หลินไป๋หลัน นิยาย บท 79

# ลานฝึก

ศิษย์ใหม่ศิษย์เก่านับร้อยคนทั้งบุรุษและสตรี ตอนนี้ทั้งหมดกำลังจ้องมองสตรีสามคนที่กำลังวิ่งรอบลานฝึก ปากก็ตะโกนว่า ข้าจะไม่หนีเรียนอีกแล้ว ส่วนอีกคนก็ตะโกนว่า ข้าด้วย เสียงตะโกนดังเป็นระยะๆ

"ศิษย์รักของอาจารย์ใหญ่ไม่เห็นจะได้เรื่อง ไม่รู้ว่าท่านคิดอย่างไรถึงได้รับพวกนางเข้ามา ทั้ง ๆ ที่ท่านไม่เคยรับศิษย์มาก่อน หรือเพราะหน้าตาของพวกนางกัน" ลี่อินสตรีสวมใส่อาภรณ์สีม่วงอ่อนเอ่ยขึ้น

"ข้าได้ยินว่าวันคัดเลือกพวกนางก็ไม่ได้เข้าร่วมด้วยนะ" สตรีอีกคนหนึ่งเอ่ยสมทบด้วยอีกเสียง

"พวกเจ้าอิจฉานางอย่างนั้นหรือ?" บุรุษสวมชุดสีขาวนามว่าอินฉินเอ่ย

"เปล่าเสียหน่อยเป็นศิษย์อาจารย์หม่าแล้วอย่างไรถ้าฝีมือไม่ได้เรื่อง" ลี่อินเอ่ยอย่างดูแคลน

"เช่นนั้นก็ดีอยู่สำนักเดียวกันต้องรักใคร่ปรองดองกันเข้าใจหรือไม่" อินฉินเอ่ยบอกสหายทั้งสอง

หลังจากทั้งสามคนวิ่งจนครบจำนวน เย่วซินก็แทบคลานออกจากลานฝึกยังดีที่ไป๋หลันให้กินโอสถฟื้นฟูกำลังตั้งแต่นางวิ่งได้ห้ารอบแรกแล้ว เย่วซินแยกตัวไปที่โรงครัวเพื่อทำงานของนางโดยนัดแนะกันไว้ว่าช่วงเย็นจะไปพบที่บ้านพักเมื่อทำงานที่โรงครัวเสร็จเรียบร้อย

ไป๋หลันและมีมี่อยู่ฝึกซ้อมต่อ ศิษย์พี่ที่สอนก็ใจดีมาก เห็นว่าพวกนางไม่เคยจับอาวุธกันจึงสอนและแนะนำวิธีใช้อย่างละเอียด ตอนนี้ไป๋หลันมีพลังปราณระดับเจ็ดขึ้นสูง ส่วนมีมี่อยู่ระดับห้าขั้นสูง แต่พวกนางกินโอสถกดระดับพลังปราณเอาไว้เหลือแค่ระดับสองขั้นสูงเพียงเท่านั้น

การเรียนฝึกกระบี่และการต่อสู้นั้นเป็นสิ่งจำเป็นอีกอย่างหนึ่งที่ไป๋หลันอยากเรียนมานานตั้งแต่ชาติที่แล้ว แต่เพราะไม่มีเวลาด้วยการเรียนแพทย์ที่หนักและยังต้องทำงานเสริมอีกนางจึงได้แค่จับมีดผ่าตัดส่วนการต่อสู้นางได้เห็นเพียงแต่ในละครเท่านั้น เพราะโลกเก่าไม่ได้จำเป็นต้องใช้วิชาการต่อสู้ แต่ผิดกับโลกใบนี้ถ้าไม่เก่งกาจด้านต่อสู้หรือมีมีพลังปารณต่ำเตี้ยคงจะใช้ชีวิตอยู่อย่างลำบากเพราะฉะนั้นนางจึงต้องฝึกทุกอย่างเท่าที่ทำได้...

ณ เรือนพัก(กลางยามอิ่ว(17.00-18.59) ไป๋หลันเเละมีมี่ไม่ได้ลงไปกินข้าวที่โรงครัว แต่พวกนางแอบมากินอาหารอีสานกันที่บ้านพัก เพราะกินอาหารจืด ๆ มาหลายมื้อแล้วร่างกายมันไม่มีแรง...ส้มตำ ยำ ลาบ ข้าวเหนียว นี่สิร่างกายถึงได้มีพลังสู้ต่อ อ้อ! ยังมีเฟยเฟยอีกหนึ่งตัวที่มาร่วมวงด้วยมันกินได้ทุกอย่างถึงแม้อาหารจะมีรสชาติที่เผ็ดร้อนก็ตาม...

เย่วซินที่ช่วยทางโรงครัวเสร็จเรียบร้อยก็รีบเดินมาหาไป๋หลันที่บ้านพักทันที ไป๋หลันแนะนำมีมี่ให้เย่วซินรู้จักอย่างละเอียดอีกครั้ง ว่าทั้งสองเป็นสหายกันและเป็นพี่น้องบุญธรรมกันอีก แต่ยังไม่ได้บอกอีกสถานะหนึ่งนั่นก็คือพี่สะใภ้นั่นเอง

"เย่วซินข้าจะช่วยขับพิษในร่างกายให้เจ้า แต่...เจ้าต้องไปอยู่ในห้องน้ำนะ" ไป๋หลันเอ่ย เพราะนางรู้ว่าจะเกิดสิ่งใดตามมาจึงต้องเตรียมพร้อมเอาไว้ก่อน

เย่วซินพยักหน้ารับรู้และยอมทำตามที่สหายบอกโดยที่ไม่ได้เอ่ยถาม ถึงแม้ว่าจะเพิ่งพบหน้ากันและสหายคนนี้ก็เพิ่งจะเข้ามาศึกษาเล่าเรียน แต่เมื่อท่านเจ้าสำนักหม่าชิงหลุนยังไว้ใจให้นางรักษาเอง ตนจึงไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีก ไป๋หลันหยิบโอสถพิษไร้พ่ายออกมาจากมิติ ยาเม็ดสีทองแวววาวกลิ่นหอมอ่อน ๆ ปรากฏตรงหน้าแล้วยื่นออกไปให้เย่วซินทันที