หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 155

บทที่ 155 หัวใจที่ถูกแทง

เป้ยฉ่ายเวยเหม่อลอยอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งเสียงกดกริ่งดังขึ้น สติถึงได้กลับมา ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามโมงแล้ว

น่าจะเป็นคนส่งอาหารอย่างที่อวี๋ซือซือบอกไว้ก่อนหน้า เธอลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินไปเปิดประตู

“คุณเป้ยช่ไหมครับ?” พนักงานส่งอาหารสวมหมวกแก็ปซ่อนใบหน้าเอาไว้เกือบครึ่ง ส่งถุงพลาสกติกสีขาวที่อยู่ในมือมาให้เธอ

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้คิดอะไรมาก ยื่นมือออกไปรับมา กำลังจะถามอะไรซักหน่อย พนักงานคนนั้นก็จากไปอย่างรวดเร็ว เธอพึมพำขึ้นอย่างงงๆว่า “รีบอะไรขนาดนั้น”

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ใส่ใจอะไรอีก เธอปิดประตูลง เดินไปพร้อมกับแกะถุงที่อยู่ในมือ ไม่รู้ว่าซือซือสั่งอะไรให้ ทำไมถึงได้เบาอย่างนี้

เป้ยฉ่ายเวยวางถุงพลาสติกลงบนโต๊ะ จากนั้นแกะถุงออก ข้างในปรากฏเป็นกล่องกระดาษรูปสี่เหลี่ยม แถมกล่องนั้นยังเย็นอีกด้วย

เธอรู้สึกแปลกๆ ซือซือรู้ว่าเธอบาดเจ็บไม่น่าจะสั่งของเย็นให้เธอแน่ หรือว่าพนักงานส่งผิด?

เมื่อคิดแบบนี้ เป้ยฉ่ายเวยก็ยื่นมือออกไปเปิดฝากล่องนั่น ครั้งนี้ฝากล่องเปิดออกอย่างง่ายดาย เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน เป้ยฉ่ายเวยก็กรีดร้องออกมาเสียงดัง

“อ๊า——“

เป้ยฉ่ายเวยลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างตกใจ โยนฝากล่องในมือทิ้งลงบนพื้น ใบหน้าเล็กซีดขาวราวกระดาษ ร่างกายถอยติดอยู่กับโซฟา ราวกับเจออะไรน่าสยอง

ในกล่องนั้นไม่ใช่อาหาร แต่เป็นหัวใจที่ยังสดๆอยู่ บนนั่นยังมีมีดเล่มหนึ่งแทงอยู่ด้วย ข้างบนโรยด้วยแป้งชนิดหนึ่งอาจจะเพื่อกลบกลิ่นคราวเลือด

ส่วนความเย็นในกล่อง เป็นน้ำแข้งแห้งที่ตั้งใจใส่มาในกล่องด้วย เพราะต้องการรักษาความสดของหัวใจเอาไว้

เลือดค่อยๆซึมออกจากกล่องกระดาษหยดลงบนพื้น ดูน่าขนลุก

ความคิดแรกของเป้ยฉ่ายเวยคือคิดว่ามีคนจงใจก่อกวนเธอ และคนที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือหนานฉิง แต่ยังไม่ทันได้แน่ใจอะไร

โทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆก็ดังขึ้นมาอย่างถูกจังหวะ เป้ยฉ่ายเวยที่จิตใจเครียดเกร็งอยู่แล้ว ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นกระทันหันก็ยิ่งตกใจกลัวจนสั่น ยื่นมือสั่นๆออกไปกดรับสาย ไม่แม้แต่มองหน้าจอเมื่อกดรับก็แนบเข้ากับหู

“หึๆ คุณเป้ยชอบของขวัญที่ส่งให้ไหม?”

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยได้ยินเสียงที่น่าสะพรึงกลัวมาตามสายดวงตาก็เบิกกว้างทันที พนักงานส่งอาหารคนนั้น

เธอถามออกไปอย่างกังวล “แกเป็นใคร ทำไมต้องทำแบบนี้”

เสียงน่ากลัวของพนักงานคนนั้นดังขึ้นอีกครั้ง “ทำไมงั้นหรอ ก็เพราะว่าคุณเป้ยมีผู้ชายดีๆไงครับ”

ผู้ชาย? ไม่ใช่หนานฉิงงั้นหรอ เป้ยฉ่ายเวยสะท้อนสายตาของลิ่วเอ่อร์ที่มองเธอขึ้นมาในความคิด มือจับโทรศัพท์แน่นขึ้นทันที พยายามข่มความหวาดกลัวที่กำลังระเบิดออกมาเอาไว้ พยายามทำให้ตัวเองสงบลง

“แกคือคนของลิ่วเอ่อร์หรอ”

ผู้ชายที่ถือสายอยู่เงียบไปสักพัก จากนั้นก็หัวเราะขึ้นอย่างเหิมใจ ไม่ได้ปกปิดเลยซักนิด กลับกันยิ่งพูดขึ้นอย่างฮึกเหิมว่า “เหมือนอย่างที่เฮียพูดไม่ผิดจริงๆ คุณเป้ยฉลาดจริงๆด้วย”