หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 102

บทที่102 ชีวิตนี้อย่าพยายามหาทางกำจัดผม

ฉูเจ๋อหยางนั่งลงเบาๆถัดจากเป้ยฉ่ายเวย การเคลื่อนไหวนั้นทั้งอ่อนโยนและทั้งขัดขืนจับมือของเธอซึ่งพยายามเอามาปิดบังใบหน้าเอาไว้ มีห้อเลือดบนผิดหน้าที่ขาวบริสุทธิ์ ใบหน้านูนบวมปรากฏเห็นเส้นเลือดเล็กๆ

ที่มุมปากนั้นเป็นรอยแผล เลือดสีแดงเข้มตัดกับริมฝีปากของเธอ

ทุกๆแห่งทำให้น่าสลดใจ ถึงแม้จะเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่เมื่อเห็นมันก็ยังกระทบความรู้สึกเขา คลื่นใต้น้ำในดวงตาของเขาดูเหมือนจะโค่นพังทลายออกมา

ปลายหัวใจเขาเหมือนถูกเครื่องมืออะไรเสียบแทง คิ้วเขาขมวดเป็นปมแน่น

“ฉันไม่เป็นไร แค่เจ็บนิดหน่อยเท่านั้น” เป้ยฉ่ายเวยเห็นเขามองที่บาดแผลบนใบหน้าของเธอและนิ่งเงียบไป เธอไม่อยากให้เขาเห็นเธอในลักษณะนี้ เธอจึงเบนหน้าหนี

ฉูเจ๋อหยางเลิกเสื้อผ้าของเธอขึ้น ผิวอันขาวนวลถูกปกคลุมไปด้วยรอยแผลขนาดต่างๆ แม้ว่าจะทายาแล้ว แต่ว่ามันก็ยังดูน่าตกใจอยู่ดี

เขาไม่รู้ว่าตัวเองมีอารมณ์แบบไหน เมื่อเห็นบาดแผล สิ่งที่เขาคิดอย่างแรกเลยก็คือต้องให้ผู้หญิงคนนั้นชดใช้หนักกว่านี้อีกสิบเท่า

หากไม่ใช่เพราะเหตุผลเดียวที่คอยบอกกับเขาอยู่ในหัว ว่าอย่าทำแผนการที่วางเอาไว้มานานพังลงด้วยอารมณ์ชั่ววูบ มันไม่ใช่แรงกายแรงใจของเขาคนเดียว แต่ว่ามันเป็นหยาดเหงื่อของพวกเขาทั้งหมด

“ขอโทษ”

เป้ยฉ่ายเวยหรี่ตาลง มือทั้งสองข้างจับเขาเอาไว้แน่น เธอกลัวว่าตัวเองจะพลั้งระบายความคับข้องใจทั้งหมดกับชายตรงหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ

เธอน่าจะหิวมากจริงๆ จะได้ยินคำขอโทษจากฉูเจ๋อหย่างได้อย่างไร

ทั้งสองตาของเขาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

“ฉันเหนื่อยแล้ว อยากจะนอน คุณไปเถอะ”

เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าจะผ่านสองสามวันนี้ไปได้อย่างง่ายดาย เรื่องที่ควรเป็นก็ไม่ได้เกิดขึ้น ถ้าหากว่าฉูเจ๋อหยางไม่ได้ปรากฏตัว เธอจะหลอกตัวเองว่าอย่างไร

แต่ว่าจู่ๆเขาก็ปรากฏตัวขึ้น จู่ๆก็พูดคำนี้ออกมา

ฉูเจ๋อหยางเห็นเธอมองและหลบสายตา เขาจึงเอื้อมมือออกไปโอบกอดเธอไว้ ขากรรไกรของเขาวางอยู่บนไหล่ของเธอ เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำที่ข้างหูของเธอ “เป้ยฉ่ายเวย ทำไมถึงโง่นักนะ”

ไม่รู้จักป้องกันตัวเองเลยสักนิด ทำไมถึงต้องยอมเจ็บตัว

เป้ยฉ่าวเวยกัดริมฝีปากและพูดเนิบๆ “ฉันเป็นหนี้หล่อน”

“ครั้งหน้าอย่าใจอ่อน” ในมุมที่เป้ยฉ่ายเวยมองไม่เห็น ผู้ชายคนที่สงบนิ่งมาตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่ดวงตาที่คมลึกของเขาเต็มไปด้วยเจตนาของฆ่า

“ฉูเจ๋อหยาง ถ้าหากว่าคุณหวังดีกับฉันจริงๆก็ปล่อยฉันไปเถอะ หรือว่าตอนนี้คุณจะเสนอเงื่อนไขที่สามออกมา” เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ชายทที่อยู่ๆก็กลับกลายเป็นอ่อนโยน เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าเธอค่อนข้างสบายใจ

เธอแค่อยากจะพารุ่ยรุ่ยเข้ารับการผ่าตัด และหนีให้ไกลความขัดแย้งในเรื่องนี้

ฉูเจ๋อหยางกอดเป้ยฉ่ายเวยแน่น ลมหายใจที่ปลายจมูกก็หนาแน่นขึ้น “เป้ยฉ่ายเวย คุณคิดแต่จะหนีไป”

อันตรายที่เข้ามาใกล้ข้างกายเธอเช่นนี้

เป้ยฉ่ายเวยกัดริมฝีปาก ตาเธอหรี่ลง ไม่ใช่เธอว่าเธอไม่อยากอยู่สงบสุขสบายใจ ไม่ใช่ที่เธอคิด เรื่องทั้งหมดสามารถแก้ไขได้อย่างง่ายดาย

หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินตัวเองถามออกไป “คุณเลิกกับหนานฉิงได้ไหมล่ะ”

ความเงียบกดดันทำให้บรรยากาศซับซ้อนยิ่งนัก

และนั่นเอง เธอก็ได้รับคำตอบนี้ เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าบาดแผลในใจเธอถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ยากแม้กระทั่งจะหายใจเพราะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด