หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 165

บทที่165 กลับมาคุยกัน

หมอรู้สึกว่าตัวเองพูดมากเกินไป เขากระแอมขึ้นครั้งหนึ่ง จากนั้นก็ทักทายทุกคนในวอร์ดก่อนที่จะจากไป

พยาบาลหลายคนที่เดินเข้ามาเห็นหนุ่มหล่อที่ประตู พวกหล่อนก็ถอนหายใจด้วยความเสียดายและจ้องมองฉูเจ๋อหยางไม่ละสายตาและพยายามเรียกร้องความสนใจจากเขา

แต่เขากลับไม่ได้เหลียวแลพวกหล่อนแม้แต่น้อย พวกหล่อนจึงจำต้องออกไปดื้อๆ

เป้ยฉ่ายเวยมองผู้คนเดินออกไปด้วยความวิตกกังวล เธอคิดอยากจะให้พวกหล่อนพาเธอออกไปด้วยจัง น่าเศร้าที่ดูเหมือนพวกหล่อนจะไม่ได้ยินเสียงตะโกนเรียกในใจของเธอ

หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว เขาก็ปิดประตูอย่างมิดชิด

ในวอร์ดนิ่งเงียบจนเป้ยฉ่ายเวยรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในห้องเก็บศพ แขนเธอตะกายให้ยืนตัวตรง

เมื่อชายผู้นั้นเดินเข้ามาใกล้ เป้ยฉ่ายเวยก็หลั่งเหงื่อออกมาทางด้านหลัง เธอพยายามจะปลีกตัวห่างจากเขา

สายตาของฉูเจ๋อหยางทั้งคมลึกและเยือกเย็น ริมฝีปากที่ไร้อารมณ์นั้นพ่นคำออกมาไม่กี่คำ “หล่อนมาแล้ว”

“เปล่า ไม่มีใครมา ฉันเผลอโดนมันเอง” เป้ยฉ่ายเวยพูดขณะที่มือน้อยๆเลื่อนออกจากผ้าห่ม เธอพยายามที่จะเก็บบัตรเชิญที่สะดุดตาแผ่นนั้นเข้าไป

“ทำไมไม่สู้” ฉูเจ๋อหยางโมโหผู้หญิงตรงหน้าที่ไม่รู้จักรักตนเอง มันน่าจะบีบคอเธอให้ตายไปเสียเลย

“คุณพูดอะไรน่ะ” เป้ยฉ่ายเวยยังแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจและมองไปทางอื่น แววตาอึดอัด

สู้หรอ จะเอาอะไรไปสู้ เธอไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปหยุดหล่อนได้

ฉูเจ๋อหยางเบียดตัวเข้ามาใกล้ แม้แต่ลมหายใจก็พ่นออกมาด้วยความโกรธ “เป้ยฉ่ายเวย คุณอย่ามาเปลี่ยนเรื่องกับผม ครั้งต่อไปถ้าผมเห็นคุณถูกคนรังแกแล้วยังไม่สู้อีกล่ะก็ ผมจะจัดการคุณก่อนเลยเป็นคนแรก”

“คุณดุฉันทำไม ฉันบาดเจ็บอยู่ไม่มีแรงแล้ว” เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกน้อยใจอยู่พักหนึ่ง จมูกก็เริ่มฟุตฟิตขึ้นมา

ฉูเจ๋อหยางจ้องไปที่มือที่บาดเจ็บของเธอ เกิดความกังวลขึ้นในสายตาเขา แต่เขาก็ยังกล่าวอย่างแน่วแน่ “คุณตะโกนเรียกคนช่วยไม่เป็นหรืออย่างไร หรือปากมีไว้ประดับเฉยๆ”

“ฉันบอกแล้วไงว่าครั้งต่อไปจะระวังให้มากกว่านี้” ให้ตายเป้ยฉ่ายเวยก็ไม่ยอมรับเรื่องที่หนานฉิงมาเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา

ฉูเจ๋อหยางหยิบบัตรเชิญที่ซ่อนอยู่ในผ้าห่มขึ้นมาและโยนมันอย่างแรงตรงหน้าเธอ “นี่อะไร”

เมื่อเห็นว่าถูกจับได้ เป้ยฉ่ายเวยก็ไม่ได้ปิดบัง เธอหันไปตะคอกใส่เขา “แล้วคุณจะให้ฉันทำอย่างไร จะให้ต่อยเธอกลับไปหรืออย่างไร ที่จริงก็เป็นความผิดฉันเอง ฉันเองที่ไม่ควรไปคบกับคุณ”

ซวยแล้ว ทำไมเธอถึงพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไปแบบนี้

เมื่อเรื่องมาถึงตรงนี้แล้ว เป้ยฉ่ายเวยหลังชนฝาแล้ว เธอมองชายสูงใหญ่ตรงหน้าด้วยทิฐิ ถ้าเป็นอย่างนี้ก็ขอให้พวกเราจบกันตรงนี้เลยแล้วกัน

จะโกรธก็โกรธ จะโมโหก็โมโห

แต่ความเกรี้ยวโกรธที่คิดไว้นั้นกลับไม่ได้เกิดขึ้น เปลวไฟใต้ดวงตาคู่นั้นดูเหมือนจะปะปนไปด้วยอารมณ์บางอย่าง มันทำให้เธอหวั่นไหว นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน

ก่อนที่เธอจะเข้าใจความหมายในดวงตาของเขา แววตาฉูเจ๋อหยางก็กลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง เขาพูดอย่างเฉยเมย “จำไว้เป้ยฉ่ายเวย ถ้าคุณยินยอมให้คนอื่นทำร้าย ใครก็ช่วยคุณไม่ได้”

พูดจบเขาก็หันกลับไปอย่างเย็นชา

เป้ยฉ่ายเวยมองอึ้งต่อการเดินหายไปของฉูเจ๋อหยาง ราวกับว่าของสำคัญที่สุดในชีวิตเธอได้หายลับไปพร้อมกับร่างกายของเขา แววตาเธอขมขื่น

ฉูเจ๋อหยางพูดไว้ไม่ผิด เธอรู้สึกละอายใจจริงๆ ดังนั้นไม่ว่าหนานฉิงจะทำอะไรเธอก็ไม่คิดสู้ เธอรู้สึกว่านี่เป็นการชดใช้ให้หล่อน

เธอไม่สามารถกำจัดความรู้สึกผิดออกไปจากใจได้ จะให้เธอทำอย่างไร ใครบอกทีว่าเธอต้องทำเช่นไร