หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 154

บทที่ 154 จุดประสงค์ของหลี่จื่อเชียน

เมื่อเห็นเป้ยฉ่ายเวยยิ้ม ดวงตาของหลี่จื่อเชียนก็เป็นประกาย ตั้งใจถอนหายใจหนักเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเป้ยฉ่ายเวย “เวยเวยที่จริงถ้าเธอตอบตกลงเป็นแฟนฉันก็ถือเป็นการช่วยฉันนะ”

เป้ยฉ่ายเวยส่งสายตางงงวยมาที่เขาจริงๆด้วย

“ถ้าคนในครอบครัวเร่งเร้าฉัน ถึงตอนนั้นคงต้องมีเธอมาช่วยเป็นไม้กันหมาแล้วล่ะ” หลี่จื่อเชียนไม่ได้โกหก ปีนี้เขาสามสิบแล้ว แฟนสาวข้างกายซักคนก็ไม่มี คนในครอบครัวก็เร่งรัดมาตั้งนานแล้ว

“จื่อเชียน ฉันไม่อยากทำให้นายเสียเวลา” เธอเป็นแบบนี้แล้ว จะไปขวางทางเขาได้ยังไง

หลี่จื่อเชียนค่อยๆพูดโน้มน้าว “มันไม่ใช่การเสียเวลาหรอก ยอมไม่มีดีกว่าได้คนที่ไม่ได้รักมาเธอไม่คิดงั้นหรอ ฉันไม่ถูกใจคู่ดูตัวฉันซักคนเลย”

เขาสามารถจัดการเรื่องบริษัทได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แถมความสามารถยังโดดเด่นด้วย เรื่องที่จะพูดโน้มน้าวเป้ยฉ่ายเวย ก็มีแค่ปัญหาเรื่องเวลานี่แหละ

เป้ยฉ่ายเวยมองเขา “ถ้านายเจอคนที่ชอบล่ะ”

“ถ้าฉันเจอแล้วฉันจะบอกเธอเอง” หลี่จื่อเชียนมองเธอกลับเหมือนกัน แม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกกดดัน เขาก็ควรจะพูดแบบนี้

เป้ยฉ่ายเวยหมดทางขัดคำพูดของเขา กลัวด้วยว่าเขาจะแคร์ตัวเธอมากเกินไป แต่เธอก็ตอบรับความรู้สึกที่เขามีให้ไม่ได้ เมื่อได้ยินคำตอบของเขา เธอก็เห็นด้วยกับข้อเสนอนั้น “ก็ได้ ขอบใจนะจื่อเชียน”

ในตอนที่เธออึดอัดไม่สบายใจ เขาก็ยื่นมือเข้ามาให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มใจตลอด

“ยัยบ๊อง อย่าลืมล่ะ ถึงยังไงฉันก็ถือว่าเป็นรุ่นพี่เธอนะ” มือใหญ่ที่สะอาดของหลี่จื่อเชียนวางลงบนหัวของเป้ยฉ่ายเวยแล้วลูบเบาๆ จากนั้นก็ผละออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ

เป้ยฉ่ายเวยเคอะเขินนิดหน่อย แต่เมื่อมองรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าของหลี่จื่อเชียน เธอก็กลัวว่าตัวเองจะคิดมากไป กลับกันอาจทำให้จื่อเชียนอึดอัดด้วย จึงไม่ได้นำมาใส่ใจ

มีเพียงตัวหลี่จื่อเชียนเองที่รู้ดีว่าเบื้องลึกในใจของเขาอยากจะสัมผัสเธอแค่ไหน แม้จะเป็นแค่รุ่นพี่คนหนึ่งก็ตาม “เวยเวย แล้วตอนนี้เธอยังต้องไปทำงานที่บริษัทฉูเจ๋อหยางไหม”

เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าช้าๆ พูดขึ้นเสียงเบา “อืม”

“ถ้าเธอไม่อยากทำที่นั้นแล้ว ฉันช่วยเธอได้นะ” หลี่จื่อเชียนถามเป็นครั้งที่สองแล้ว เขาไม่เข้าใจเลย ในเมื่อเวยเวยอยากหยุดความสัมพันธ์กับฉูเจ๋อหยาง แล้วทำไมยังต้องทนอยู่ในที่เดียวกับเขาด้วย

แม้ว่าจะมีใครหลายคนถามหาเหตุผลที่ว่าทำไมเธอยังทำงานอยู่ที่บริษัทของฉูเจ๋อหยาง แต่เป้ยฉ่ายเวยกลับไม่ยอมบอกเหตุผลออกมาสักคำ “ไม่ต้องหรอกจื่อเชียน ทำงานที่นั่นมันก็ดีอยู่”

ถ้าดีมากๆแล้วทำไมต้องเจ็บตัวตลอด หนานฉิงยิ่งไปโผล่ที่นั่นบ่อยๆอยู่ด้วย หลี่จื่อเชียนไม่อยากเห็นว่าบนร่างกายของเธอมีรอยแผลเพิ่มอีกแล้ว “เวยเวย ถ้าเธอไม่อยากไปทำงานที่บริษัทฉัน ฉันช่วยเธอหาบริษัทอื่นแทนได้นะ”

“ไม่เป็นไรจริงๆ ทำงานที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ อีกอย่างฉันก็มีซือซืออยู่ ไม่มีเป็นอะไรแน่ๆ” ที่บริษัท หนานฉิงไม่ค่อยกล้าเล่นงานเธออย่างเปิดเผยหรอก

หลี่จื่อเชียนเห็นเธอยังคงยืนหยัดก็ทำได้เพียงแค่ล่าถอย

ซือซือที่ไปเดินเล่น,ไปกินไอศกรีม ในที่สุดก็กลับมา

บทสนทนาของทั้งสองก็จบแต่เพียงเท่านี้

“นี่มันก็นานแล้วนะ คุณผู้ชายบางคนนี่ไม่มีธุระที่ไหนต้องไปทำหรือไง” อวี๋ซือซือมีเรื่องอยากพูดกับเวยเวยแค่สองต่อสองนิดหน่อย

หลี่จื่อเชียนเป็นคนฉลาด ได้ยินที่ซือซือพูดก็เข้าใจในทันที เหยียดกายลุกขึ้นพูดกับเป้ยฉ่ายเวยอย่างนุ่มนวลว่า “เวยเวย เธอพักผ่อนให้เพียงพอนะ ไว้พรุ่งนี้ฉันจะมาหาเธออีก”

เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้า “อื้ม”