หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 152

บทที่ 152 หัวแข็ง

เป้ยฉ่ายเวยนั่งรออยู่ในห้องตรวจไม่นาน

อวี๋ซือซือก็รับร้อนเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าบนมือเธอมีผ้าพันแผลพันอยู่ทั้งยังแน่นหนาด้วย ดวงตาก็เต็มไปด้วยความโกรธ “เป้ยฉ่ายเวย แกทำอะไร ไม่เจ็บเท้าก็เจ็บมือ แกไม่อยากมีชีวิตอยู่หรือไงหา”

ได้ยินเสียงแวดๆที่คุ้นเคย เป้ยฉ่ายเวยถึงกับยิ้มอารมณ์ดี ตอบกลับเสียงอ้อนๆ “ซือซือเธอมาแล้ววว”

“ฉันไม่มาได้หรือไง แล้วนังคนนั้นล่ะ บ้าเอ้ย ครั้งนี้ฉันจะต่อยยัยนั้นสักหมัดให้ได้เลยคอยดู” อวี๋ซือซือจ้องเธอที่แกล้งทำเป็นสดใส ในตาก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา ให้ตายเถอะ อวี๋ซือซือคนนี้มีเพื่อนที่โง่เง่าขนาดนี้เลยหรอ

ถูกคนอื่นรังแกครั้งแล้วครั้งเล่ายังจะเป็นแบบนี้อีก

เป้ยฉ่ายเวยปกปิดความเจ็บปวดในดวงตาเอาไว้ เอ่ยปากอธิบายออกไปว่า “ซือซือ ฉันไม่เป็นอะไร ฉันไม่ระวังล้มลงไปเอง อย่าโทษใครเลยนะ”

“ฉันล่ะยอมแกจริงๆ หกล้มจนได้แผลแบบนี้ แกนี่มันไม่มีใครเกินจริงๆ ฉูเจ๋อหยางไอ้ผู้ชายหน้าตายนั่นดูแลแกยังไงเนี่ย”

ใช้ปลายนิ้วเท้าคิดยังรู้เลยว่านอกจากหนานฉิงผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าทำเรื่องใจร้ายอำมหิตแบบนี้กับเวยเวยได้ลงหรอก อาศัยอำนาจบารมีของพ่อตัวเอง จึงไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอได้สักทีไง

“ซือซือ ไม่ต้องพูดแล้ว พวกเรากลับก่อนเถอะ” ที่นี่คือโรงพยาบาล เป้ยฉ่ายเวยไม่อยากให้คนอื่นได้ยินคำเหล่านี้

อวี๋ซือซือทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่ทำตามคำพูดของเป้ยฉ่ายเวย ขับรถพาเธอกลับไป

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยกลับถึงอพาร์ทเม้นตนเอง ก็นั่งเงียบๆอยู่บนโซฟา ดวงตาทั้งสองดูล่องลอย ราวกับกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

“เวยเวย แกต้องทนสู้กับไอ้ระยำฉูเจ๋อหยางไปจนจบจริงๆหรอ?”

อวี๋ซือซือทรุดตัวนั่งลงอีกฝั่ง ไม่กี่วันก่อนเธอยังคิดอยู่เลยว่าฉูเจ๋อหยางรู้สึกพิเศษกับเวยเวย แต่ดูตอนนี้สิ ฉูเจ๋อหยางก็คือคนเลวดีๆนี่เอง

ตอนเวยเวยอยู่กับเขา ไม่เจ็บตัวก็โดนทำร้าย

“ใกล้แล้วล่ะ อดทนไปอีกสักพัก ฉันก็จะพารุ่ยรุ่ยไปต่างประเทศได้แล้ว” เพียงแค่จัดการกับเงื่อนไขข้อสุดท้ายของฉูเจ๋อหยางให้เรียบร้อย เธอก็จะหลุดพ้นจากทุกอย่างแล้ว

เธออยากจะหนีไปจากชีวิตที่ย่ำแย่แบบนี้

เพียงแค่ตอนนี้ฉูเจ๋อหยางพูดเงื่อนไขข้อสุดท้ายนั่นออกมา เช็คจำนวนห้าร้อยล้านนั่นที่วางนิ่งๆอยู่ในเล่นชักมาตลอดก็คงได้ใช้งาน

เธอเคยลองไปขึ้นเช็คที่ธนาคาร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ผล ต้องมีการยินยอมจากฉูเจ๋อหยางเท่านั้น เธอถึงจะสามารถแลกเงินออกมาได้

อวี๋ซือซือพูดขึ้นอย่างมีน้ำโห “เวยเวยฉันล่ะสงสัยจริงๆว่าสมองแกสร้างจากท่อนไม้หรือไง ทำไมถึงได้หัวแข็งแบบนี้ ไอ้เลวฉูเจ๋อหยางนั่นให้แกกินยาอะไรกัน แกถึงได้มีความทรหดอดทนขนาดนี้”

“ซือซือ ให้เวลาฉันหน่อยนะ ขอแค่เวลา” เป้ยฉ่ายเวยเหมือนอธิบายกับซือซือ และโน้มน้าวตัวเองให้อดทนต่อไปในตัวด้วย

อวี๋ซือซือรู้สึกเคืองจนจะบ้าตาย พูดยังไงก็เปลี่ยนความตั้งใจของเธอไม่ได้ ทั้งยังเข้าไปยุ่งด้วยก็ไม่ได้อีก ในฐานะที่เป็นเพื่อนเธอเห็นแล้วก็ยังแทบกระอักเลือด

“เวยเวยแกบอกฉันมาตรงๆเลยดีกว่า แกมีจุดอ่อนอะไรที่อยู่ในมือฉูเจ๋อหยางใช่ไหม รูปหน้าสดแก? วิดีโอ? หรือว่าแกติดหนี้เขา ก็น่าจะซักอย่างอะ ฉันจำได้ไม่นานมานี้แกบอกฉันเองเรื่องความสัมพันธ์ของพวกแกอะ”

เธออยากถามให้มันชัดเจนไปเลย เวยเวยที่เธอรู้จัก ไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครมารังแกง่ายๆแล้วไม่ตอบโต้แบบนี้ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะยอมทำเพื่อผู้ชายเลวๆพรรค์นั้นจนถึงตอนนี้ “เหตุผลอะไรที่ทำให้แกเปลี่ยนความตั้งใจกัน”

“ไม่มีเหตุผลอะไรหรอก ซือซืออย่าถามอีกได้ไหม” หลังจากที่เธอเอาวิดีโอไปขู่ฉูเจ๋อหยาง ชีวิตของเธอก็เกิดการเปลี่ยนแปลงแบบพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน หลายเรื่องเลยที่เธอทำอะไรไม่ได้ ต้องกัดฟันอดทนมาถึงตอนนี้

อวี๋ซือซือมองเห็นแววตาเจ็บปวดของเป้ยฉ่ายเวย อ้าปากเตรียมจะพูด แต่ก็เลือกที่จะปิดปากลงอย่างหมดแรง ทุกคนต่างมีความลับที่ไม่อยากพูดออกมา เป้ยฉ่ายเวยก็เหมือนกัน สงสัยจังว่าแม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ต้องปิดด้วยหรอ?