หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 120

ตอนที่ 120 เงียบเท่ากับยอมรับ

“ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะพูดถึงเรื่องนั้น เรื่องของคุณหยางยืดเยื้อมาเป็นอาทิตย์แล้ว ก็ยังไม่มีความคืบหน้าเลยสักนิด แม้ฉันจะคิดว่าสามีของคุณหยางแย่มากก็ตาม แต่ในทางกฎหมายแล้วทุกคนเท่าเทียมกัน ในฐานะที่พวกเราเป็นทนาย สิ่งที่เราต้องใช้คือหลักฐานไม่ใช่ความรู้สึก”

หลินไห่ก็เห็นใจผู้หญิงคนนั้น แต่จะเอาความเห็นใจนี้มาเป็นหลักฐานไม่ได้ อีกอย่างก็อยู่ที่นี่มานาน ก็เลยเห็นเรื่องนี้จนชินแล้ว

ก็เหมือนหมอที่เห็นคนตายมาเยอะ ในฐานะที่พวกเขาเป็นหมอก็ต้องช่วยเหลือผู้ป่วยอย่างสุดความสามารถ ในทางกลับกัน ทนายก็ต้องทำตามบทบาทหน้าที่ของทนาย

เป่ยฉ่ายเวยค่อยๆเอามือลงอย่างรู้สึกห่อเหี่ยว “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

แบบนี้ถ้าจะให้ฉูเจ๋อหยางเปลี่ยนคดีนี้ให้เป็นของเสี่ยวป๋ายก็คงยากสินะ?

“แน่นอนว่าถ้าฉูเจ๋อหยางยอมที่จะรับทำคดีก็อาจจะไม่เป็นแบบนั้น เพราะเขาเป็นคนเดียวที่สามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้” จริงๆแล้วหลินไห่ต้องการพูดเพื่อปลอบใจเป่ยฉ่ายเวยเท่านั้น

แต่เป่ยฉ่ายเวยได้ยินแบบนั้นก็รีบเข้าไปกระโดดโลดเต้น “ขอบคุณนะคะพี่ไห่”

“หื้ม? เดี๋ยวนะเวยเวย ฉันแค่....” หลินไห่มองเวยเวยที่กำลังดีใจอยู่ เขาพูดไม่ได้ว่าทนายฉูที่เก่งขนาดนั้น เขาไม่สนใจคดีเล็กๆแบบนี้หรอก

“พี่ไห่ไม่ต้องพูดอะไรฉันก็เข้าใจ ฉันแค่อยากลองสักครั้ง” เป่ยฉ่ายเวยก็เข้าใจสิ่งที่หลินไห่พูด แต่เธอก็ยังลืมภาพที่เขาทำงานที่ห้องอาหารวันนั้นไม่ลง

หลินไห่เห็นว่าเป่ยฉ่ายเวยมุ่งมั่นในคำพูดมากก็เยไม่ได้พูดอะไร แค่หวังว่าเจ้านายจะให้อภัยในคำพูดของเด็กที่เปรียบเสมือนดอกไม้คนนี้

ในห้องทำงาน

หนานฉิงกำลังมองร่างกายทรงพลังและโครงหน้าที่เด่นชัดของผู้ชายตรงหน้าอย่างชื่นชม ถ้าผู้ชายตรงหน้ารักเธอเหมือนที่เธอรักเขาก็คงจะดีไม่น้อย

แต่ทั้งหมดกลับถูกทำงานลงด้วยน้ำมือของเป่ยฉ่ายเวย

หนานฉิงกดสายตาลงต่ำแล้วแสดงออกอย่างน่าสงสาร “อาหยาง คุณยังโกรธฉันอยู่อีกหรอ? ทำไมถึงไม่ยอมรับสายฉัน”

ชายที่อยู่หลังโต๊ะทำงานยังคงทำงานต่อไปเหมือนไม่ได้ยิน

ท่าทีที่เย็นชาของฉูเจ๋อหยางทำให้หนานฉิงรู้สึกเสียใจอย่างมาก มันยากที่จะพูดว่าพ่อของเธอยินยอมเรื่องระหว่างเรา เพราะตอนนี้ฉูเจ๋อหยางกำลังมีปัญหา

“อาหยาง คุณกำลังโทษว่าฉันเป็นคนลงมือกับเวยเวยใช่ไหม? หนานฉิงพูดด้วยความรู้สึกเสียใจ “เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันกับผู้ชายที่ฉันรักที่สุดอยู่ด้วยกัน ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะโกรธเลยใช่ไหม?”

ปลายปากกาของเขาหยุดลง ดวงตาที่เข้มของเขามองมาที่หนานฉิงด้วยความเย็นชา “อย่าลืมนะว่าตอนนั้นเราเลิกกันแล้ว ฉันจะอยู่ที่ไหนกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ”

“อาหยางฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันก็แค่ใจร้อนก็เลยทำอะไรอย่างนั้นลงไป แต่เวยเวยก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่หรอ แรงแค่นั้นจะทำให้เธอบาดเจ็บได้ยังไง?” หนานฉิงเผชิญหน้ากับชายที่กำลังจ้องมองเธอ

ฉูเจ๋อหยางควรจะไม่รู้ว่าวันนั้นเป่ยฉ่ายเวยโดนทำร้ายเพราะเธอ

ฉูเจ๋อหยางกำปากกาแน่นจนเกือบจะหักคามือเขา เขากำลังควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่ได้มันระเบิดออกมา

เขาพูดออกมาด้วยเสียงเรียบๆอย่างเย็นชา “ฉันไม่อยากฟัง เธอออกไปได้แล้ว”

“อาหยาง คุณอย่าทำแบบนี้นะ ฉันเองก็รู้สึกแย่เหมือนกัน ฉันรู้ทุกอย่างแล้ว พ่อแม่ของฉันบังคับให้คุณเลิกกับฉัน แล้วฉันก็เพิ่งจะรู้ ขอโทษนะอาหยาง ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะทำแบบนี้”

หนานฉิงพูดด้วยน้ำตาที่กำลังคลอเบ้า เธอไม่อยากเสียอาหยางไป ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่อยากให้เป่ยฉ่ายเวยอยู่กับอาหยาง

อาหยางจะต้องเป็นของเธอ ของเธอคนเดียวเพียงเท่านั้น

ความเย็ยยะเยือกในตัวของฉูเจ๋อหยางเริ่มแผ่ซ่านออกมารอบๆบริเวณ ร่างสูงของเขาค่อยๆลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ แล้วเดินไปหาหนานฉิงอย่างช้าๆ โดยที่ดวงตาสีเข้มนั้นกำลังจับจ้องไปที่หนานฉิงด้วยความเย็นชา