หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 164

บทที่164 หมอ พวกเราไม่พูดแบบนี้หรอก

“เป้ยฉ่ายเวย ทุกครั้งที่ฉันได้ยินชื่อฉันออกมาจากปากเธอ ฉันรู้สึกอยากจะอ้วก เธอเข้าใจไหม”

จู่ๆหนานฉิงก็อาศัยจังหวะที่เป้ยฉ่ายเวยไม่ทันตั้งตัวคว้ามือที่บาดเจ็บของเป้ยฉ่ายเวยขึ้นมา เธอจิกปลายเล็บที่แหลมคมเข้าไปในแผลของเป้ยฉ่ายเวยโดยปราศจากความเมตตา ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ผ้าพันแผลของเป้ยฉ่ายเวยก็กลายเป็นสีแดงสดขึ้นอีกครั้ง

เลือดไหลผ่านผ้าพันแผลหยดลงมา ราวกับว่ามีดอกเหมยปรากฏขึ้นบนเตียง เมื่อเห็นแล้วก็น่าตกใจ

เป้ยฉ่ายเวยอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ย---”

ความเจ็บปวดทะลุออกมาผ่านบาดแผล เหมือนคลื่นอันไร้ขอบเขตกำลังจะกลืนกินเธอ

เธอพยายามดึงมือตัวเองออกจากหนานฉิง แต่บริเวณที่เจ็บนั้นดูจะไม่มีแรง ผ่านไปสักพัก เหงื่อก็ผุดขึ้นบนหน้าผากเธอ

“ปล่อยเดี๋ยวนี้”

“อุ๊ย ขอโทษทีฉันไม่ได้ตั้งใจจับไปโดนแผลของเธอ” หนานฉิงทำเหมือนกับว่าเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าตำแหน่งที่เธอจับไปนั้นเป็นตำแหน่งแผลของเป้ยฉ่ายเวยพอดี ปากก็บอกขอโทษ แต่หล่อนก็ยังไม่ได้ปล่อยมือออกในทันที

หนำซ้ำยิ่งออกแรงจิกแรงยิ่งกว่าเดิม จนผ้าพันแผลที่มือเป้ยฉ่ายเวยชุ่มไปด้วยเลือด

หนานฉิงยิ้มอย่างไม่มีพิษมีภัย เธอยังทำเสียงอ่อนเสียงหวาน “เวยเวย เธอคงไม่ว่าที่ฉันซุ่มซ่ามหรอกใช่ไหมจ๊ะ”

ดวงตาสุกใสของเป้ยฉ่ายเวยจ้องไปที่ใบหน้าของหล่อน ริมฝีปากเธอแทบจะไม่มีสีเลือดขณะกล่าวเบาๆออกมาคำเดียวว่า “ใช่”

เธอไม่ว่าหล่อนหรอก ตราบใดที่หล่อนยอมยกโทษให้เธอ

“เวยเวย เธอเป็นคนดีจริงๆเลย” หนานฉิงมีความสุขเหมือนเด็กน้อย ราวกับว่าไม่รู้ไม่ชี้ที่มือตัวเองนั้นถูกปกคลุมไปด้วยเลือดของเป้ยฉ่ายเวย

“เธอปล่อยมือฉันได้รึยัง” เพราะว่าเป้ยฉ่ายเวยเสียเลือดมากเกินไป ตาเธอเริ่มพล่ามัว แต่เธอก็ยังพยายามที่จะประคองสติตัวเองเอาไว้

แผลที่ด้านหลังมือนั้นชาด้วยความเจ็บปวด ที่จริงแล้วมันไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป แค่รู้สึกว่าเลือดในร่างกายไหลออกไปไม่หยุด

หนานฉิงชื่นชมยินดีกับการเห็นสีหน้าแสดงความเจ็บปวดบนหน้าของเป้ยฉ่ายเวย เธอไม่เข้าใจจริงๆทำไมยังมีคนหน้าโง่อย่างนี้อยู่บนโลก ถูกคนรังแกก็ยังจะนิ่งเงียบ แต่ว่าเมื่อยิ่งเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งโมโห ยิ่งหมั่นไส้เธอเพิ่มขึ้นอีกเป็นสองเท่า

เป้ยฉ่ายเวยคนคนนี้ไม่ควรจะมีหน้าอยู่ในสังคมนี้อีก หล่อนต่ำยิ่งกว่ามดที่อยู่ในรังชั้นล่าง เธอเกลียดคนเจ้าเล่ห์ที่คิดว่าตัวเองมีอะไรต่างจากคนอื่นๆ

ในที่สุด หนานฉิงก็ผ่อนมือตัวเอง เป้ยฉ่ายเวยแทบจะหมดสติอยู่แล้ว เธอจะเล่นเกมส์ต่อไปอย่างไร

เธอสอดมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบโปสต์การ์ดออกมาแล้ววางไว้ตรงหน้าเป้ยฉ่ายเวย เธอยิ้มพลางพูดว่า “เวยเวย อย่าลืมมางานเลี้ยงวันเกิดฉันนะ”

เป้ยฉ่ายเวยมองที่อยู่ด้านบนและพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ถูกต้อง”

หนานฉิงทำเหมือนว่าพวกเธอยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน หล่อนทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจ “เธอพักผ่อนเถอะ มาให้ตรงเวลาล่ะ ไม่งั้นฉันโกรธแน่”

เป้ยฉ่ายเวยตะลึงไปและเผลอคิดไปว่าหนานฉิงคงจะให้อภัยเธอแล้ว “อื้อ ฉันไม่ไปสายหรอก”

หนานฉิงยิ้มพลางโบกมือและจากไป เธอออกไปจากห้องพักผู้ป่วย สีหน้าเธอก็เปลี่ยนเป็นลึกลับซับซ้อนขึ้นในทันที เมื่อถึงวันนั้นเธอจะทำให้เป้ยฉ่ายเวยเข้าใจความแตกต่างระหว่างก้อนเมฆและโคลนตม

ในห้องผู้ป่วย เป้ยฉ่ายเวยจ้องมองบาดแผลของตัวเองด้วยรอยยิ้ม บาดแผลนี้ปริออกสามครั้ง เธอแทบจะตะโกนเรียกหมออย่างไม่เขินอาย

แต่ว่ายังไม่ทันจะทำอะไร แผลที่มือก็ดีขึ้น