หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 105

บทที่105 เห็ดหูหนูที่พูดถึงไม่ได้

“ออกมาจนได้” เสียงทื่อๆของผู้ชายคนนั้นดังมาจากทางเหนือศีรษะ

เป้ยฉ่ายเวยกำผ้าปูที่นอนแน่น เธอพยักหน้าเหมือนกระเทียม คิดแล้วก็ออกแรงส่ายหัว หากไม่ใช่เพราะใบหน้าอันบวมเป่งที่บิดเบาความเร่าร้อนบนใบหน้าของเธอไว้ เธอคงไม่มีหน้าจะมองใครอีกแล้ว

เธอกลายเป็นส่วนสำคัญของผู้ชายในภายใต้ผ้าห่ม เขายืดตัวออก ผ้าห่มถูกกางออกกว้างขวาง

เมื่อหวนคิดถึงรูปร่างอันสูงใหญ่ เป้ยฉ่ายเวยอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว

เห็ดหูหนูรึ น่ากลัวมาก

“อ้า---ฉูเจ๋อหยาง คุณทำอะไรน่ะ”

“คุณว่าไงล่ะ” ฉูเจ๋อหยางช้อนคนขึ้นมา จุดไฟนิดเดียวก็วิ่งเสียแล้ว บนโลกนี้มีเรื่องดีเช่นนี้ที่ไหน

“ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปไม่ได้หรือยังไง คุณเห็นรึเปล่าว่าขาฉันยังเจ็บอยู่ หน้าก็ยังบวมน่าเกลียด” เพื่อที่เป้ยฉ่ายเวยจะหนีความรับผิดชอบ เธอเริ่มลดใบหน้าลงอย่างรู้สึกผิด

แต่ฉูเจ๋อหยางกลับไม่มีความสุข ดวงตาของเขากลับมัวหมอง มือใหญ่จับเธอไว้ในอ้อมแขน ริมฝีปากบางอันเย็นเฉียบประกบลงบนริมฝีปากน้อยซึ่งพูดพล่ามไม่หยุด

เสียงทั้งหมดดับลงไป

เหลือเพียงแต่ไอความร้อนอันไม่มีที่สิ้นสุด

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าทั้งตัวเธออ่อนปวกเปียกไปหมด มือน้อยๆเผลอไปลูบไล้ที่ไหล่ของเขา

เมื่อฉูเจ๋อหยางสิ้นสุดจูบอันเอ้อระเหยนี้ เป้ยฉ่ายเวยยังคงจมอยู่กับมัน

“ว่าไง อยากต่อไหม” ผู้ชายเสียงแหบห้าวทำหน้าดีใจเป็นพิเศษ

เป้ยฉ่ายเวยกำกำปั้นขึ้นมา เธอทุบไปที่ชายตรงหน้าหลายต่อหลายครั้ง นั่นทำให้เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เป้ยฉ่ายเวยยิ่งรู้สึกอาย เธอหลับตาและแกล้งตาย

ฉูเจ๋อหยางรู้ว่าเธอหน้าบาง มุมปากของเขายกขึ้นแต่เขาก็ไม่ได้พูดหยอกล้อเธออีก

วันนี้เป้ยฉ่ายเวยเจอมาหลายเรื่อง เธอหลับตาลง และหลับไปพร้อมกับเงยหน้าขึ้น

ภาพที่กลมกลืนนี้ถูกขัดจังหวะขึ้นด้วยเสียงเรียกเข้า

ฉูเจ๋อหยางหยิงโทรศัพท์ขึ้นมามอง เขาลุกขึ้นจากเตียงอย่างเบามือเบาเท้า และเดินออกจากห้องนอนไป เขาเปิดประตูอย่างนุ่มนวล และเดินตรงไปที่ระเบียง

“ว่าไง”

คนที่ปลายสายไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ยินเสียงแหบแห้งของเขาเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเพียงไม่กี่วินาทีก็ทำให้คนคนนั้นจินตนาการไปอย่างมีสีสัน และถามด้วยคำถามเลอะเทอะ “ไอ้หยา นี่เพิ่งไม่กี่โมงก็เริ่มเผด็จศึกแล้วหรอ”

ฉูเจ๋อหยางรีบโต้กลับ “ทำไม คุณจะบอกตอนนี้ตัวเองไม่มีน้ำยาแล้วหรอ”

ท่าทางฝนจะตกหนักจริงๆ ภูเขาน้ำแข็งหมื่นปีล้อเล่นเป็นกับเขาด้วย ท่าทางคนคนนั้นจะต้องไม่ใช่คนธรรมดา “ชายชราหูลี คำพูดคุณทำฉันเสียความรู้สึกมาก แต่ว่าความอดทนของคุณก็ไม่เท่าไหร่นะ”

เขาจำได้ว่าเพิ่งจะส่งข้อความทางวีแชทไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเอง

“ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็จะวางแล้วนะ” ฉูเจ๋อหยางล้อเล่นด้วยครั้งหนึ่งก็จริง แต่จะให้เขาคุยเล่นต่อไปดูจะไม่มีทาง

เมื่อชายคนนั้นได้ยินฉูเจ๋อหยางพูดเช่นนี้ เขาก็รีบพูดขึ้น “ผมไม่ได้ถามคุณถึงตาเครึ คนของลิ่วเอ่อเข้ามาในเมืองจิ่นอันแล้ว พวกคุณระวังตัวเอาไว้หน่อย”

ดวงตาอันของฉูเจ๋อหยางส่งประกายโศกเศร้า และตอบเสียงเนิบๆ “ทราบแล้ว”

“ใช่แล้ว บอกข่าวดีกับคุณเรื่องหนึ่ง สัปดาห์หน้าผมจะไปหาพวกคุณ ดีใจไหม ชอบไหม ตื่นเต้นไหม…” เขายังไม่ทันได้ “เคลื่อนไหว”ให้เสร็จสิ้น คนในสายก็วางไปเรียบร้อยแล้ว

ชายคนนั้นมองโทรศัพท์มือถือด้วยความวิตกและถอนหายใจ “อ้า ผู้ชายนี่หื่นกระหายจริงๆ”

ที่ด้านมีคนพูดขึ้นด้วยความสมน้ำหน้า “หนูน้อยหมวกแดง คุณยอมรับแล้วใช่ไหมว่าตัวเองไม่ใช่ผู้ชาย”