หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 163

บทที่163 ให้เวลาคุณเท่าไหร่ถึงจะสมควร

ชายสองคนซึ่งกำลังพูดคุยกันเดินเข้ามา

ใบหน้าของถังฉีตงไม่ได้เปลี่ยนแปลง เขาพูดยิ้มๆ “ผมจะส่งพวกคุณกลับบ้านก่อน”

เป้ยฉ่ายเวยไม่กล้าสบตาฉูเจ๋อหยาง เธอกุมมือที่บาดเจ็บของตัวเองและพูดว่า “ฉันอยากอยู่ต่ออีกคืน คุณส่งซือซือกลับไปก่อนเถอะ”

“เวยเวยคุณวางใจเถอะ พวกเราไปถามทางโรงพยาบาลให้แล้ว คุณกลับบ้านได้เลย” ถังฉีตงตัดข้ออ้างของเป้ยฉ่ายเวย

เป้ยฉ่ายเวยเหลือบมองอวี๋ซือซือทางด้านข้างอย่างกระอักกระอ่วน ข้ออ้างที่จะอยู่ต่อหายไปแล้ว

อวี๋ซือซือได้รับการขอความช่วยเหลือจากเป้ยฉ่ายเวย เธอจึงเอ็ดขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจ “งี่เง่า คนเจ็บไม่ใช่คุณนี่ คุณไม่ได้เป็นไร ฉันว่าให้เวยเวยอยู่พักอีกสักคืน คอยสังเกตอาการก่อนน่ะดีแล้ว”

“ช่วงเวลาพิเศษ ก็ต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษหน่อยไม่ใช่รึ” คราวนี้ระเบิดของลิ่วเอ่อร์ไม่ได้กระทบถูกเขา อาเจ๋อไม่มีทางปล่อยให้เวยเวยอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียวแน่

“ช่วงเวลาพิเศษอะไร พวกเธออยู่ที่นี่ พวกเขาก็อาจจะส่งคนมาที่โรงพยาบาลก็ได้” อวี๋ซือซือโบกไม้โบกมืออย่างกระวนกระวายใจ คนในโรงพยาบาลออกจะเยอะแยะ คิดจะทำอะไรคงไม่ใช่เรื่องง่าย

เป้ยฉ่ายเวยไม่ต้องหันศีรษะไปมองเธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาอันคมเข้มของฉูเจ๋อหยาง ไม่ต้องจดจ้องเธอก็ได้ เธอไม่มีทางเลือกสักหน่อย

“เวยเวยเธอกลับไปกับซือซือเถอะ คนของลิ่วเอ่อร์ไม่ได้ล้อเล่น คุณอยู่โรงพยาบาลคนเดียวจะเป็นอันตราย” ถังฉีตงไม่ปกปิดแล้ว เขาบอกเธอถึงผลร้ายที่อาจจะเกิดขึ้น

“ฉันดูแลตัวเองได้” เป้ยฉ่ายเวยปฏิเสธเขาด้วยประโยคง่ายๆ

ถังฉีตงพูดกับเป้ยฉ่ายเวยไปหมดทุกอย่างแล้วแต่เธอก็ยังยืนกราน เขาได้แต่โยนเรื่องนี้กลับไป “อาเจ๋อ คุณว่าอย่างไร”

สายตาอันเย็นยะเยือกของฉูเจ๋อหยางจ้องมองไปที่เป้ยฉ่ายเวยอยู่เป็นเวลานาน ก่อนที่เขาจะกล่าวขึ้นลอยๆว่า “หาคนมาเฝ้าสองคน”

“อื้อ รับทราบ” ถังฉีตงพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าไม่มีปัญหา

“เรื่องนี้ฝากคุณด้วย ผมยังมีเรื่องต้องไปจัดการ” พูดจบฉูเจ๋อหยางก็ไม่มองเป้ยฉ่ายเวยอีก เขาหมุนตัวเดินออกจากห้องคนไข้ไป

มือซือซือกำผ้าปูที่นอนอยู่เป็นเวลานาน นานจนกระทั่งนิ้วของเธอซีดเซียวไป ไม่ว่าฉูเจ๋อหยางจะว่าอย่างไร เธอจำเป็นต้องยืนกรานเช่นนี้

“ซือซือ ฉันอยากพักผ่อนแล้ว”

อวี๋ซือซืออ้าปากค้าง สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ลากดึงถังฉีตงออกไป

“เอาล่ะเธอพักผ่อนซะ พรุ่งนี้ฉันจะมารับ มีเรื่องอะไรโทรหาฉันนะ”

“โอเค”

สามคนเรียงแถวกันออกจากห้องไป เหลือเธออยู่ในวอร์ดเพียงคนเดียว ไม่ทันไรพระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว เหลือเพียงแสงที่โผล่พ้นดินขึ้นมาเท่านั้น จนในที่สุดมันก็หรี่ลับตาไป

เป้ยฉ่ายเวยมองแล้วก็รู้สึกหดหู่อยู่บ้าง จนมีเสียงคนเคาะประตูดังขึ้น

---ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ทุกจังหวะเหมือนกระทบถูกหัวใจเธอ เธอหวนนึกถึงความทรงจำไม่ดีเมื่อวานนี้ เป้ยฉ่ายเวยเผลอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เธอกำมันไว้อย่างตื่นเต้น

“ใครคะ”

“ฉันเอง”