หลงไหลในความเสน่หาของเขา นิยาย บท 7

ซูชิงกับอันรั่วนัดกันที่ร้านกาแฟ

เมื่อเจอกัน อันรั่วก็พูดอย่างเป็นห่วง: "ซูชิง เมื่อคืนทำไมเธอถึงกลับไปล่ะ ฉันโทรหาก็ไม่รับ ฉันร้อนใจแทบบ้า"

"รั่วรั่ว ขอโทษนะ เมื่อคืนเมาน่ะ" ซูชิงรู้สึกผิดมาก: "ฉันเรียกรถกลับไปเอง เธอใจเย็นๆ อยากดื่มอะไรฉันเลี้ยงเอง"

ซูชิงไม่กล้าพูดว่าตนเองไปกับผู้ชายคนหนึ่งแล้ว

"เธอไม่เป็นไรก็พอ เงินเดือนแค่นั้นของเธอ เธอเก็บไว้เองเถอะ" อันรั่วถอนหายใจพร้อมถาม: "เธอยังจะกลับไปบ้านตระกูลซูไหม?"

"ไม่แล้ว ที่นั่นไม่ใช่บ้านของฉันมาตั้งนานแล้ว" ซูชิงยิ้มเจื่อน เธอย้ายออกมาจากบ้านตระกูลซูและเช่าบ้านอยู่ข้างนอกนานแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะงานแต่งครั้งนี้เธอก็จะไม่กลับไปที่บ้านตระกูลซูเหมือนกัน

คำพูดของอันรั่วเตือนสติซูชิง หลานวันนี้ราวกับฝันฉากหนึ่งเลย ไม่ว่าจะเป็นแผนการของแม่เลี้ยงหรือการที่ฉู่เทียนอี้เปลี่ยนใจ แต่ชีวิตของเธอก็ต้องเดินหน้าต่อ

เธอลาพักร้อนมาครึ่งเดือน พรุ่งนี้วันลาก็หมดแล้ว ถ้าเธอยังอยากอยู่ในเมืองนี้ก็ต้องทำงาน

เธอไม่ใช่คุณหนูที่ร่ำรวย นอกว่าแซ่ซูแล้ว ทุกอย่างของตระกูลซูก็ไม่เกี่ยวกับเธอเลย

ซูชิงกลับบริษัทมาทำงาน

ทั้งบริษัทไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลซูเลย แล้วก็ยิ่งไม่มีคนรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับฉู่เทียนอี้

นิสัยของซูชิงค่อนข้างเงียบ เธอไม่เคยพูดกับใครว่าเธอกำลังคบกับฉู่เทียนอี้อยู่ หรือกระทั้งเรื่องที่เกือบจะแต่งเข้าไปในตระกูลฉู่ด้วย

ทั้งบริษัทล้วนนึกว่าซูชิงโสด แล้วก็เป็นแค่คนธรรมดา

เมื่อกลับมาถึงบริษัท ซูชิงก็รีบเข้าสู่โหมดใช้งานกดตัวเองเอาไว้ด้วยความรวดเร็ว ทำให้ตัวเองไม่ไปคิดถึงเรื่องฉู่เทียนอี้อีก

หลังจากแยกกับลู่หรงเยียน ทั้งสองก็ไม่ได้เจอกันเลยเป็นเวลาครึ่งเดือนกว่า เพียงแต่ติดต่อกันทางวีแชตเท่านั้น

ซูชิงทำงานแปลภาษา ทำงานจนถึงดึกแทบจะทุกวัน

วันนี้

ซูชิงทำงานถึงห้าทุ่มอีกแล้ว เธอเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากบริษัท

รถเมล์เที่ยวสุดท้ายกำลังจะหมดแล้ว

ซูชิงรีบร้อนไปขึ้นรถ แต่ก็ช้าไปหน่อย จึงทำได้แค่มองรถเที่ยวสุดท้ายทิ้งห่างเธอออกไป

"ดูท่าวันนี้ต้องเรียกรถอีกแล้ว"

ซูชิงพึมพำเบาๆ เธอรู้สึกสงสารกระเป๋าเงินนิดหน่อย

ในตอนนี้ มีรถที่ดูคุ้นตาค่อยๆ มาจอดลงตรงหน้าของซูชิง

เมื่อกระจกรถลดลง ลู่หรงเยียนก็ยื่นหัวออกมา พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน: "ชิงชิง ขึ้นรถ"

ในตอนที่ซูชิงเห็นลู่หรงเยียน เธอก็มีความมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง

ทั้งสองคนไม่ได้เจอกันครึ่งเดือนกว่า ลู่หรงเยียนไม่ได้พูดว่าจะเจอ ส่วนเธอเองก็ไม่ได้เรียกร้อง บวกกับความยุ่ง ในวีแชททั้งสองก็คุยกันน้อยมากด้วย

ซูชิงแทบจะลืมแล้วว่าตัวเองเป็นคนที่มีแฟน

เมื่อเห็นซูชิงอึ้งไป ลู่หรงเยียนก็ลงรถ พร้อมเปิดประตูให้เธออย่างสุภาพบุรุษและมองเธอด้วยสายตาลุ่มหลง: "ทำไม? ไม่เจอกันครึ่งเดือนก็ไม่รู้จักแฟนตัวเองแล้วเหรอ? ดูท่าคืนนี้ต้องย้ำความทรงจำให้หน่อย"

"คุณ คุณมาได้ยังไง" ซูชิงตั้งสติได้ เธอรู้สึกแปลกใจมาก

"วันนี้เลิกเร็วหน่อยมาอยู่กับคุณ" บนใบหน้าของลู่หรงเยียนมีรอยยิ้มที่อบอุ่นอยู่ตลอดเวลา: "ช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อย ก็เลยละเลยคุณไป ไม่โกรธใช่ไหม!"

"ไม่เลย ช่วงนี้ฉันก็ยุ่งเหมือนกัน" ซูชิงเข้าไปนั่งในรถ เธอไม่โกรธจริงๆ แถมยังค่อนข้างรู้สึกผิดด้วย เพราะเธอเกือบจะลืมว่าตัวเองมีแฟนไปแล้ว

"ยังไม่ได้กินข้าวเย็นใช่ไหม ไปกินด้วยกันสักหน่อยเถอะ" ลู่หรงเยียนขับรถ: "หลังจากนี้ผมมารับ-ส่งคุณทำงานนะ มันดึกเกินไป ผู้หญิงคนเดียวอันตราย"

"ไม่..." ต้องวุ่นวายหรอก

ซูชิงยังไม่ทันพูดจบ ลู่หรงเยียนก็พูด: "ตอนนี้คุณเป็นแฟนของผม รับ-ส่งแฟนไปทำงานเป็นหน้าที่ของผู้ชาย"