หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 107

บทที่107 การนัดหมายของเหาเสว่ฉิน

ขณะที่เป้ยฉ่ายเวยพักฟื้นอยู่ที่บ้าน หลังจากเลิกงานฉูเจ๋อหยางก็หลับมาหาเธอ บางครั้งมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่านี่เป็นภาพลวงตา

ราวกับว่าพวกเขายังคงมีความสัมพันธ์กันอยู่ แค่เพียงเปลี่ยนสถานที่เท่านั้น

แม้ว่าทุกคืนชายหนุ่มจะอยู่ที่ข้างกายเธอ แต่เป้ยฉ่ายเวยกลับรู้สึกเหมือนว่านี่เป็นเพียงแค่ความฝัน เธอระมัดระวังในการรักษาระยะห่าง ไม่ปล่อยให้ตัวเองหลงใหล ฉูเจ๋อหยางก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้เธอ

ที่ออฟฟิศไม่ได้โทรเรียกให้เธอรีบกลับไปทำงาน ไม่ต้องถามก็รู้ว่านี่เป็นคำสั่งของฉูเจ๋อหยาง เธอเองก็ชอบใจอยู่เช่นกัน

น่าเสียดายที่เวลาแห่งความสุขนั้นแสนสั้น สั้นจนทำให้เป้ยฉ่ายเวยคิดว่านี่เป็นการจัดเรียงของโชคชะตา

เมื่อใดก็ตามที่เธอหละหลวม ก็จะมีคนเตือนสติ ให้เธอออกจากความฝันและกลับสู่โลกของความเป็นจริง

สภาพอากาศในวันนี้น่าคับอกคับใจนัก เมฆหนาลอยอยู่บนฟ้า มันเหมือนภูเขาที่วางอยู่เหนือศีรษะคน ทำให้คนหงุดหงิดโดยไม่มีสาเหตุ

เป้ยฉ่ายเวยนั่งพิงหน้าต่างอยู่ในร้านกาแฟ สายตาเธอมองไปที่ผู้คนที่เดินไปมา ช่างน่าหลงใหล

“คุณเป้ย รอนานแล้ว”

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยได้ยิน เธอก็ลุกขึ้นจากที่นั่งและพูดทักทายผู้ที่มาอย่างสุภาพ “คุณป้าเหา”

เหาเสว่ฉินลากเก้าอี้มา เธอนั่งตรงข้ามเป้ยฉ่ายเวยและพูดน้ำเสียงไม่พอใจ “คุณเป้ยเรียกฉันว่าคุณหญิงเหาเถอะ”

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกกระดากปากอยู่บ้างแต่เธอก็เรียกหล่อนใหม่อีกครั้งว่า “คุณหญิงเหา”

พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาถามด้วยความเคารพ “คุณผู้หญิงท่านนี้ ไม่ทราบจะรับเครื่องดื่มอะไรคะ”

“กาแฟแล้วหนึ่ง” เหาเสว่ฉินพูดขึ้น เธอมองอย่างระมัดระวังไปที่เป้ยฉ่ายเวย เมื่อก่อนตอนที่เสี่ยวซือพากลับมา เธอไม่ได้มองอย่างใกล้ชิด แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ ผู้หญิงตรงหน้ากลับดูมีลักษณะบางอย่าง ที่ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมฉูเจ๋อหยางถึงได้ชอบหล่อน

พนักงานเสิร์ฟพยักหน้าและก้าวถอยหลังไป

เหลือเพียงพวกเธอสองคนเท่านั้นที่อยู่ริมหน้าต่าง

เป้ยฉ่ายเวยคาดว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นมานานแล้ว แต่เธอไม่คิดว่าเหาเสว่ฉินจะแสดงอาการดูถูกเธอชัดเจนขนาดนี้ ไม่ได้แยแสเธอเลยแม้แต่น้อย

“อาการบาดเจ็บบนใบหน้าคุณ ฉันได้ยินมาว่าเสี่ยวซือเป็นคนทำ” เหาเสว่ฉินจ้องมองที่รอยบนใบหน้าของเป้ยฉ่ายเวย สีหน้าเธอผ่อนคลายเหมือนกับพูดถึงชุดราคาถูก

หรือเธอเป็นแค่สินค้าราคาถูกในสายตาของเหาเสว่ฉิน “ก็แค่แผลเล็กน้อย”

เหาเสว่ฉินพึมพำเบาๆ

ดูเหมือนฝนกำลังจะตก ในร้านกาแฟมีคนไม่มากนัก พนักงานเสิร์ฟนำกาแฟมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว

เหาเสว่ฉินไม่ขยับ ราวกับว่ากาแฟตรงหน้าหล่อนเป็นเพียงแค่เครื่องประดับ หล่อนก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องไปที่เป้ยฉ่ายเวยเท่านั้น

เป้นฉ่ายเวยรู้ว่านี่เป็นเกมส์ที่คนรวยชอบเล่น หล่อนมองเธอด้วยลักษณะท่าทางอันสูงส่ง ทำให้เธอรู้สึกละอายใจ ต้องการบดขยี้ความภาคภูมิใจในตนเองของเธอ ต้องการให้เธอรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อย

แต่เธอก็ไม่ได้อ่อนน้อมถ่อมตน ไม่ได้รู้สึกขวยเขิน เธอได้ทำในสิ่งที่เหมาะที่ควร