หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 144

บทที่ 144เธอคือเหยื่อ

นัยน์ตาที่ดำสนิทของฉูเจ๋อหยางเหลือบมองเธอ ตอบเธอเน้นๆทีละคำ “คาดเข็มเข็ด”

เข็มเข็ดนิรภัยถูกนำมาคาดเสียงดัง “กึก” ตามเสียงของเขาที่เอ่ยขึ้น

เป้ยฉ่ายเวยถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองเข้าไปใจผิดไปเอง ใบหน้างดงามแดงก่ำพูดขึ้นว่า

“ขอโทษ”

ฉูเจ๋อหยางพบว่าตั้งแต่เมื่อกี้แล้วที่เป้ยฉ่ายเวยทำตัวเหมือนวิหคตื่นคันศร จิตใจตึงเครียดเหมือนกับเจอเรื่องอะไรมา เขาถามขึ้นเสียงทุ้มหนักในลำคอไม่ตระหนกวิตกอะไร “เกิดอะไรขึ้น”

“ไปจากที่นี่ก่อนแล้วค่อยพูดได้ไหม” เป้ยฉ่ายเวยอยากจะพูดกับฉูเจ๋อหยางเร็วๆ แต่ก็กลัวว่าจะเจอคนรู้จักที่นี้

ฉูเจ๋อหยางเห็นท่าทางเป็นกังวลของเธอ ก็สตารทรถขับออกจากตึก เมื่อรถขับคงที่อยู่บนท้องถนน

เขาถึงถามอีกครั้ง “พูดมา”

เป้ยฉ่ายเวยพูดเรื่องที่คุณหยางนัดเธอออกไปเจอ ทั้งเรื่องที่สองพูดอะไรกันไปบ้าง ทั้งเรื่องคุณหยางให้อะไรเธอให้ฉูเจ๋อหยางฟังทั้งหมด แม้ว่าเธอไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่ แต่เมื่อเห็นฉูเจ๋อหยาง ใจที่ไม่สงบของเธอก็เหมือนกับหาหลักยึดเจอ

ค่อยๆสงบลงช้าๆ

ฉูเจ๋อหยางไม่ได้ตอบในทันที ภายในนัยน์ตาสีดำที่ลึกซึ้งปรากฏแววสับสน ในใจก็ครุ่นคิดไปด้วย แต่เขาไม่คิดจะอธิบายกับเป้ยฉ่ายเวยแค่พูดขึ้นอย่างสบายๆว่า “เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง ช่วงนี้คุณก็อย่าไปเจอผู้หญิงคนนั้นอีกล่ะ”

“ฉันก็ไม่ได้อยากเจอ ฉันรู้สึกตลอดเลยว่าเธอดูแปลกๆ ส่วนแปลกตรงไหนฉันก็พูดออกมาไม่ได้ ฉันพึ่งจะเจอกับเธอแค่สองครั้งเอง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงได้ทำแบบนั้น” เป้ยฉ่ายเวยหมายถึงว่าเธอกับคุณหยางไม่ได้เป็นศัตรูคู่แค้นกัน แล้วทำไมคุณหยางถึงได้คิดมาถึงเธอได้

“คุณก็แค่เหยื่อ” เป้าหมายของผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เธอ ใครคนนั้นที่อดรนทนไม่ไหวอยากจะสอดแนมเบื้องลึกของเขา

เป้ยฉ่ายเวยมองชายหนุ่มผู้หล่อเหลาข้างกายอย่างสับสน “ถ้าฉันเป็นเหยื่อ แล้วเธอต้องการตกปลาตัวไหนล่ะ”

ฉูเจ๋อหยางกวาดสายตามองเธอเล็กน้อย แล้วก็ไม่มองเธออีก โฟกัสกับการขับรถ

เป้ยฉ่ายเวยไม่เข้าใจว่าทำไมฉูเจ๋อหยางถึงได้ใช้แววตาแบบนั้นมองเธอ

จนกระทั่งเธอพินิจเป้าหมายของคุณหยางภายในใจ สมองก็ปิ๊งอะไรขึ้นมา จากนั้นก็เข้าใจได้ในทันที ดีดตัวขึ้นจากเบาะรถ ไม่ได้ระวังจึงชนเข้ากับหลังคารถ เจ็บจนต้องมุ่นคิ้ว “ซี๊ด——เจ็บจัง”

ฉูเจ๋อหยางขมวดคิ้วหน่อยๆ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้ว่าเป็นห่วงหรือกำลังดุว่า “โตขนาดนี้แล้วยังทำอะไรไม่รู้จักระวังอีก อย่างกับเด็กห้าขวบ”

เป้ยฉ่ายเวยหยุดชะงักมือที่ลูบหัวอยู่ เธอรู้ว่าที่ฉูเจ๋อหยางพูดหมายถึงถึงใคร ตอนที่รุ่ยรุ่ยแอบไปเจอฉูเจ๋อหยาง มักจะเปลี่ยนนิสัยเป็นเด็กห้าขวบตลอด คิดไม่ถึงเลยว่าฉูเจ๋อหยางยังคงเอาใจใส่รุ่ยรุ่ยอยู่บ้าง

หรือว่าจะเป็นความสัมพันธ์ทางสายเลือดระหว่างพ่อกับลูกกันนะ

เธอไม่อยากคิดมาก รีบแสร้งทำเป็นไม่เป็นอะไรแล้วพูดขึ้นว่า “คุณกำลังบอกว่าเป้าหมายของคุณหยางคือคุณงั้นหรอ คือฉันก็แค่คิดไปเรื่อย”

ฉูเจ๋อหยางเริ่มกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงเฉื่อยๆ “ก็ไม่ได้โง่หนิ”

“ฉันไม่ได้โง่อยู่แล้ว” เป้ยฉ่ายเวยพูดขัดเสียงเบา เมื่อได้รับสายตาขุ่นเขียวจากชายหนุ่ม เธอก็สงบปากสงบคำอย่างรู้ความ

เงียบได้ไม่ถึงสองนาที เป้ยฉ่ายเวยก็เปิดปากพูดอย่างอดไม่ได้ “คุณหยางอยากจัดการคุณแล้วทำไมต้องมาหาฉันด้วยล่ะ อีกอย่างคดีหย่าร้างของเธอก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องปลอมนะ”

ดีที่เธอยังสนใจขนาดนั้น

“คดีหย่าร้างของเธอคือเรื่องจริง เพียงแค่เธอเจอกับเงื่อนไขที่ดีกว่าแค่นั้นเอง” ดวงตาของฉูเจ๋อหยางฉายแววคมกล้า

คนเราเมื่อถูกกระตุ้นด้วยผลประโยชน์มหาศาล ก็สามารถทำได้ทุกเรื่องที่เหนือความคาดหมายทั้งนั้น