หลงไหลในความเสน่หาของเขา นิยาย บท 9

"มีสิทธิ์อะไร? แกมันเป็นอะไร" ซูเซว่อาละวาดอย่างก้าวร้าวและเย่อหยิ่ง

ลู่หรงเยียนขมวดคิ้วอย่างเย็นชา: "วุ่นวาย!"

เมื่อหวังหยางได้รับคำสั่ง เขาก็รีบสั่งพวกยามทันที: "โยนออกไป"

"ครับ ผู้จัดการหวัง"

พวกยามล็อกฉู่เทียนอี้กับซูเซว่เอาไว้ และลากพวกเขาออกไปทันที

ทั้งจนตรอกทั้งลำบากใจ

ซูเซว่โวยวาย: "อย่ามาแตะฉัน ออกไป ฉันเป็นถึงภรรยาของคุณชายฉู่ พวกแกกล้าล่วงเกินฉันเหรอ"

แม้แต่ฉู่เทียนอี้พวกเขายังไม่สนใจ แล้วภรรยาของคุณชายฉู่จะมีประโยชน์อะไร?

ฉู่เทียนอี้เองก็โมโหจนหน้าเขียว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโดนดูถูกแบบนี้เลย

เขาคิดขึ้นมาได้ว่าหวังหยางสั่งให้คนโยนพวกเขาออกมาหลังจากที่ผู้ชายคนนั้นพูดว่า'วุ่นวาย'สองคำนั้นออกมา

หรือผู้ชายคนนั้นจะมีเบื้องหลังยิ่งใหญ่อะไรจริงๆ?

ไม่ใช่แน่นอน

เสื้อผ้าที่ผู้ชายคนนั้นใส่มันธรรมดามาก ทั้งตัวของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้านั้นก็ดูไม่ได้มีเงินเลย ส่วนรถที่คนใช้กันราคาแสนกว่าคันนั้นก็เป็นรถเก่าหลายปีแล้ว น่าจะเป็นรถมือสอง

ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมหวังหยางถึงเชื่อฟังขนาดนี้?

ซูเซว่ถูกยามทิ้งไว้ที่หน้าประตู มือเธอถูกับพื้นจนถลอกและกระทืบเท้าด้วยความโมโห: "เทียนอี้ พวกมันทำแบบนี้กับพวกเราได้ เจ็บมากเลย"

ฉู่เทียนอี้เองก็เต็มไปด้วยความโกรธ เขาตะคอกด้วยความอับอาย: "หุบปากเดี๋ยวนี้ กลัวจะขายหน้าไม่พอหรือไง?"

ซูเซว่โกรธจนจะร้องไห้แล้ว เธอมองไปยังซูชิงที่ยืนอยู่ตรงประตูและริษยาจนคลั่ง: "สารเลว แกเป็นคนทำทั้งนั้น"

เมื่อซูชิงได้ยินจึงหัวเราะ: "ก็อุตส่าห์ขอให้เธอถ่อมตัวบ้างแล้ว ดูสิ ตอนนี้โดนตบหน้าเข้าแล้ว ขอแค่เธอขอร้องฉัน บางทีฉันอาจจะมีความสุขแล้วเชิญพวกเธอเข้ามาก็ได้ อยู่ข้างนอกดูจนตรอกขนาดไหนกัน ถ้าโดนคนรู้จักเห็นเข้าก็ขายหน้าแย่เลยจริงๆ"

ซูชิงคืนคำพูดเมื่อครู่ของซูเซว่คืนกลับไปแทบจะเหมือนเดิมทุกประการ

ซูเซว่โกรธจนหน้าแดงหน้าขาว ยังอยากจะด่าอีก แต่ฉู่เทียนอี้ดึงเธอเอาไว้: "ยังไม่ไปอีก? ยังอยากจะอยู่ขายหน้าต่ออีก?"

พูดจริงๆ เมื่อเห็นซูเซว่กับลู่หรงเยียนออกไปอย่างจนตรอก ก็ไม่ต้องพูดเลยว่าในใจของซูชิงได้ระบายความโกรธมากแค่ไหน

"คุณลู่ครับ เชิญด้านใน" หวังหยางนำทางอยู่ด้านหน้าด้วยความนอบน้อม

ซูชิงกระซิบถามด้วยความอึดอัดใจมาก: "อะไรกัน? ไม่ใช่ร้านถูกเหมาแล้วเหรอ? ทำไมถึงยังให้พวกเราเข้าได้ล่ะ? คุณมาที่นี่บ่อยเหรอ?"

ถ้าไม่ใช่ หวังหยางจะรู้จักลู่หรงเยียนได้ยังไงอีก?

ลู่หรงเยียนตอบอย่างผ่อนคลาย: "เคยมากับว่านหยางหลายครั้ง เลยค่อนข้างคุ้นเคยกับผู้จัดการหวัง"

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้

"วันนี้คุณว่านเป็นคนเหมาร้านเหรอ?" ซูชิงเข้าใจขึ้นมา มิน่าล่ะเมื่อกี้ลู่หรงเยียนถึงได้มั่นใจขนาดนี้

ก่อนหน้านี้ที่หวังหยางพูดว่าคุณว่าน เธอยังไม่ทันนึกได้ว่าเป็นคุณว่านคนนั้น

ลู่หรงเยียน: "เขาเงินเยอะ"

ซูชิง: "..."

ทั้งครัวเปี๋ยย่วนนั้นเงียบมาก ปกติวันหนึ่งก็รับลูกค้าแค่ 50 คน พอวันนี้ถูกเหมาร้านก็เลยยิ่งเงียบกว่าเดิม

ซูชิงตามลู่หรงเยียนเข้าไป ว่านหยางได้รออยู่ด้านในแล้ว

"ลูกพี่ คุณซู" ว่านหยางโบกมือทักทาย

"คุณว่าน"

ซูชิงรู้แค่ว่านหยางเป็นเพื่อนกับลู่หรงเยียน แต่คิดไม่ถึงว่าว่านหยางจะเป็นลูกคนรวยเจ้าถิ่นถึงได้เหมาที่นี่ได้

"คุณว่าน คุณลู่ คุณซู เชิญรับประทานให้อร่อยครับ!" หวังหยางรู้จักวางตัวมาก เขาไม่ได้รบกวนการทานอาหารของพวกเขาและพาคนอื่นออกไปแล้ว แม้แต่พนักงานก็ยังคอยเฝ้าอยู่ห่างออกไปเป็นสิบก้าวเลย

หน้าที่ของว่านหยางในวันนี้คือใช้ชื่อของตัวเองเหมาร้านนี้แทนลู่หรงเยียน

เมื่อหน้าที่ทำเร็จแล้ว เขาก็ไม่สามารถอยู่เป็นก้างขวางคอต่อได้อยู่แล้ว

ว่านหยางแกล้งทำเป็นรับสายโทรศัพท์และหาข้ออ้างที่ไม่ค่อยจะดีขึ้นมา: "ลูกพี่ คุณซู ผมมีธุระด่วนต้องกลับก่อนแล้ว พวกคุณทานกันให้อร่อยนะ"

"อืม" ลู่หรงเยียนตอบอย่างเบาๆ ด้วยสีหน้าแบบเชิญหมอบกลับไปได้เลย