หลินไป๋หลัน นิยาย บท 8

นางจึงเสกชุดนอนมาอีกหนึ่งชุดที่เหมือนกับของนางส่งให้พี่ชายทันทีแล้วเอ่ยว่า "พี่ใหญ่ใส่ชุดนี้ดีกว่ามันทั้งอุ่นทั้งนุ่มเลยจะได้ไม่หนาวตอนกลางดึก"

เฉินหยางรับชุดที่น้องสาวส่งยื่นมาให้ แล้วเดินเข้าไปผลัดเปลี่ยนที่ด้านหลังฉากกั้น เมื่อลองสวมใส่ชุดมันทั้งนุ่มนิ่มและอุ่นสบายอย่างที่นางบอกจริง ๆ จากนั้นจึงเดินออกมานั่งด้านข้างน้องสาวแต่ เก้าอี้นี้มันทั้งนุ่มเด้งนั่งสบายตัวมากจึงเอ่ยถามน้องสาว "ของพวกนี้เรียกว่าอะไรหรือ?"

"ที่เรานั่งกันอยู่นี่เรียกว่าโซฟา และอันนี้เรียกว่าโน๊ตบุ๊คเอาไว้ดูละคร เล่นเกมส์ ฟังเพลงและทำอะไรได้อีกหลายอย่างประเดี๋ยวข้าจะค่อย ๆ สอนที่ละอย่างแล้วกันนะเจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมอธิบายข้าวของเครื่องใช้ตรงหน้าทีละชิ้นอย่างใจเย็น

คราแรกที่เสกโน๊ตบุ๊คออกมานั้นเพราะว่ามันเป็นของนางในโลกเก่าและอีกอย่างมันถูกชาร์จแบตเตอรี่เอาไว้จนเต็มเสมอคิดว่าจะเอาออกมาดูเล่นเรื่อยเปื่อยพอแบตเตอรี่หมดก็เก็บกลับไปเพราะที่โลกใบนี้ไม่มีไฟฟ้าใช้ให้นางชาร์จเติมแบตเตอรี่ได้ แต่เมื่อลองเปิดมาได้สักพักหนึ่งพบว่าแบตเตอรี่ไม่ยุบลงไปเลยแม้แต่นิดเดียวนางจึงเดาว่ามันสามารถใช้ได้โดยที่ไม่มีวันหมดช่างดียิ่งนัก

เฉินหยางมองสิ่งที่นางเรียกว่าโน๊ตบุ๊คมันมีเสียงและภาพเคลื่อนไหวก็พลันรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย

"พี่ใหญ่สิ่งนี้เขาเรียกว่าหนังหรือละครเรามาดูเรื่องนี้กันเถิด" ไป๋หลันเอ่ยบอกพร้อมแกะถุงขนมออกมากินและหยิบป้อนใส่ปากพี่ชายของนางด้วยเช่นกัน

"อืม...กรอบอร่อยรสชาติเค็ม ๆ มัน ๆ" เฉินหยางเอ่ยบอกเมื่อได้ลิ้มลองรสชาติขนมที่น้องสาวป้อนให้

"ลองดื่มน้ำอัดลมเจ้าค่ะพี่ใหญ่ แต่ค่อย ๆ ดื่มนะเจ้าคะประเดี๋ยวจะสำลักเอาได้" ไป๋หลันเอ่ยบอกพลางเปิดกระป๋องเครื่องดื่มดังซ่า!!แล้วส่งให้พี่ชายลองดื่ม

"อึก ๆ...แค่ก!แค่ก!" เฉินหยางเมื่อรับเครื่องดื่มมาจากน้องสาวก็ยกขึ้นดื่มทันที มันจี๊ดขึ้นไปถึงจมูกจนต้องไอออกมา แต่รสชาติอร่อยดีเขาชอบ

"ข้าบอกแล้วว่าค่อยๆดื่ม" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหลังพี่ชายเบา ๆ จากนั้นทั้งสองก็นั่งดูละครบนจอคอมตรงหน้า นั่งดูมาได้สักพักไป๋หลันก็เอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิว่า "คนนี้คือหลัวในมโนของข้า"

เฉินหยางได้ยินเช่นนั้นก็สงสัยจึงเอ่ยถามน้องสาว "อะไรคือหลัวมโนหรือ?"

"หลัวมโนก็คือสามีในฝันอย่างไรเล่าพี่ใหญ่ฮ่า ๆ ๆ" ไป๋หลันเอ่ยตอบพร้อมหัวเราะชอบใจ

"เจ้า!!...ยายเด็กแก่แดด" เฉินหยางกัดฟันเอ่ยออกมาพลางคิดในใจว่าน้องสาวของตนทำไมถึงพูดจาไม่เป็นสตรีเช่นนี้กัน และแล้วเวลาล่วงเลยไปไม่รู้เท่าไร หมีสองตัวนั่งหัวชนกันแล้วหลับไปในที่สุด

ยามเฉิน(07.00-08.59) สายลมพัดแผ่วลอยผ่านม่านหน้าต่างเบา ๆ แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามา ร่างบางที่กำลังนอนอยู่ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้น

''เช้าแล้วหรือสงสัยเมื่อคืนดึกไปหน่อยไม่รู้ว่าพี่ใหญ่ออกไปตอนไหน'' ไป๋หลันเอ่ยพึมพำกับตัวเองเมื่อตื่นนอน จึงรีบล้างแปรงฟันแล้วเดินออกไปจากห้องทันที เมื่อมาถึงยังโต๊ะอาหารก็พบว่าบิดา มารดาและพี่ชายนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"ข้าขอโทษเจ้าค่ะที่มาช้าทำให้ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ต้องรอนาน" ไป๋หลันย่อกายคำนับทุกคนที่ต้องมานั่งรอนางกินข้าวอย่างสำนึกผิด

"ไม่เป็นไรหรอกหลันเอ๋อร์พวกเราก็เพิ่งจัดโต๊ะอาหารเสร็จเมื่อสักครู่เอง มานั่งกินข้าวกันเถิด" เฉินหยวนเอ่ยบอกบุตรสาว

"เจ้าค่ะท่านพ่อ"

เมื่อทั้งหมดทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อย ไป๋หลันเดินพยุงบิดาพากลับเข้าห้องเพื่อทำการรักษาทันที ส่วนมารดาและพี่ชายยืนรออยู่ด้านนอกห้อง