่ยอมหยุดการกระทำง่าย ๆ เป็นแน่