หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 104

บทที่104 คู่ที่อบอุ่น

รอเป้ยฉ่ายเวยมายืนอยู่ที่หน้าเตา ถึงจะมีการตอบสนอง ฉูเจ๋อหยางสิ่งนี้เป็นการ “เพิ่มงาน” ของตัวเอง

“ว่าไง ไม่ใช่อยากกินไข่รึ” ฉูเจ๋อหยางพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“โอ้ เดี๋ยวก็เสร็จแล้วค่ะ” เป้ยฉ่ายเวยรีบล้างผักหนึ่งกำมือในทันที จากนั้นก็ต้นหอมสองสามต้น ชิ้นเนื้อไม่ติดมันไว้สำหรับเตรียมทำหม้อไฟ จากนั้นจึงเอาไข่ออกมาสองฟอง

หลังจากนั้นไม่นานบะหมี่หอมสองชามบนโต๊ะก็มีหมูและผักเพิ่มเข้าไป

ฉูเจ๋อหยางมองชามก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ตรงหน้า ดวงตามืดมิดไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาหยิบตะเกียบขึ้นด้วยท่วงท่าที่สง่างาม

เป้ยฉ่ายเวยค่อยๆละเมียดทานก๋วยเตี๋ยวในชาม สายตาของหล่อนมองผู้ชายคนนั้นในหลายแง่หลายมุมโดยไม่รู้ตัว เธอลังเลที่จะถาม “ฉูเจ๋อหยาง…”

“ตอนทานข้าวไม่ควรพูด” เสียงผู้ชายคนนั้นแว่วมาเบาๆ

เป้ยฉ่ายเวยหน้าเศร้าลง คำที่รุ่ยรุ่ยพูดกับซือซือ ตอนนี้กลายเป็นฉูเจ๋อหยางพูดกับเธอ พวกเขาพ่อลูกช่างเหมือนกันจริงๆ

ยกเว้นเรื่องที่ไม่สมบูรณ์ ที่เหลือก็สมบูรณ์ยิ่ง พวกเขาดูเหมือนกันมาก รุ่ยรุ่ยความจริงมีบางส่วนที่เหมือนเธอ เช่นดวงตาที่ไม่คมลึกและน่ากลัวเหมือนฉูเจ๋อหยาง

ถ้าหากว่าการผ่าตัดของรุ่ยรุ่ยประสบความสำเร็จ เขาก็คงจะสูงใหญ่เช่นเดียวกับฉูเจ๋อหยาง ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอก็สบายใจแล้ว

สายตาของเป้ยฉ่ายเวยยังเป็นประกาย เธอจ้องฉูเจ๋อหยางไม่ละสายตา เขาไม่ค่อยชอบสายตาที่เป้ยฉ่ายเวยมองอยู่ตอนนี้นัก มันเหมือนกับว่าเธอกำลังมองคนอื่นผ่านตัวเขา

คนที่สำคัญมากแอบซ่อนอยู่ในใจเธอ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง แต่มีอะไรบางอย่างบอกว่าตนเองกับบุคคลนั้นมีความสัมพันธ์อะไรที่สลักซับซ้อนอยู่

เพื่อบุคคลนั้นแล้ว เขาเชื่อว่าเป้ยฉ่ายเวยสามารถเสียสละทำทุกอย่างได้

นี่ไม่ได้เป็นความรู้สึกที่ดีนัก

“มองพอแล้ว”

เสียงของผู้ชายคนนั้นยิ่งเย็นชา เป้ยฉ่ายเวยส่ายตะเกียบโดยไม่รู้ตัว เธอรีบเร่งทานบะหมี่เข้าไป เธอไม่รู้ว่าตัวเองเผลอทำให้เขาขุ่นเคืองใจตรงไหน

หลังอาหารเย็น เนื่องจากเป้ยฉ่ายเวยขยับแขนขาไม่สะดวก ในที่สุดฉูเจ๋อหยางก็ต้องเป็นคนทำความสะอาดห้องครัว

เป้ยฉ่ายเวยซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาราวกับเป็นราชินี ถ้าหากว่าหลังจากมื้ออาหารแล้วจะมีผลไม้มาด้วยก็จะสมบูรณ์มาก

หลังจากที่ฉูเจ๋อหยางจัดการเสร็จเรียบร้อยและกลับมา เขาก็กลับมามือเปล่า เป้ยฉ่ายเวยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ฉูเจ๋อหยางแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นและพูดเบาๆ “เพิ่งทานข้าวอิ่ม อีกครึ่งชั่วโมงค่อยทานผลไม้แล้วกัน”

