หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 103

บทที่103 รู้สึกว่าตัวเองเหมือนปลาเค็ม

เป้ยฉ่ายเวยนอนอยู่บนเตียง ด้านหน้ามีเพียงบราตัวหนึ่ง ร่างกายส่วนล่างเธอก็เปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้น

การพูดปลอบขวัญเช่นนี้ดีกว่าไม่มีอะไรเลย ช่วยบรรเทาความอึดอัดใจของเธอลงไปได้บ้าง

มีสัมผัสอันยอดเยี่ยมผ่านมาทางด้านหลัง ทำให้เธอถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย หลังจากคิดแล้วเธอก็อดกลั้นเอาไว้ เธอไม่อยากให้ฉูเจ๋อหยางเข้าใจผิด

ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบ การรับสัมผัสของมนุษย์จะขยายออกไปอย่างไม่สิ้นสุด แม้แต่เป้ยฉ่ายเวยเองก็ต้องการที่จะหนีจากภาพที่ปรากฏขึ้นในหัวสมอง เส้นใยประสาทถูกส่งผ่านไปถึงสมองของเธอทีละขั้น

ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกถึงนิ้วเรียบยาวที่สัมผัสอยู่บนหลังของเธอ ปลายนิ้วนั้นมีสัมผัสของความเย็น เธอสั่นสะท้านขึ้นมา

แย่แล้ว เธอรู้สึกเหมือนว่าขนเธอลุกตั้งขึ้น

ดวงตากลมดำของฉูเจ๋อหยางมองไปที่ไหล่อันเพรียวบางของเธอทั้งสองข้างซึ่งนอนราบอยู่ มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยและพูดว่า “พลิกตัวสิ”

“ข้างหน้าไม่ต้องทาหรอก ฉันทำเองได้”

เป้ยฉ่ายเวยส่งเสียงอู้อี้ดังมาจากโซฟา แขนขาเธอไม่มีแรง ไม่สามารถแม้แต่จะพลิกตัวได้

“ใครบอกจะทาข้างหน้าให้คุณ ผมแค่จะดูเข่าคุณหน่อย จะดูว่าเส้นเอ็นได้รับบาดเจ็บรึเปล่า”

เสียงของฉูเจ๋อหยางเปี่ยมไปด้วยความดราม่า ทำให้หน้าของเป้ยฉ่ายเวยนั้นร้อนผ่าว เธอพยุงตัวเองและพลิกตัวขึ้น จากนั้นก็มองตรงไปที่เขา “ดูสิ”

ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นปลาเค็ม พลิกตัวไปมาเพื่อโรยเกลือ ชุ่มไปทั้งตัว

เฮ้อ สะดือก็ดำตัวก็เหม็น ทำอะไรกันเนี่ย

ฉูเจ๋อหยางจัดการบาดแผลของเธอโดยที่ไม่ได้เหลือบตามอง สีหน้าเขาจริงจังมาก สายตาที่คมลึกไม่ได้สอดส่ายไปบนร่างกายส่วนบนของเธอเลยแม้แต่น้อย

การเคลื่อนไหวนั้นทั้งคล่องแคล่วและอ่อนโยน ไม่เพียงแต่ไม่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด แต่ยังทำไห้รู้สึกผ่อนคลายมากอีกด้วย

หน้าของเป้ยฉ่ายเวยแดงก่ำด้วยความละอาย เธออาจจะเข้าใจเขาผิดไป

“ไม่มีปัญหา พองนิดหน่อย ทายาแล้วเดี๋ยวก็หาย”

ฉูเจ๋อหยางเงยหน้าขึ้นและเห็นหน้าของเป้ยฉ่ายเวยแดงก่ำไปหมด ขนตาเรียงยาว ฟันกัดริมฝีปากล่างสีแดงเข้มอยู่

ภายใต้ลำคอที่สวยงามคือไหปลาร้าอันเซ็กซี่ ต่ำลงไปก็คือกระต่ายน้อยอันงดงามของเธอ เอวอันเพรียวบาง และยังมีขาสองข้างอันเนียนขาว

ต้องบอกว่า เธอมีหุ่นที่สมบูรณ์แบบมาก ความพอเหมาะพอดีบนเตียงกับเขาก็เช่นกัน

เมื่อคิดเช่นนี้ ดวงตาเขาก็ล่องลอยไปอยู่ครู่หนึ่ง แต่เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น มันก็หายวับไปภายใต้การควบคุมตนเองกันแข็งแกร่งของเขา

“ดีนะ ไม่งั้นยุ่งแน่ๆ” เป้ยฉ่ายเวยโล่งอก ขาขยับไม่สะดวก ยังลำบากอยู่ เธอไม่อยากให้รุ่ยรุ่ยเป็นห่วง

เป้ยฉ่ายเวยพูดขอบคุณห้วนๆและเริ่มไล่เขา “ขอบคุณ ฉูเจ๋อหยางคุณไปได้แล้ว”

ฉูเจ๋อหยางเบ้ปากอย่างไม่พอใจ “เป้ยฉ่ายเวย คุณนี่ผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

“...” เป้ยฉ่ายเวยสงสัยว่าจะเธอจะสามารถขับไล่เขาออกไปได้ไหม เมื่อได้ยินคำพูดเขา เธอก็รู้ว่าไม่มีทาง

---จ๊อก จ๊อก

สองเสียงดังขึ้นข้างๆคนทั้งสอง เป้ยฉ่ายเวยไม่มีความกล้าแม้แต่จะมองฉูเจ๋อหยาง เธอหมุนตัวหันหน้ามุดเข้าหาโซฟา

โอ้พระเจ้า ทำไมถึงต้องให้เธอขายหน้าต่อหน้าผู้ชายคนนี้ เธออายจะตายอยู่แล้ว

“หิวแล้ว” เสียงของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉง

“อื้อ…” เป้ยฉ่ายเวยทำลายความเงียบ เสียงท้องร้องเบาๆ เธอหิวมากจริงๆ ท้องร้องเป็นเรื่องปกตินะ