หลินไป๋หลัน นิยาย บท 9

"เราจะย้ายไปอยู่ในเมืองกันหรือ?" เฉินหยางเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"พ่อว่าถ้าเราหาบ้านใหม่แค่พักอาศัยก็พอได้ แต่ถ้าจะทำการค้ามันจะยากไปเสียหน่อย เพราะในตัวเมืองต่างก็มีร้านค้าร้านรวงมากมายอย่างละหลายแห่งแล้ว ผู้คนอยู่อาศัยมากก็จริงแต่ก็ยังเทียบกับเมืองหลวงไม่ได้" เฉินหยางเอ่ยชี้แนะบุตรของตน

"เช่นนั้นพวกย้ายไปเมืองหลวงดีหรือไม่เจ้าคะท่านพ่อ" ไป๋หลันเอ่ยถาม พลางคิดว่าถ้าเมืองหลวงสามารถทำการค้าได้ดีเช่นนั้นก็ควรไปทำการค้าที่นั่น

"พ่อก็อยากกลับเมืองหลวงแต่ร่างกายของพ่อยังไม่แข็งแรงกลัวว่าจะทำให้พวกเจ้าลำบาก”

"เช่นนั้นเราย้ายไปอยู่ในตัวเมืองหนานเหอกันก่อน รอให้ท่านพ่อพักรักษาตัวให้หายดีและกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม เราค่อยย้ายไปเมืองหลวงกันดีหรือไม่ขอรับ" เฉินหยางเอ่ยถามความคิดเห็นทุกคน

"เป็นความคิดที่ดีเลยเจ้าค่ะพี่ใหญ่ ท่านพ่อ ท่านแม่ท่านเห็นด้วยหรือไม่เจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยชมพี่ชายแล้วหันไปถามความคิดเห็นของบิดา มารดา

"เอาตามที่พวกเจ้าเห็นสมควรเลย พ่อตามใจพวกเจ้า" เฉินหยวนเอ่ย ตนเป็นแค่คนป่วยอย่างไรเสียหน้าที่ทั้งหมดก็เป็นของบุตรทั้งสองที่ต้องคอยดูแล หากพวกเขาอยากได้สิ่งใดตนก็ตามใจ

"แม่ก็แล้วแต่พวกเจ้าเช่นกัน" อูเย๋าเอ่ย

"เช่นนั้นพี่ใหญ่เราออกไปหาบ้านที่ตลาดกันเถอะ เผื่อว่ามีหลังไหนบอกขายบ้าง อ้อ!!...ท่านแม่เย็นนี้ไม่ต้องเข้าครัวทำอาหารนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวลูกจะกลับมาทำเอง" ไป๋หลันเอ่ยบอกมารดา นางไม่อยากให้ท่านต้องเหน็ดเหนื่อย มีอะไรพอช่วยได้นางก็อยากช่วย อีกอย่างตัวนางไม่ต้องลงมือทำอาหารเองเพราะแค่นึกว่าอยากกินอะไรเพียงใช้มนต์วิเศษเสกมันออกมาเท่านั้น เมนูอาหารในโลกเก่ามีมากมายจนนับไม่ถ้วนนางอยากให้คนในครอบครัวได้ลิ้มลองเช่นกัน

"ได้จ้ะ พวกเจ้ารีบไปรีบกลับเดินทางปลอดดีเล่าเข้าใจหรือไม่" อู๋เย๋าเอ่ยบอกบุตรทั้งสองของตน

"เจ้าค่ะ /ขอรับท่านแม่" ทั้งสองเอ่ยรับคำมารดาพร้อมกัน หลังจากหารือกันเรียบร้อย ไป๋หลันและเฉินหยางก็ออกจากบ้านเดินทางเข้าสู่ตัวเมืองทันที

"หยุดก่อนพี่ใหญ่ ข้าว่าเราเดินทางด้วยสิ่งนี้ดีกว่า" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมใช้มนต์วิเศษนำรถมอเตอร์ไซด์คันงามของตนเองในโลกเก่าออกมา มอเตอร์ไซด์เวสป้าปรากฏตรงหน้าทันที ปกติเวลาเดินทางพี่ชายของนางจะใช้ธาตุลมเร่งความเร็ว แต่วันนี้ไม่ปกติเพราะนางจะให้พี่ชายซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์

"มันคือสิ่งใดหรือหลันเอ๋อร์" เฉินหยางเอ่ยถามพลางมองสิ่งประหลาดตรงหน้าอย่างสงสัยเพราะมันแปลกตามากไม่เคยพบเห็นมาก่อน

"มันมีชื่อว่า'แมงกะไซด์เจ้าค่ะฮ่า ฮ่า ฮ่า" ไป๋หลันเอ่ยพลางหัวเราะชอบใจ แถวบ้านนอกตอนเป็นเด็กนางเคยเรียกมันแบบนี้ แล้วที่แห่งนี้จะเรียกอย่างไรมันก็ไม่ผิดเพราะไม่มีใครรู้

"แมงกะไซด์หรือ?...ชื่อช่างแปลกยิ่งนัก" เฉินหยางเอ่ยถามพลางมองหน้าน้องสาวที่กำลังนั่งขี่เจ้าแมงกะไซด์อยู่

"พี่ใหญ่มานั่งซ้อนท้ายข้าเร็วเข้า แล้วเอามือกอดเอวข้าไว้เอาให้แน่นเลยนะ ประเดี๋ยวจะร่วงลงไปเจ็บตัวแย่เลย" ไป๋หลันเอ่ยพลางตบมือไปที่เบาะด้านหลังตุ้บ!ตุ้บ!...ทำสีหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม นางอยากให้พี่ชายได้ลองสัมผัสสิ่งแปลกใหม่ดูบ้างก็เท่านั้นเอง

เฉินหยางเดินมานั่งค่อม'แมงกะไซด์'แล้วเอื้อมมือไปกอดเอวน้องสาวตามที่บอกเอาไว้เพราะกลัวตก จากนั้นนางก็ขี่เจ้าแมงกะไซด์ส่ายไปส่ายมาน่าหวาดเสียวยิ่งนัก เขาจึงกอดเอวนางขึ้นพลางซบหน้าลงที่หัวไหล่หลับตาแน่นด้วยความหวาดกลัว

'ฮึ ฮึ ฟินตายอย่างสงบ ศพชมพูอีกแล้วครับท่าน' ไป๋หลันคิดในใจอย่างมีความสุข

จากนั้นนางก็ขี่แมงกะไซด์มุ่งหน้าไปยังตลาดทันที ก่อนจะถึงตัวเมืองนางจอดรถแล้วเก็บมันเข้าไปไว้มิติ จากนั้นก็เดินเท้าต่อ หากขับเข้าไปในตัวเมืองชาวบ้านจะหาว่าพวกนางเป็นตัวประหลาดเอาได้ แต่ตลอดระยะทางที่ขับมานั้นปลอดผู้คนจึงไม่มีผู้ใดพบเห็น

ทั้งสองเดินมายังตลาดไป๋หลันมองบรรยากาศภายในเมืองหนานเหอค่อนข้างจะคึกคัก ผู้คนในเมืองเดินขวักไขว่ สองข้างทางมีร้านค้าใหญ่ ๆ อยู่หลายร้านและบางร้านก็ตั้งโต๊ะขายของกันริมถนน นางชวนพี่ชายแวะทุกร้านโดยเฉพาะร้านของกินนางซื้อของกินหลายอย่างเพราะไม่เคยกินนางเพิ่งมาเดินตลาดครั้งแรกของโลกนี้

เฉินหยางเองเมื่อเห็นน้องสาวเดินเข้าออกร้านนั้นร้านนี้เขาก็ได้แต่ยิ้ม นางช่างสดใสหน้ารักและดูมีความสุขมากกับการกิน แล้วรอยยิ้มของนางช่างเป็นรอยยิ้มที่ชวนให้ลุ่มหลงยิ่งนัก เฉินหยางคิดได้เช่นนั้นก็รีบเดินเข้าไปหาน้องสาวแล้วเดินอยู่ด้านข้างคอยส่งสายตาดุดันไปให้บุรุษทั้งหลายที่มองน้องสาวของตนทันที

ทั้งสองเดินเข้าซอยนั้นออกซอยนี้อยู่ประมาณหนึ่งชั่วยาม พร้อมกับถามไถ่ชาวบ้านว่ามีบ้านหลังไหนบอกขายบ้างก็พบว่ามีจำนวนห้าหลัง เมื่อไปสำรวจมาแล้วพบว่ามีบ้านขนาดใหญ่หนึ่งหลังอยู่ท้ายตลาดเป็นบ้านไม้ภายในด้านหน้ามีโถงรับแขก ข้าง ๆ เป็นห้องหนังสือ และมีห้องนอนใหญ่หนึ่งห้อง ถัดมาเป็นห้องครัว มีเรือนเล็กหลังเล็กอยู่สองหลังด้านข้าง มีสวนดอกไม้และศาลานั่งเล่นหนึ่งหลัง ดูสวยงามและลงตัวเป็นอย่างมาก