หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 106

บทที่106 วิธีพูดสองแบบของนิตยสาร

แสงอาทิตย์ยามเช้าตกกระทบผ่านกระจกแล้วทอดลงสู่ร่างกายของชายหนุ่ม ใบหน้านั้นช่างคมชัด สันจมูกสูงเด่นขึ้นมา

ดวงตาสีเข้าลึกเป็นบ่อ ริมฝีปากเรียวบางเหมือนใบมีดที่ไม่ได้เปิดออกจากกัน

เป้ยฉ่ายเวยจำไม่ได้ว่าได้ยินคำพูดเหล่านั้นมาจากนิตยสารที่ไหน

จมูกของผู้ชายถ้ายิ่งตรงมาเท่าไหร่ ความสามารถของเขาก็จะยิ่งยอดเยี่ยมมากเท่านั้น และถ้าปากยิ่งเรียวบางมากเท่าไหร่ ชายคนนั้นก็จะยิ่งเยือกเย็นและโหดร้าย

ไม่รู้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ เธอแค่รู้สึกว่าโบราณได้พิสูจน์มาแล้ว ไว้ให้คนรุ่นหลังได้พิสูจน์ ตลอดชีวิตเธออาจจะไม่มีทางได้รู้ก็ได้

เป้ยฉ่ายเวยทานไปใจก็ลอยไป

ฉูเจ๋อหยางวางตะเกียบลงเรียบร้อยแล้ว เขาเช็ดมุมปาก “สักครู่ผมจะไปที่ออฟฟิศ”

“อ้อ ถ้าอย่างนั้นคุณรีบไปเถอะ” เป้ยฉ่ายเวยหยุดสักครู่ก่อนที่จะพูด

ดวงตาดำมืดของฉูเจ๋อหยางมองดูเธอและพูดว่า “ถ้ามีอะไรก็โทรหาผม”

“ทราบแล้ว คุณรีบไปเถอะ อย่าทำให้เสียงาน” เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าอย่างจริงจัง เธอไม่รู้ว่าสายตาเช่นนั้นของฉูเจ๋อหยางมันหมายความว่าอย่างไร

ท้ายที่สุดแล้วฉูเจ๋อหยางก็ไม่ได้อธิบายอะไร เขาลุกขึ้นสวมเสื้อคลุม ผูกเน็คไทด์ และเดินออกไป

ภายในอพาร์ทเม้นท์ห้องเล็กๆเหลือเพียงเธออยู่แค่คนเดียว เป้ยฉ่ายเวยไม่เคยรู้สึกว่าอพาร์ทเม้นท์ของตัวเองเงียบเหงามาก่อน แต่เมื่อเธอเห็นฉูเจ๋อหยางจากไป เธอกลับรู้สึกถึงความว่างเปล่า

เป้ยฉ่ายเวยตักโจ๊กไปได้ไม่กี่คำเธอก็รู้สึกไม่อยากทานอีกต่อไปแล้ว เธอกลับไปที่ห้องและดูเวลาอย่างเบื่อๆ ถ้าดูจากการบาดเจ็บของเธอแล้ว อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสามวันกว่าที่หน้าจะหายบวม

ตอนที่เธอกำลังเหม่ออยู่นั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา เป้ยฉ่ายเวยตกใจเกือบโยนโทรศัพท์ทิ้งเมื่อเธอเห็นชื่อผู้ที่โทรเข้ามา เธอก็รีบรับสายอย่างรวดเร็ว

“ฮัลโหล…”

ซือซือทำลากเสียงดังขึ้นมา “เฮ้ หัวโต ทำไมเธอไม่รับสายฉันเมื่อวานนี้”

“ฉันไม่รู้ เมื่อวานฉันหลับเร็วมาก” เป้ยฉ่ายเวยตอบหน้าซื่อๆ ถ้าหากมีสายที่ไม่ได้รับ ตอนที่เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเมื่อครู่ก็น่าจะรู้นี่นา แต่เมื่อตอนที่เธอเปิดโทรศัพท์ ก็ไม่เห็นมีการแจ้งเตือนอะไร

“อ๋อ ฉันเข้าใจแล้ว” ซือซือลากเสียงยาว หัวเราะจนดอกไม้สั่นไหว สายที่ไม่ได้สายเพราะว่ามีบางคนตัดสายทิ้งล่ะสิ

เป้ยฉ่ายเวยถามโพล่งออกมา “ซือซือเธอทานยาผิดรึเปล่า”

“ฉันแซวก็หาว่าฉันทานยาผิด” ซือซือรีบเถียงเป้ยฉ่ายเวยในทันที “ไอ้ตาฉูเจ๋อหยางไปจัดการนางหมาบ้าตัวนั้นให้เธอแล้วรึยังล่ะ”

เป้ยฉ่ายเวยนัยน์ตาใสซื่อและตอบด้วยความสัตย์ “ยัง…”

“เฮ่อ ให้หญิงชราทำงานหนักเปล่าๆ ฉูเจ๋อหยางไม่ใช่ผู้ชาย ผู้หญิงของตัวเองถูกทำร้าย ไม่คิดจะทำอะไรสักนิด”

ซือซือรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อวานนี้เธอยังเห็นว่าฉูเจ๋อหยางแทบจะระเบิด ทำไมเมื่อมาหาเวยเวยแล้วเขากลับสงบลง

เธอถามอย่างเงียบๆ “เป้ยฉ่ายเวยเธอบอกความจริงกับฉันมา ฉูเจ๋อหยาง “อ่อนหัด” บนเตียงใช่หรือไม่”

“ซือซือ เธอพูดจาให้มันดีดีหน่อยได้ไหม!” นี่มีเรื่องอะไรกัน เป้ยฉ่ายเวยหน้าแดงไปหมด เธอสลัดคำว่า “เห็นหูหนู” ออกไปจากหัวไม่ได้