หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 159

บทที่ 159 ผิวกายที่ทำให้ผู้หญิงต่างอิจฉา

เป้ยฉ่ายเวยเก็บความหงุดหงิดเอาไว้ได้แล้วจึงเปิดผ้าห่มที่คลุมอยู่ออก หายใจแรงๆออกมา ทันใดนั้นก็คิดถึงเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งได้ว่าเธอลืมถามฉูเจ๋อหยางเรื่องเงื่อนไขข้อสุดท้าย

วันนี้ฉูเจ๋อหยางอุตส่าห์พูดดีๆกับเธอ แต่เธอก็ทำให้โอกาสที่หายากขนาดนี้เสียไปซะสูญเปล่า

พลาดอย่างมหันเลย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดที่ฉูเจ๋อหยางพูดก่อนจะไป หรือรอยจูบที่แผ่วเบานั้น

เป้ยฉ่ายเวยจึงไม่ได้ฝันร้ายอะไร ตอนเช้ามาถึง ฉูเจ๋อหยางก็กลับมาแล้ว

ลองคิดว่าทันทีที่ลืมตาขึ้นมาแล้วก็เจอเข้ากับผู้ชายที่กวนใจตัวเองทั้งคืนที่จู่ๆก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า คุณจินตนาการออกไหม

และแน่อยู่แล้วเป้ยฉ่ายเวยจินตนาการไม่ออก มื่อลืมตาขึ้นมาเธอก็ตกใจจนเกือบจะหล่นจากเตียง ยังดีที่ฉูเจ๋อหยางมือไวคว้าเธอเอาไว้ได้อย่างปลอดภัย

หลีกเลียงที่จะทำให้เธอเจ็บตัวอีกเป็นครั้งที่สอง

น่าอาย น่าอายที่สุดในโลก ตอนนี้ถ้ามีหลุมให้มุด เป้ยฉ่ายเวยจะมุดเข้าไปโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย แต่วันเวลาก็ต้องเดินต่อไป คนยังไงก็ต้องได้เจอกันอยู่ดี

ตอนที่เธอกำลังทำตัวไม่ถูกอยู่นั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นมามองเขาแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ฉูเจ๋อหยาง คุณมาตั้งแต่ตอนไหน”

ฉูเจ๋อหยางมองใบหน้าแดงซ่านของผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน พูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ “สักพัก”

“อ๋อ” เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้า

ผู้ชายข้างกายเริ่มเผยนิสัยปากร้ายออกมาอีกครั้ง “กลับมาตอนที่คุณกำลังกรนพอดีเลย”

“พูดอะไรเหลวไหล ฉันจะไปนอนกรนได้ยังไง” เป้ยฉ่ายเวยดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเขา ลืมไปเลยว่ามือของตัวเองยังเป็นแผลอยู่

ฉูเจ๋อหยางขมวดคิ้วไม่พอใจ เมื่อเห็นเธอพยามดิ้นทั้งๆที่ไม่มีแรง จึงพูดขึ้นเสียงแข็งว่า “ให้ผมเปิดเสียงที่อัดไว้ให้ฟังไหม”

“ฉูเจ๋อหยางนี่มันจะไม่มากไปหน่อยหรอ ถึงกับอัดเสียงเลยหรือไง” เป้ยฉ่ายเวยรีบกระโจนเข้าไปหาเขา “ส่งโทรศัพท์มา”

“ผมไม่ได้อัด” ร่างสูงใหญ่ของฉูเจ๋อหยางจู่ๆก็โน้มลงมาอยู่ในระดับเดียวกับสายตาและใบหน้าแดงๆของเป้ยฉ่ายเวย ริมฝีปากบางขยับเป็นคำพูดเบาๆ “คุณมีขี้ตาน่ะ”

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกราวกับทั้งร่างโดนฟ้าผ่า สติสตังกระเจิดกระเจิง แทบจะปลดปล่อยอารมณ์ชั่ววูบออกมา

ฉูเจ๋อหยางมองเป้ยฉ่ายเวยที่วิ่งตรงไปยังห้องน้ำอย่างรวดเร็วแล้วก็ปิดประตูห้องน้ำลงอย่างแรง

จนเกิดเสียงดังสนั่น

หลังของเป้ยฉ่ายเวยพิงหลังกับบานประตูอยู่นิ่งๆ ในหูยังได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆที่ดูกวนประสาทของฉูเจ๋อหยาง

ไปตายซะไอ้คนเลว！เธอสาปส่งเขาในใจ

เป้ยฉ่ายเวยไม่เชื่อ จึงรีบเดินย่ำเท้าไปที่อ่างล้างมือมองเข้าไปในกระจกอย่างเอาจริงเอาจัง ก็พบว่าที่หางตามีขี้ตาอยู่จริงๆด้วย

ฆ่ากันให้ตายเถอะ ทำไมต้องให้ฉูเจ๋อหยางมาเห็นเธอสภาพมอมแมมแบบนี้ด้วยนะ

ทำไมต้องเป็นเธอ ทำไมเธอมีขี้ตา เพราะเมื่อวานไม่ได้ดื่มน้ำมากเลยโมโหง่ายหรอ?

เป้ยฉ่ายเวยล้างหน้าเสร็จ ใบหน้าก็ยังคงแผ่ไอร้อนออกมาอยู่ ไม่อยากออกไปเลย จึงนั่งลงบนฝาชักโครกเริ่มคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

หรือเธอควรไปซื้อหวยซักใบดี?

ก้มหน้าลงมองแปรงขัดห้องน้ำที่อยู่ข้างเท้า เธอคิดอยู่ว่าจะถือออกไปฆ่าปิดปากเขาด้วยดีไหม

เมื่อคิดได้ว่าเธอและเขารูปร่างแตกต่างกันมาก เธอถึงได้ล้มเลิกความคิดนี้ไป