หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 157

บทที่ 157ตั้ง27องศาแต่ทำไมรู้สึกหนาวถึงเพียงนี้

กระทั่งถึงโรงพยาบาลเป้ยฉ่ายเวยก็ยังเกาะฉูเจ๋อหยางไม่ยอมปล่อยราวกับลูกนกที่เพิ่งฟักตัว

หมอก็ยังเป็นหมอคนเดิม หลังจากที่คุณหมอค่อยๆแกะผ้าพันแผลออกอย่างระมัดระวัง ก็เห็นแผลที่เย็บฉีกขาดไปเกือบครึ่ง จึงอดมองตำหนิฉูเจ๋อหยางไม่ได้ “ทำไมแผลฉีกแบบนี้ล่ะ ผมบอกให้ระวังไม่ใช่หรือไง?”

เขาเป็นแฟนภาษาอะไรกันเนี่ย ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบเลย ปล่อยให้แฟนตัวเองได้แผลบ่อยๆแบบนี้ได้ยังไงกัน

เป้ยฉ่ายเวยมองหน้าฉูเจ๋อหยางที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆอย่างอึกอัก รีบอธิบายกับหมอว่า “คุณหมอคะ ฉันไม่ระวังทำแผลฉีกเอง ไม่เกี่ยวกับคนอื่นเลยนะคะ อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่แฟนฉันด้วย”

ถ้าจะเรียกให้ถูก จะเรียกว่าเจ้าหนี้หรือคู่นอนดีล่ะ?

คุณหมอส่ายหน้าพร้อมทั้งถอนหายใจออกมา “คนหนุ่มคนสาวสมัยนี้ ไม่รักตัวเองกันเลย หน้าตาดีแล้วหากินเป็นไหม?”

เขากำลังจะบอกว่าเป้ยฉ่ายเวยสายตาแย่มาก มีแฟนหน้าตาดีแต่พึ่งพาอะไรไม่ได้ หาคนดีที่จริงใจกับตัวเองยังจะดีกว่าอีก

แม้ว่าคนบางคนไม่ได้โต้กลับ แต่แววตากลับค่อยๆอึมครึม

จนทำให้บรรยากาศภายในห้องราวกับมีลมเย็นยะเยือกพัดเข้ามา

จู่ๆหมอก็รู้สึกได้ถึงไอเย็นแปลกๆ จึงเอ่ยปากถามผู้ช่วยว่า “เสี่ยวเฉิน คุณปรับอุณหภูมิแอร์ต่ำไปหรือเปล่า”

ดวงตาตระหนกของเสี่ยวเฉินเอาแต่ปรายตามองฉูเจ๋อหยาง คุณหมอนี่ก็ช่างตาฝ้าฟาง ดูไม่ออกเลยหรือไงว่าไอเย็นๆนั่นมาจากไหน เขากลัวผู้ชายคนนั้นจนจะตายแล้ว

“คุณหมอหลิว อุณหภูมิในห้อง 27 องศานะครับ”

“ตั้ง27องศา ทำไมหนาวถึงเพียงนี้นะ? แปลกจริงๆ” คุณหมอมองอุณหภูมิที่โชว์อยู่บนเครื่องปรับอากาศ พูดมุบมิบๆกับตัวเองเบาๆ ไม่ได้สงสัยอะไรอีก หันกลับไปพูดกับเป้ยฉ่ายเวยว่า “แผลที่ฉีกต้องเย็บใหม่หมด คืนนี้คุณนอนที่นี้ดูอาการสักคืนก่อนนะครับ”

“ค่ะ งั้นเดี๋ยวอีกสักพักฉันจะไปทำเรื่องนอนค้างนะคะ” เป้ยฉ่ายเวยที่หันหลังให้ฉูเจ๋อหยางยังสัมผัสได้ถึงไอเย็นๆที่แผ่ออกมาจากตัวเขา ได้แต่หวังว่าคุณหมอจะรีบตรวจให้เสร็จ ปล่อยเธอไว้ก็พอแล้ว

อาจเป็นเพราะคุณหมอมีอายุแล้ว เห็นเรื่องไม่ยุติธรรมแบบนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะพูดฉอดสักประโยค “อะไรกัน คุณเจ็บขนาดนี้จะไปทำเรื่องเองได้ยังไง ถึงเขาจะไม่ใช่แฟนของคุณ อย่างน้อยช่วยคุณในฐานะเพื่อนก็ได้หนิ”

ไม่ต้องหันกลับไปมองเป้ยฉ่ายเวยก็รู้ว่าผู้ชายที่อยู่ข้างหลังจะโกรธขนาดไหน ห่วงก็แค่เขาจะระเบิดอารมณ์ออกมานี่ล่ะ

เสียงทุ้มต่ำของเจ๋อหยางจึงพูดขึ้นว่า “ผมทำเรื่องนอนค้างแล้ว”

เมื่อได้ยินว่าฉูเจ๋อหยางทำเรื่องแล้ว เป้ยฉ่ายเวยก็ทำหน้างงขึ้นมาทันที ห๊า? ทำไมเธอไม่รู้

คุณหมอไม่คาดคิดว่าจะได้คำตอบแบบนี้ ตอนแรกก็คิดว่าจะใช้โอกาสที่ตัวเองเป็นผู้อาวุโสกว่าสั่งสอนผู้ชายคนนี้สักหน่อย ในใจเตรียมปล่อยคำที่จะสอนพูดออกมาอย่างคล่องๆสักหน่อย แต่ผู้ชายคนนั้นก็บอกว่าจัดการอะไรเรียบร้อยแล้ว ทำให้เขาต้องเก็บคำเหล่านั้นทั้งหมดกลับไป

สายตาเคืองๆเบนไปทางผู้ช่วยของตน “เสี่ยวเฉิน เป็นแบบนั้นหรอ?”

“ใช่ ใช่ครับคุณหมอหลิว ก่อนหน้าที่คุณผู้ชายท่านนี้จะมา เขาบอกพยาบาลให้ทำเรื่องให้แล้วครับ” เสี่ยวเฉินพูดความจริง เขารู้ว่าคุณหมอหลิวมีนิสัยขี้ฉอด แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร

คุณหมอหลิวทำได้เพียงให้มันแล้วๆไป กระแอมไอพูดขึ้นว่า “โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วก็เริ่มเย็บแผลเถอะครับ”

เป้ยฉ่ายเวยตกใจนิดหน่อยที่ฉูเจ๋อหยางอดทนได้ ถ้าเป็นตอนปกติ เขาคงเดินหนีไปตั้งนานแล้ว ที่เขาทนได้แบบนี้หรือจะเป็นเพราะเธอได้แผล?

เวลาต่อมาเธอก็ไม่มีเวลาคิดอะไรมากแล้ว แผลที่เย็บใหม่เจ็บจนต้องร้องขอชีวิต แต่เพราะฉูเจ๋อหยางยังอยู่ข้างๆ เธอเลยฝืนทนเจ็บ

เล็บแทบจะหลุดออกมา

ไม่รู้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังโน้มเข้ามาใกล้ตอนไหน กุมมือของเธอที่แอบจิกเก้าอี้ไว้ในฝ่ามือตัวเอง เล็บคมของเธอออกแรงมากเกินไปจึงจิกเข้าไปในฝ่ามือของชายหนุ่ม