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อถูกรู้ทัน เธอหยิบรีโมทขึ้นมาอย่างซุ่มซ่ามเพื่อฆ่าเวลา

เมื่อกลับมาที่โต๊ะอาหาร เธออยากจะถามฉูเจ๋อหยางว่าเมื่อไหร่จะกลับไป แต่หลังจากที่เธอพยายามหลายครั้งแล้วก็ไม่ประสบผลสำเร็จ เธอได้แต่อดทนเอาไว้

ทางโทรทัศน์ฉายรายการวาไรตี้โชว์ตอนสองทุ่ม เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ดู สายตาเธอจับจ้องไปที่ชายที่อยู่ข้างๆ

ฟ้าจะมืดแล้ว พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว

ทำอย่างไรดี ยังขี้เกียจไม่ออกไปอีก

เป้ยฉ่ายเวยไม่มีทางเลือก เธอแกล้งทำท่าทางง่วงเหงาหาวนอน “ง่วงจังเลย…”

เสียงตะโกนขึ้นในใจ ฉูเจ๋อหยาง รีบไปได้แล้ว รีบกลับซะที

ฉูเจ๋อหยางเหมือนกันได้ยินสิ่งที่เธอคิด เขาลุกขึ้นจากโซฟา เขาอุ้มเธอขึ้นและเดินตรงไปที่ห้องนอนจากนั้นวางเธอลงบนเตียง และยังห่มผ้าห่มบางๆให้เธออีกด้วย

ไม่มีพาสเวิร์ดนั่นแปลว่าเธอสามารถโทรไปที่ไหนก็ได้ เป้ยฉ่ายเวยกำโทรศัพท์เอาไว้และเลื่อนแตะหน้าจอ เมื่อเทียบกับโทรศัพท์มือถือพังๆของเธอ โทรศัพท์ของฉูเจ๋อหยางนับว่าทันสมัยมาก สัมผัสนั้นว่องไวนัก

เธอเผลอคลิกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ โทรศัพท์เปิดโปรแกรมวีแชทโดยอัตโนมัติ หน้าจอว่างเปล่าไม่มีข้อความใด

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกประหลาดใจที่เห็นผู้ชายอย่างฉูเจ๋อหยางก็ใช้วีแชทเหมือนกัน ในหน้ารายชื่อเพื่อนของเขามีเพียงถังฉีตงเท่านั้น

ใจเธอแอบเจ็บแปลบและคิดว่าหรือว่าจะมีหนานฉิงอีกคนหนึ่ง

ทันใดนั้นกรุ๊ปแช็ทที่มีคนอยู่ห้าคนก็โผล่ขึ้นมา มีเพียงข้อความเดียวเท่านั้น ตาแก่หูลี ตาแก่เคล่ะ

ทำไมถึงเป็นชื่อเล่นอย่างลับๆที่เธอเคยตั้งให้กับฉูเจ๋อหยาง

เธอสงสัยแต่ก็ไม่ได้ละเมิดความเป็นส่วนตัวของเขา เธอยื่นโทรศัพท์ให้กับเขา “มีข้อความถึงคุณน่ะ”

ฉูเจ๋อหยางเหลือบมองไป เขาแตะที่โทรศัพท์สองครั้ง และยื่นมือออกไปรับมา “ไม่มีสัญญาณเตือนอีกแล้ว”

เป้ยฉ่ายเวยคำรามเบาๆ เหมือนตัวอ่อนของหนอน

“นอนเถอะ พรุ่งนี้ผมจะทายาให้คุณอีกรอบ” ฉูเจ๋อหยางลูบหัวเธอเบาๆ

เป้ยฉ่ายเวยหน้าร้อนขึ้นมาทันที เธอแอบเอาใบหน้าตัวเองมุดใต้ผ้าห่ม

“อย่าแตะต้องตัวฉัน ฉันจะนอนแล้ว” เสียงอู้อี้ดังออกมาจากในผ้าห่ม

ห้านาทีให้หลังเป้ยฉ่ายเวยก็รู้สึกเสียใจ ใบหน้าของเธอบังเอิญไปปะทะกับเอวของผู้ชาย กลิ่นของร่างกายชายคนนั้นก็แข็งแกร่งขึ้น

มันอบอวลขึ้นเรื่อยๆ นั่นทำให้อัตราการหายใจถี่ขึ้น จากนั้นเธอก็พ่นไอร้อนสู่ร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง จากนั้นก็อุทาน เหมือนกระต่ายที่ตกใจกลัวออกจากผ้าห่ม