หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 122

บทที่122 แอบตามแต่ถูกจับได้

หลังจากที่เป้ย​ฉ่า​ย​เวย​ทานอาหารกับหลี่จื่อเชียนเสร็จแล้ว เธอปฏิเสธ​ความปรารถนาของหลี่จื่อเชียนที่จะส่งเธอกลับบ้าน

เพราะว่าเธอยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องที่ต้องไปทำ

เรื่องของคุณหยางเธอปล่อยวางไม่ได้เพราะว่าเธอก็เป็นแม่คนเหมือนกัน

เมื่อคิดเช่นนี้ เป้ยฉ่ายเวยก็ไม่สามารถควบคุมความตึงเครียด​ในใจได้

เธอกำโทรศัพท์​อยู่นานไม่ยอมกดหมายเลขที่คุ้นเคย

เป้ยฉ่ายเวยเดินไปเดินมา คิดไม่ตกกับโทรศัพท์ในมือ โทรหรือว่าไม่โทร นี่เป็นปัญหา​

ในที่สุดเธอก็กรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง​ "บ้าจริง ทำไมฉันจะต้องวิ่งไปหาฉู​เจ๋อหยางด้วย"

ใช่ เธอเองที่ทนไม่ได้ ร่างกายไม่สามารถ​ควบคุมได้ เธอเข้าไปที่เขตบริเวณที่พัก​ของฉูเจ๋อหยาง ยังหวังว่าจะมีไอ้โง่ที่ลากพาเธอกลับออกไป

เธอควรจะกลับไป ถ้าหากว่าบังเอิญพบฉูเจ๋อ​หยาง​พาหนานฉิงกลับมา จะยิ่งทำให้ตัวเองทุกข์​ระทม

เป้ยฉ่ายเวยไม่หยุดที่จะเข้าข้างตัวเอง กลับไปโทรหาเขาเอาก็ได้ รออีกสักพักไม่ต้องรีบร้อน​ ช่วงที่ลังเลอยู่นี้ก็กินเวลาไปแล้วครึ่ง​ชั่วโมง​

เมื่อเธอตกลงใจว่าจะกลับแล้ว ก็เห็นร่างสูงปนดื้อรั้นเดินเข้ามา หัวใจเธอเต้นแรง เธอรีบหลบซ่อนที่หลังต้นไม้ใหญ่ นัยน์ตา​น้อยๆยังคงจับจ้องทุกก้าวย่างของฉูเจ๋อ​หยาง​

ยังดี ยังดี ฉูเจ๋อหยางไม่ได้หยุดฝีเท้าและเดินตรงเข้าไปด้านใน

เป้ยฉ่ายเวยกลัวจนหลับตาปี๋ ไม่รู้​ว่าทำไมเธอจึงมีภาพหลอนว่าตัวเองเป็นคนเลอะเลือนที่มาสะกดรอยเขา เหอเหอ เธอว่าตัวเองอย่างนี้ได้อย่างไรกัน

เธอโผล่ศีรษะออกมาอย่างระมัดระวังเพื่อต้องการตรวจสอบว่าฉูเจ๋อหยางเข้าไปแล้วจริงๆ

“ตามผมมาทำไม”

เสียงอันหนาวเหน็บดังขึ้นที่ด้านหลังเป้ยฉ่ายเวย เธอตกใจและชี้ไปที่ชายตรงหน้าพร้อมพูดติดอ่าง “ฉูเจ๋อหยางคุณกลับเข้าไปแล้วนี่!!!”

แล้วออกมาทำไม

ฉูเจ๋อหยางใช้สายตาอันเอือมระอามองไปที่เป้ยฉ่ายเวย เธอคิดว่าเธอซ่อนตัวดีแล้ว เขาแค่แกล้งทำเป็นไม่เห็น และเดินอ้อมออกมาทางประตูอื่น

เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณยังไม่ได้ตอบผม”

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ “ทำไมฉันจะต้องบอกคุณ ที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของคุณ ฉันอยากไปที่ไหนฉันก็จะไปที่นั่น”

ฉูเจ่อหยางเงยหน้าขึ้นมองที่ตั้งของอพาร์ทเม้นต์ของตนเอง ดวงตาเขาหรี่เล็กลง “งั้นก็เชิญ”

พูดจบก็ไม่สนใจเป้ยฉ่ายเวย เขาหมุนตัวกลับเข้าไปในตัวอาคาร

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเห็นว่าฉูเจ๋อหยางกำลังจะไป ท่าทีเธอก็เปลี่ยนเป็นลุกลี้ลุกลน เธออ้าปากแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร เธออยากจะถ่วงฉูเจ๋อหยางเอาไว้แต่ก็ไม่รู้ว่าจะใช้เหตุผลอะไร ได้แต่มองเห็นเงาของฉูเจ๋อหยางค่อยๆลับไป

ในที่สุดเธอก็โพล่งออกมา “ฉูเจ๋อหยาง ฉันอยากไปนั่งเล่นในบ้านคุณ”

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยได้ยินสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา เธอแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเอง อะไรทำให้เธออยากจะไปนั่งเล่นในบ้านของเขานะ นั่งเล่นบ้าบออะไร เธอแค่อยากคุยกับเขา ในตอนนั้นลิ้นพันกันพัลวัน กลายเป็นแบบนี้ไปได้

เธอไม่ได้ต้องการนั่งเล่น

แต่ฉูเจ๋อหยางกลับหันกลับมา เธอแทบอยากจะคืนคำ เธอได้แต่ทำแกล้งโง่และยิ้มๆ “เอ่อ ฉูเจ๋อหยางวันนี้พระจันทร์สวยดีนะ”