หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 142

บทที่ 142กับดัก

คุณหยางไม่ได้ขัดขวางการไปของเป้ยฉ่ายเวย ทำแค่จ้องมองแผ่นหลังของเธอที่เริ่มห่างออกไปไกล จนเป้ยฉ่ายเวยหายไปจากระยะสายตา เธอก็ไม่ได้ลุกขึ้นจากนั่งเพื่อจากไปแต่อย่างใด

เหมือนกำลังรอใครสักคน

ผ่านไปสักพัก ชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงสวมหมวกแก็ป อากาศอบอ้าวในหน้าร้อนแบบนี้ยังจะใส่เสื้อแขนยาวตัวหนา ห่อหุ้มทั้งร่างของเขาเอาไว้ข้างในนั้น เหลือแค่ปากที่ยังพอเห็นไว้พูดคุย

เขาก้าวเดินพรวดพราดเข้ามา จนถึงเก้าอี้ที่เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งนั่งไป แล้วก็ย่อตัวนั่งลงไปบนนั้น

สายตาคุณหยางจดจ้องไปยังภาพถนนนอกกระจกใส แต่กลับเอ่ยถ้อยคำกับชายหนุ่มที่นั่งลงตรงหน้า “ทำดีมาก”

“ถ่ายเสร็จเรียบร้อย รับรองว่าไม่มีปัญหาแน่ๆ” เสียงแหบต่ำในลำคอของชายหนุ่มเหมือนเป็ดที่ถูกคนบีบคอไว้ ฟังดีๆแล้วก็ทำให้คนฟังรู้สึกอึดอัดไปด้วย

คุณหยางละสายตากลับมา มองเห็นมุมปากที่ดูภูมิใจนักหนาของชายหนุ่ม ในดวงตาก็ฉายแววรังเกียจออกมา แต่ไม่นานก็หายไป เชิดคางแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันให้เงินแกแล้ว ปิดปากแกให้ดี”

เธอรู้ดีว่าเป้ยฉ่ายเวยคงไม่ต้องการเงินนี้ เงินในซองจึงเป็นเงินที่เตรียมไว้ให้ชายตรงหน้า ถ้าเป้ยฉ่ายเวยยอมรับแฟลชไดร์ฟของเธอไป เธอก็คงไม่ต้องใช้แผนสองแบบนี้หรอก โทษเป้ยฉ่ายเวยที่อ่านสีหน้าของตัวเองไม่ออกเอง

“เหอะๆ คุณหยาง สบายใจได้เลย ปากไอ้หกอย่างผมน่ะปิดสนิทที่สุดแล้ว” ไอ้หกจ้องมองซองเงินที่นูนออกมาอยู่ข้างหน้าตนเอง ไม่ได้สนใจท่าทางเย่อหยิ่งของคุณหยางเลย รีบหยิบซองเงินยัดไว้ในกระเป๋าเสื้ออย่างละโมบ

แต่คุณหยางกลับไม่วางใจ“เอารูปมาให้ฉันดูก่อน”

“ไม่มีปัญหาครับ คุณหยางค่อยๆดูก็ได้ ผมถ่ายไว้ร้อยกว่ารูปเลย” เมื่อได้รับเงินไอ้หกก็กระตือร้นเอากล้องออกมาวางไว้ตรงหน้าเธอ

คุณหยางกดเปิดอัลบั้มรูปดู ทุกรูปเป็นรูปที่เธอและเป้ยฉ่ายเวยกำลังคุยกัน ตอนที่เธอดันซองเงินไปข้างหน้าของเป้ยฉ่ายเวย ไอ้หกก็ตั้งใจซูมเข้าเป็นพิเศษ เพื่อให้เห็นเป็นภาพใหญ่ๆ ทำให้คนรู้ได้ง่ายว่าเงินในซองมีเยอะแค่ไหน

รูปท้ายๆเธอค่อนข้างจะพอใจ ไม่ว่าเป้ยฉ่ายเวยจะหยิบเงินไปหรือไม่ เพียงแค่ปล่อยรูปพวกนี้ออกไป ทุกคนก็จะคิดเพียงแค่ว่าเป้ยฉ่ายเวยรับเงินนี้ไปแน่ๆ

ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงต้องทำแบบนี้ ก็คือมีคนสั่ง ทีนี้คนก็จะโทษแค่เป้ยฉ่ายเวยที่ไปยุ่งกับคนที่ไม่ควรยุ่งด้วย

“โอเค รอคำสั่งจากฉัน แล้วแกค่อยปล่อยรูปพวกนี้ออกไป” คุณหยางส่งกล้องคืนให้เขา

“ได้เลยครับ คุณหยางถ้าครั้งหน้ามีงานที่ได้เงินดีแบบนี้อีก อย่าลืมเรียกใช้ผมนะครับ ผมรับรองว่าคราวหน้าจะลดราคาให้คุณยี่สิบเปอร์เซ็นต์เลย” ไอ้หกเปิดปากพูดกลิ่นไม่พึงประสงค์ก็กระจายออกมา

คุณหยางขมวดคิ้วอยู่หลายครั้ง ไม่อยากจะเสวนากับคนชั้นต่ำแบบนี้อีก จึงเหยียดกายลุกขึ้นและก่อนจะเดินจากไปก็พูดทิ้งท้ายว่า “ถ้าแกทำพลาด แกคงรู้ผลลัพธ์ดี”

“คุณหยางวางใจได้เลย ต้องคอยปฏิบัติตามกฎ ข้อนี้ผมเข้าใจดี” เสียงหัวเราะคิกๆของไอ้หกทำให้คนฟังปวดแก้วหู

คุณหยางทนอยู่ตรงนี้ไม่ได้แม้แต่วิ ก้าวเท้าเดินออกไปจากที่นี่ทันที

เมื่อกลับมาถึงที่ทำงานเป้ยฉ่ายเวยก็มาถึงโต๊ะทำงานของตนอย่างใจลอย หลูเสี่ยวเหยาเรียกอยู่หลายครั้ง เธอก็ไม่รู้ตัว

หลูเสี่ยวเหยาไม่รู้จะทำยังไง จึงผลักเธอเบาๆ “เวยเวย เป็นอะไรไป ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย”

“เสี่ยวเหยา? เธอเรียกฉันหรอ” เป้ยฉ่ายเวยเอาแต่คิดถึงจุดประสงค์ที่คุณหยางมาพบเธอ เธอไม่สบายใจเลย

หลูเสี่ยวเหยามองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นว่าเป้ยฉ่ายเวยจะเป็นอะไร “ใช่น่ะสิ เรียกเธอตั้งหลายรอบ ตอนเที่ยงเธอออกไปทำอะไรคนเดียว กลับมาถึงได้ดูสติหลุดแบบนี้”

“ฉันเปล่า แค่ออกไปเจอเพื่อน” เป้ยฉ่ายเวยไม่อยากให้หลูเสี่ยวเหยาเป็นกังวลไปด้วย จึงหาเหตุผลมาอ้างแบบขอไปที