หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 123

บทที่123 พี่ชายคนหล่อ คุณยอดเยี่ยมมากอะ!

มือเป้ยฉ่ายเวยยังไม่ทันได้แตะลูกบิดประตู ทั้งตัวเธอก็ถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอด กลิ่นจางๆของยาสูบที่ไม่เหมือนใครของชายคนนี้ ทำให้เธอคิดอยากจะร้องไห้

“คุณคิดอยากจะช่วยหล่อน” เสียงต่ำของชายคนนั้นดังลอดมาทางหน้าผาก

นี่ทำให้ได้รู้ว่านอกจากกลิ่นยาสูบบนตัวชายคนนั้นแล้ว ยังมีกลิ่นเหล้าอีกด้วย ถ้าหากว่าไม่ได้อยู่ใกล้มาก ก็คงจะไม่ได้กลิ่น

เธอถามด้วยความตะลึง “ฉูเจ๋อหยาง คุณดื่มเหล้าหรอ”

“อื้อ” ฉูเจ๋อหยางตอบรับโดยไม่คลายมือที่กอดรัดเธอไว้ในอ้อมอก เขาได้แต่กอดเธอไว้อย่างเผด็จการ

“ทำไม” เป้ยฉ่ายเวยไม่เข้าใจ เขาไม่ได้ไปทานข้าวกับหนานฉิงหรอกรึ ทำไมถึงได้ไปดื่มอีก เมื่อนึกถึงหนานฉิงใจเธอก็ฟุ้งซ่านและค่อยๆสงบลงทีละน้อย

เธอออกแรงผลักฉูเจ๋อหยาง ฉูเจ๋อหยางไม่ได้คิดว่าเธอจะออกแรงเช่นนี้ ครู่หนึ่งที่ทำให้เธอผละออกไปเล็กน้อย เขาจ้องมองแววตาอันใสซื่อของเธอ

ราวกับจะถามเธอว่า ทำไม

เป้ยฉ่ายเวยกระวนกระวายใจ เธอเบนหน้าหนีจากใบหน้าของเขา “ฉันอยากจะช่วยหล่อน”

“ได้” ฉูเจ๋อหยางจ้องมองท่าทีขัดขืนของเธอ และกลับไปนั่งที่โซฟา

เป้ยฉ่ายเวยจ้องฉูเจ๋อหยาง เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าใกล้เขาและเลือกตำแหน่งที่จะนั่งลง “ต้องทำอย่างไร”

ฉูเจ๋อหยางท่าทางดูเหนื่อยล้า เขายกมือขึ้นเลิกคิ้วและพูดขึ้นเบาๆ “หาผู้ชายที่โกหกให้เจอ คิดหาวิธีทำให้เขามาเป็นพยาน โจทก์ได้พูดถึงข้อมูลการแชทและรูปภาพไว้ไม่ใช่รึ”

“อื้อแต่ว่าเสี่ยวหยาบอกว่าไม่สามารถใช้เป็นพยานปากเอกได้ สามารถเป็นได้แค่พยานรอง และก็ไม่แน่ว่าจะเป็นประโยชน์” สายตาของเป้ยฉ่ายเวยเป็นทุกข์ เธอกัดริมฝีปากไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองแสดงอาการอะไรออกมา

ฉูเจ๋อหยางคร่ำครวญ “วางใจเถอะ รูปถ่ายไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้ โจทก์อยู่บริษัทเดียวกับจำเลยไม่ใช่รึ เธอต้องมีโอกาสเห็นผู้หญิงคนนั้นอย่างแน่นอน หาโอกาสดูโทรศัพท์ของหล่อน ต้องมีหลักฐานอย่างอื่นเก็บไว้อย่างแน่นอน”

“แต่ว่าอย่างนี้อาจจะเป็นอันตรายนะ” เป้ยฉ่ายเวยพูดด้วยความกังวล

“อยากจะชนะก็ต้องใช้ความพยายามของตัวเอง ไม่มีอาหารกลางวันฟรีบนโลก ขอแค่เธอสามารถทำได้ พวกเราทางด้านทนายก็สามารถช่วยให้เธอชนะคดีนี้ได้”

น้ำเสียงฉูเจ๋อหยางเข้มขึ้น คดีนี้ทั่วไปแล้ว เขาไม่สนใจนัก ถ้าหากว่าไม่ใช่หญิงสาวโง่ตรงหน้า เขาจะไม่มีข้อยกเว้นเด็ดขาด

“ฉันเข้าใจแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปคุยกับคุณหยาง” เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าการที่ฉูเจ๋อหยางจะสอนวิธีการให้เธอนั้นก็เป็นเรื่องยากแล้ว ถ้าขอมากไปกว่านี้ก็เท่ากับได้คืบจะเอาศอก

และดูท่าทางของฉูเจ๋อหยางเหมือนเขาจะเหนื่อยล้าเต็มที

ฉูเจ๋อหยางหันหลังไม่มองไปที่เธออีก เขากล่าวอย่างไม่ใยดี “หมดเรื่องแล้ว คุณก็ไปเถอะ”

เมื่อเห็นฉูเจ๋อหยางเป็นเช่นนี้ เป้ยฉ่ายเวยก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เท้าเหมือนมีรากงอกออกมาทำให้ขยับเคลื่อนไหวไม่ได้ สิ่งที่เธอต้องการ เธอก็พูดไปแล้ว เธอจะยังมีข้อแก้ตัวอะไรในการอยู่ที่นี่อีกล่ะ

ไม่มีแล้ว ควรจะรู้ขอบเขตตัวเอง ที่จริงวันนี้ก็ได้เกินกว่าที่คิดเอาไว้แล้ว

เป้ยฉ่ายเวยค่อยๆลุกขึ้นจากโซฟา เธอหยุดและเหลียวไปมองที่ฉูเจ๋อหยาง เท้าช่างหนักเหมือนเหล็กกล้า จะเคลื่อนตัวไปที่ประตูช่างยากนัก

ก้าวเท้าเดินไปได้ไม่ไกลนัก เป้ยฉ่ายเวยสูดลมหายใจลึกที่ด้านหลังของฉูเจ๋อหยาง เธอรวบรวมความกล้าก่อนที่จะหันไปพูด “ฉูเจ๋อหยาง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ไม่อย่างนั้นให้ฉันทำซุปช่วยสร่างเมาให้ไหม”

เธอบอกกับตัวเอง เพื่อเป็นการตอบแทนที่ฉูเจ๋อหยางช่วยเหลือ มันไม่ได้สื่อถึงอะไร

ฉูเจ๋อหยางหรี่ตาลง เขาพูดโดยไม่หันไปมอง “ผมหิวแล้ว”